ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ

www.philosophical-research.org

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ

       ΙΣΤΟΡΙΚΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

                 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Λ. ΠΙΕΡΡΗΣ

                           ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2017- 2018

                            ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΑΤΡΩΝ (26^η)

 Τρίτη 3 Ιουλίου

Ι

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

                           Κύκλος ΛΑ’

Κοσμοϊστορικές Έρευνες στον Ομφαλό της Γης.

Ελληνισμός, Ευρώπη και η «καθ’ ημάς» Ανατολή:

Συγκριτικές Μελέτες Τριών Πολιτισμών

Μετά το Συμπόσιό μας την προηγούμενη Πέμπτη για τις Θερινές Τροπές, και τα συμποτικά του θέματα, επανερχόμαστε στη κανονική ροή των Συναντήσεών μας.

Συζητούσαμε στα τελευταία σεμινάρια το νόημα του τραγικού ξεκινώντας από το ξεκαθάρισμα της ιδέας του στο Κλασσικό. Με μια φράση, το τραγικό συνίσταται κατ’ ουσίαν στο στιγμιαίο της ακμής του όντος, στο οριακό του «τέλους» της ουσίας του. Η αιωνιότητα δεν είναι (άπειρη) διάρκεια, και η τελειότητα στον χρόνο, ως έγχρονη αιωνιότητα, δεν έχει διάρκεια. Η αστραπή του κάλλους βιώνεται ως στιγμιαία, σαν τον ανθό της άνοιξης. Η «ώρα» του έαρος στην ήβη της νεότητας φθάνει στην ακμή του ανθινού κάλλους της, και αμέσως ο χρόνος αρχίζει την φθοροποιό δράση του.

ἡμεῖς δ’ οἷά τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ὥρη

           ἔαρος, ὁτ’ αἶψ’ αὐγῇς αὔξεται ἠελίου,

τοῖσ’ ἴκελοι πήχυιον ἐπὶ χρόνον ἄνθεσιν ἥβης

            τερπόμεθα, πρὸς θεῶν εἰδότες οὔτε κακόν

οὔτ’ ἀγαθόν∙ Κῆρες δὲ παρεστήκασι μέλαιναι,

            ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος ἀργαλέου,

ἡ δ’ ἑτέρη θανάτοιο∙ μίνυνθα δὲ γίνεται ἥβης

            καρπός, ὅσον τ’ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠ έλιος.

αὐτὰρ ἑπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ὥρης,

             αὐτίκα τεθνάμεναι βέλτιον ἤ βίοτος∙

πολλὰ γὰρ ἐν θυμῷ κακὰ γίνεται∙ ἄλλοτε οἶκος

             τρυχοῦται, πενίης δ’ ἔργ’ ὀδυνηρὰ πέλει∙

ἄλλος δ’ αὖ παίδων ἐπιδεύεται, ὧν τε μἀλιστα

             ἱμείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Ἀίδην∙

ἄλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον∙ οὐδέ τίς ἐστιν

             ἀνθρώπων, ᾧ Ζεὺς μἠ κακὰ πολλὰ διδοῖ.

                            Μίμνερμος Fr. 8 Gentili – Prato

Το «τέλος» του όντος στην ακμή της ύπαρξης ίσταται επί ξυρού ακμής στα όρια της αρμονίας, στο πέρας της μορφής του κάλλους. Το τέλος τελειοί  και τελειώνει, περαίνει και περατώνει. Ιδού ευθύς μετά πίπτει το τέλειο στον χρόνο εις φθοράν απεχθή. Στην τραγωδία η βραδεία έκπτωση γίνεται ακαριαίο πτώμα μέγα. Διερράγη το όριο εξ αναγκαίας υπερβασίας. Ως εάν η ύβρις εμφιλοχωρούσε στον ανθό της τελειότητας. Ως εάν.

Στον κλασσικό Ελληνισμό το κάλλος της τελειότητας βιώνεται παρόν, είτε οντολογικά στο καλό ον (ταυτολογία) είτε τελεολογικά στο ερών δια του Έρωτα του καλού. Το ερών στρέφεται υπαρξιακά προς το ερώμενο καλόν και έτσι τελειοποιείται κινούμενο προς το «τέλος» του. Ο Δωρικός έρως προϋποθέτει την παρουσία του κάλλους ως πνέουσα τελειότητα στο καλόν («αΐτης») και ως εισπνεόμενη τελειότητα στο ερών («εισπνήλας»). Το κάλλος είναι πανταχού παρόν, οντολογικά στο καλόν ή υπαρξιακά στο ερών. Γι αυτό ο Έρως είναι κοσμολογική αρχή, κοσμογονική και τελεολογική, δημιουργική του όντος εις ύπαρξη και αναγωγική του όντος εις τελειότητα.

