Είκοσι άρθρα του Τριαντ. Μασμανίδη (4ο)

Το Istologio G. Mosxou στην προσπάθειά του να ρίξει φως στην πρόσφατη 20ετία που αποτελεί τυπικό δείγμα μίας εποχής ισχυρών αναταράξεων στο πολιτικό σύστημα, άρχισε από την 25 Ιουνίου την αναδημοσίευση είκοσι άρθρων του Τριαντάφυλλου Μασμανίδη, με την άδεια του συγγραφέα.

Το Γράμμα στον σύντροφο Χαρίλαο -κραυγή αγωνίας για το μέλλον της Αριστεράς- εγράφη σε μία εποχή που ο κόσμος της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς εμφανίζεται δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο και οι διεργασίες μέσα από την ενότητα στη δράση συντονίζονται από μικρά κόμματα της τάξης του 3% (ΣΥΝ), 1% (ΚΟΕ), άλλες εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, που προάγουν αυτό που είχε ξεκινήσει οραματιζόμενος την ενότητα της Αριστεράς, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος. Προερχόμενος από την Δημοκρατική Άμυνα επί δικτατορίας και συμμετέχον στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ μετά από αυτή, στην συνέχεια διαφωνώντας με την προσωποπαγή αντίληψη Παπανδρέου πέρασε στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Έτσι σύντροφοι από τον πρώην ΚΚΕ Εσ., την ΕΑΡ,  τον ΣΥΝ, προσωπικότητες διαφοροποιημένες από το ΠΑΣΟΚ και κινήσεις από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά βρίσκονται σε μία όσμωση, στην εποχή που εγκυμονείται το νέο, που θα καταστήσει κυρίαρχη την Αριστερά στην πολιτική σκακιέρα, παραμερίζοντας τον αποσυντιθέμενο, διεφθαρμένο δικομματισμό, αλλά και την άλλη Αριστερά που το ιερατείο της αρνείται να σκύψει στις αναζητήσεις της κοινωνίας για την ανακάλυψη  της αριστερής προωθητικής δύναμης. Σε αυτές τις συνθήκες και ενώ το ΚΚΕ επιμένει στην διαφοροποίησή του από την όλη Αριστερά διοργανώνοντας χωριστές συγκεντρώσεις ακόμη και σε μαζικούς χώρους, κάτι αντίθετο με την μέχρι πριν πολιτική γραμμή της ενότητας στη δράση, ο Τριαντ. Μασμανίδης καλεί τον πρ. ΓΓ του ΚΚΕ, σ. Χαρ. Φλωράκη να πάρει θέση. Ο ίδιος ο ΓΓ παραμερισμένος στην άκρη του και με το βλέμμα του στραμμένο στην διαφύλαξη της υστεροφημίας του, βλέπει τις θέσεις του κόμματος, που κάποτε του έδιναν διπλάσια ποσοστά στις εκλογές, να κατεδαφίζονται μια-μια από την νέοσταλινική τάξη πραγμάτων των επιγόνων του και μέχρι τον θάνατό του κρατά το στόμα του κλειστό.  (Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε την 17-11-2000, στην εφημερίδα ΓΕΓΟΝΟΤΑ Πάτρας).

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΧΑΡΙΛΑΟ

Του Τριαντ. Ι. Μασμανίδη

4ο

“Στ’ αλήθεια συχνά γέλασα με τους μαραζομένους που πιστεύουν ότι είναι καλοί επειδή τα νύχια τους είναι φαγωμένα” (Φ.Ν.)

Σεβαστέ σ. Χαρίλαε γειά σου.

Αποφάσισα να σου γράψω για να σου εκθέσω τους προβληματισμούς μου, τώρα που πλέον η κατάσταση στην Αριστερά έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Απευθύνομαι σ’ εσένα γιατί συμπυκνώνεις όλη τη διαδρομή της Αριστεράς στη χώρα μας και στο πρόσωπό σου βλέπω όλους τους μεγάλους σταθμούς της.

Βλέπω και ξεχωρίζω, το ΕΑΜ του 1940, την ΕΔΑ του 1958, το ΣΥΝ του 1989, βλέπω τέλος με μεγάλη πίκρα, την κατάντια της Αριστεράς του 2000.