Αλλά όχι έτσι στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Εδώ το «τέλος» του κάλλους βιώνεται ως απουσία, όπως το Είναι βιώνεται ως αντι-κείμενο αντί για περι-ουσία, και το Φαίνεσθαι ως απάτη αντί για από-κάλυψη. Η Ευρωπαϊκή τραγωδία συνίσταται ακριβώς στην απουσία του ερώμενου καλού από τον έρωτα του καλού στο υποκείμενο.

Αυτό προκαλεί, αντί Μορφής τελειότητας στο προϊόν του Έρωτα, αντιθέτως συναισθηματικό ωκεανό και καταιγίδα εκφραστικότητας. Ο Ρωμαντισμός είναι αναγκαίο χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής ψυχής, στερημένης όπως είναι από πληρότητα του Είναι και από Κάλλος Μορφής του Φαίνεσθαι. Ο Έρως είναι ριζικά διαφορετικός και γι αυτό τα αποτελέσματά του αντίθετα στους δυο πολιτισμούς.

Το βίωμα της απουσίας στο Ευρωπαϊκό ιδεολόγημα του κατ’ εξοχήν παρόντος στην βιοθεωρία του Ελληνισμού, της Μορφής του κάλλους, προκαλεί πλην της συναισθηματικής τεταραγμένης διέγερσης του ρωμαντισμού και την παρά φύσιν συνταύτιση του Έρωτα με την Γενετήσιο ορμή. Η σύγχυση αυτή επιτείνει την αίσθηση της απουσίας του ερωτικού «τέλους»  και εκκαλεί το τρίτο θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Ευρωπαϊκού πνεύματος, την αυτόνομη, βουλησιαρχική δράση του υποκειμένου υπό τεχνητό σύστημα κανόνων, αντί της οργανικής λειτουργικότητας του συγκεκριμένου ανθρώπινου όντος ως φανέρωσης του Απόλυτου.

Ο ρωμαντισμός στην αισθητική, η ηθικολογία του δέοντος στην πράξη και ο μεθοδολογικός ορθολογισμός στην γνωσιολογία απορρέουν από την αυτήν πηγή. Από την πτώση του υπο-κειμένου εκτός Είναι, από την αντι-κειμενικοποίηση του Φαίνεσθαι, από την από-μόνωση της ύπαρξης εκτός της ολοκληρίας της από-κάλυψης του Απόλυτου.

Από την ίδια αρχή εκπορεύεται και η οργανωτική δεινότητα του Ευρωπαϊκού αντί της δεξιοτεχνικής επιτηδειότητας του Ελληνικού, η συμβατική κανονικότητα αντί του φυσικού ρυθμού, η μεθοδική αποτελεσματικότητα αντί της επιδεικτικής εξατομικευμένης απόδοσης.

Από την οντολογική Πτώση εκ του Παραδείσου του Είναι, και την υπαρξιακή Έκπτωση  του βιώματος του Κάλλους σε αίσθημα στέρησης, παράγεται και το Ευρωπαϊκό επιστημονικό θαύμα της Νεωτερικότητας, καθώς και σύμπας ο τεχνολογικός πολιτισμός.

Αυτήν την Πέμπτη, 28 Ιουνίου, θα προχωρήσω κατά τα ανωτέρω στην παραγωγή των βασικών χαρακτήρων του Ευρωπαϊκού πολιτισμού από μια και την αυτή αρχή. Θα εστιάσω δε την ερμηνεία στην ανάλυση του Τεχνοκρατικού πολιτισμού ως Ευρωπαϊκής ιδιαιτερότητας με προσημειωμένη λήξη.

Ο τίτλος της ομιλίας απηχεί αυτήν την επικέντρωση:

                              Τεχνοκρατικός Πολιτισμός.

      Ή η Αλλοτρίωση της Ανθρώπινης Ύπαρξης από το Είναι:

                         Από το Υποκείμενο στη Μέθοδο,

και από την Τεχνητή Οργάνωση στον Μηχανικό Ορθολογισμό

                        και στο Αντι-Ιδεώδες της Μηχανής.

             

[Χρήσιμο θα είναι να συμβουλευθείτε και το κείμενο για την προηγούμενη (25^η) Συνάντηση της Πέμπτης, 14 Ιουνίου].

                                                  ***

Η ομιλία θα γίνει την Πέμπτη 28 Ιουνίου, 8.30 το βράδυ, στο Κέντρο  Bright Side Patras  (Φιλοποίμενος 45, μεταξύ Κορίνθου και Κανακάρη), αντί του συνηθισμένου τόπου πραγματοποίησης της σειράς (στην   Αίθουσα Διαλέξεων του Μεγάρου Λόγου και Τέχνης του Δήμου Πατρέων, 2^ος όροφος, Πλατεία Γεωργίου Α’).

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μετά την ομιλία θα υπάρξει χρόνος για συζήτηση.

***

ΙΙ

                            Σειρά Αναλύσεων με Προβολές

                       στην Ιστορία και Θεωρία της Τέχνης

  στα Πλαίσια των Σεμιναρίων Ιστορικοφιλοσοφικού Λόγου

                (Φετινό Πρόγραμμα: Συγκριτική Μελέτη Τριών

           Πολιτισμών, Κλασσικού, Βυζαντινού και Ευρωπαϊκού)

Ο δεύτερος μεγάλος σταθμός στην ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής πλαστικής μετά την Ανάδυση της Μορφής περί το 700 π.Χ., συνίσταται στην Μεταμόρφωση της Μορφής περί το 490 π.Χ. Ο πρώτος σηματοδοτεί την μετάβαση από την Γεωμετρική περίοδο στην Αρχαϊκή. Ο δεύτερος την μεταποίηση από την Αρχαϊκή Εποχή στην Κλασσική.

Μετά την κρίση του 6^ου π.Χ. αιώνα με την Ιωνική πολυμερή προβολή, το Δωρικό θριαμβεύει κατά το τέλος του αιώνα. Ο πλαστικός Δωρικός ρυθμός συλλαμβάνει την ιδέα του κάλλους στην εναρμόνια σχέση των μερών ενός όλου μεταξύ τους και προς το όλο. Δεν ευνοεί την απλωσιά της φόρμας με μεγάλες ρέουσες γραμμές και ωραίες λεία καμπυλούμενες μεγάλες επιφάνειες. Την Δωρική αντίληψη ευνοεί η γυμναστική καλλιέργεια με την ανάπτυξη ισχυρά διαφοροποιημένων και πυκνών μυϊκών μαζών σκληρά και πολυγραμμικά διαχωριζόμενων μεταξύ τους. Το μοντέλο του ρυθμού αυτού παρέχει η μορφολογία του γυμνού, εξαιρετικά γυμνασμένου, ανδρικού σώματος. Στις αρχές του 5^ου αιώνα επικρατεί η Αργεία κατεύθυνση (με ωρισμένες παραλλαγές κατά τόπους), που επί πλέον χαρακτηρίζεται από ένα πεπακτωμένο, «τετράγωνο» κορμό, χωρίς ελαστική ανωστική ροπή.

Είδαμε ότι για την καθαρή Δωρική «Σχολή» αυτό που προστίθεται στην τεκτονική του σώματος κατά την πρώιμη κλασσική εποχή, σε σχέση προς την Αρχαϊκή, είναι η οργανικότητα του αρμονικού σώματος, η απόδοση μιας ενιαίας ζωτικής «φύσης» στην «μαθηματική» διαρθρωτική δομή των τέλειων αναλογιών γραμμών, επιφανειών και όγκων. Είναι πια ως εάν μια «φυτική» αιτία «φύει» το σώμα στην τελειότητα της τεκτονικής μορφής. Σαν συγκεκριμένο παρατηρήσιμο αποτέλεσμα, οι γραμμές και επιφάνειες διαχωρισμού των μελών και μυϊκών όγκων καθίστανται μαλακώτερες και «φυτικώτερες», χωρίς όμως να μειώνεται ο έντονος διαχωρισμός τους.

Παρακολουθήσαμε το φαινόμενο ιδεωδώς στα δύο αετώματα του ναού της Αφαίας στην Αίγινα, που χρονολογικά διαφέρουν σκάρτη δεκαετία (παλαιότερο το Δυτικό), από τα μέσα της πρώτης στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του Χρυσού αιώνα. Και είδαμε στον σύγχρονο προς το Ανατολικό αέτωμα πλαστικό αρχιτεκτονικό διάκοσμο του Θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς την ίδια αρχή οργανικής τεκτονικότητας εφαρμοζόμενη πάνω στον ίδιο ιδεώδη σωματότυπο. Παρατηρήσαμε επίσης τάσεις, ενίοτε αποφασιστικές, εισαγωγής μιας τρίτης συμπληρωματικής αρχής στο Δωρικό αρχέτυπο: μαζύ με την αρμονική τεκτονική και την οργανική σύμφυση των μελών και μυϊκών όγκων του σώματος λειτουργεί στην Αττική τέχνη και μια δύναμη άνωσης, ένα «φυτικό» ανωφερές άνυσμα. Έτσι, σαν ένα σημάδι, το ύψος του κορμού επιμηκύνεται χαλώντας, μέχρι ποικίλου τινός, την «τετραγωνικότητα» του Αργείου ιδεώδους.