Σκορποχώρι καταντήσαμε σ. Χαρίλαε αφού είναι γεγονός πως την ίδια ώρα που το Κεφάλαιο εμφανίζεται παγκόσμιος παντοκράτορας, ο κόσμος της Εργασίας και της Αριστεράς βρίσκεται απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση απογοητευμένος, αμήχανος και προβληματισμένος, γιατί αντιλαμβάνεται πως δεν κατόρθωσε να απαλλαχθεί από αυτή την άθλια εικόνα που εμφανίζει το κεφάλαιο, ιδιαίτερα τώρα που είναι “ολόγυμνο”.

Αν αυτή είναι μια αλήθεια, τότε είναι τρεις φορές Αλήθεια πως τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει τον κόσμο της εργασίας και της Αριστεράς να ξαναπροσπαθήσει, όσες φορές θέλει, να αλλάξει τα πράγματα προς το Ανθρωπινώτερον.

Αν είναι ποτέ δυνατόν, ο κόσμος της Εργασίας που έχει δημιουργήσει όλο τον παγκόσμιο πλούτο που γεννά το κεφάλαιο, στην εποχή της  πληροφορικής επανάστασης, να μη μπορέσει να γεννήσει “Νέο παιδί”, παιδί της εποχής του.

Να ποιά είναι η αποστολή της Αριστεράς, να πως μπορεί ξανά να αποκτήσει νόημα η ζωή μας και όχι να καθόμαστε σαν τη μάνα που κλαίει τη μοίρα της, γιατί το “παιδί” που γεννήθηκε μέσα στη βιομηχανική επανάσταση πέθανε...

Προϋποθέσεις υπάρχουν, αφού οι περισσότεροι–ες της  Αριστεράς έχουν μέσα τους τον έρωτα για τη δημιουργία μιας “Νέας ζωής”. Βέβαια ορισμένες εξαιρέσεις στέκονται εμπόδιο σε μια τέτοια προοπτική.

Είναι εκείνοι–ες που δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το ένδοξο παρελθόν, ίσως λόγω περισσής ευαισθησίας και έγιναν όρνιθες που γεννούν κλούβια αυγά.

Σύντροφε. Χαρίλαε, τίποτε δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτόν το “Γάμο” και πρέπει όλοι Αριστεροί –ες, παλιοί–ες, νέοι–ες, χωρίς εξαιρέσεις, να κληθούν και ας φέρουν όποια “δώρα” πιστεύουν ότι θα κάνουν καλύτερο το νέο ξεκίνημα του κόσμου της Εργασίας και της Αριστεράς.

Το μόνο που μένει να λυθεί είναι το πρόβλημα της “Στέγης”. Στέκομαι σ’ αυτό το ζήτημα, σ. Χαρίλαε, γιατί εσύ γνωρίζεις πολύ καλύτερα απ’ όλους τι ρόλο μπορούν να παίξουν οι συμβολισμοί και οι παραδόσεις στην ψυχή του Ανθρώπου.

Στη χώρα μας, ανεξάρτητα με το αν μπορούμε ή όχι να φτιάξουμε “Νέα κατοικία”, η Αριστερά έχει τη δική της κληρονομιά το δικό της “ Σπίτι”. Μόνο που τα τελευταία χρόνια οι όρνιθες που γενούν κλούβια αυγά του έχουν κάνει κατάληψη.

Εδώ είναι που πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες  σου σ. Χαρίλαε, γιατί αυτές οι  όρνιθες δεν τρώνε μόνο το “ψωμί” μέσα απ’ τα χέρια σου, αλλά έχουν αρχίσει και τρώνε και σένα τον ίδιο.

Σύντροφε. ΧΑΡΙ(ΛΑΕ) τώρα όσο είναι καιρός πάρε στα χέρια σου κείνο το ραβδί που κρατούσες στις Λεύτερες κορυφές των βουνών της Ελλάδας και διώξε τις όρνιθες από το “Σπίτι” σου, άνοιξε τις πόρτες και τα παράθυρα να μπει ο Ήλιος ο ζωοδότης και ο αέρας της εποχής μας, το “Νέο Παιδί” του κόσμου της Εργασίας και της Αριστεράς, χρειάζεται φωτεινό και καθαρό περιβάλλον για να γεννηθεί.

(Εφ. “Τα Γεγονότα”)                                                                                  Νοέμβρης  2000