Τέλος προσέξαμε την προηγούμενη φορά και ένα πολύ χαρακτηριστικό τεκτονικό ιδίωμα, αρχετυπικά Αργείο, σε πλαστικά δημιουργήματα της εποχής, κυρίως σε μια σειρά κορμών στην Δήλο και, από την Μίλητο, στο Παρίσι. Καθώς και εξέλιξή του σε θαυμαστό κορμό από τον Ακράγαντα.

Αναλαμβάνοντας το νήμα της σκέψης μας εκεί που το άφησα την προηγούμενη φορά, θα επικεντρωθώ αυτήν την Τρίτη σε δύο νευραλγικά σημεία.

Πρώτον, ποια είναι η πηγή του νέου Αργείου Δωρικού πλαστικού ύφους, και ποιόν πρέπει να θεωρήσουμε ως δημιουργό του. Θα μας απασχολήσει επισταμένα ο Αγελάδας.

Δεύτερον, χρειάζεται να μελετηθεί ιδιαίτερα και η Αττική συνεισφορά στον θρίαμβο του Δωρικού, και να αναλυθούν οι τροποποιήσεις που αυτή η συμβολή επέφερε στον αρχετυπικά Πελοποννησιακό και ειδικά Αργείο μορφολογικό κανόνα προκειμένου για την Αθηναϊκή γλυπτική της εποχής. Ξεκινώντας από τις πλαστικές τάσεις της Αττικής τέχνης κατά της ύστερη Αρχαϊκή περίοδο, θα δούμε τι μορφή πήρε ο θρίαμβος του Δωρικού στην Αθηναϊκή γλυπτική των πρώιμων Κλασσικών χρόνων. Τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες θα μας απασχολήσουν σχετικά: Μύρων, Φειδίας και Αλκαμένης. (Οι δύο πρώτοι παραδίδονται μαθητές του Αγελάδα).

Αλλά δεν θα προλάβουμε να τελειώσουμε με τα θεμελιώδη προβλήματα του Αυστηρού ρυθμού – και ιδίως με την έννοια του ίδιου του χαρακτηρισμού της «αυστηρότητας». Θα συνεχίσουμε στην μεθεπόμενη συνάντησή μας.

Η προσεχής θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 3 Ιουλίου, στις 8.30 το βράδυ στο Κέντρο Bright Side Patras.

[Για όποιον ενδιαφέρεται στην ενδελεχή διαπραγμάτευση και την βασική έρευνα, υπάρχει πλήθος αναλυτικών μελετών μου για όλο το σχετικό πεδίο αυτών των θεμάτων προς το παρόν στον ιστότοπο του Ινστιτούτου, τμήμα Research Projects, κατηγορίες κυρίως «Δωρικές Μελέτες» και «Ολυμπιακές Μελέτες»].            

***

Η σειρά αυτή εκδηλώσεων πραγματοποιείται σε συνεργασία του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών και του Κέντρου Bright Side Patras, λαμβάνει δε χώρα στο Κέντρο.

***

Το Κέντρο Bright Side Patras ευρίσκεται στην Φιλοποίμενος 45, μεταξύ Κορίνθου και Κανακάρη.

Οι αναλύσεις γίνονται με συνεχή προβολή του σχετικού οπτικού υλικού.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μετά την ομιλία ακολουθεί συζήτηση.        

***

III  και IV

Δύο προεξαγγελίες.

Αφ’ ενός (ΙΙΙ) έχω ήδη πει για την Αργολική Συνάντηση, 6-8 Ιουλίου.

Αφ’ ετέρου (IV), θα εορτάσουμε τα φετινά Υακίνθια στην Σπάρτη 13-15 Ιουλίου, 1-3 του Υακινθίου μηνός κατά το Λακεδαιμόνιο ημερολόγιο. Η εορτή θα περιλαμβάνει ομιλία μου την Παρασκευή το βράδυ και Συμπόσιο, με συμποτική συζήτηση, το Σάββατο το βράδυ όπου βεβαίως θα φάμε την Υακίνθια «κοπίδα» προετοιμασμένη κατά τις αρμόζουσες αρχαιοελληνικές συνταγές. Και κάτι άλλο θα προσθέσουμε στις εορταστικές μας εκδηλώσεις!

Προγράμματα για τα Αργολικά και τα Υακίνθια θα κοινοποιηθούν προσεχέστατα.

Όποιος ενδιαφέρεται να συμμετάσχει να επικοινωνήσει μαζί μου.