Είκοσι άρθρα του Τριαντάφυλλου Μασμανίδη (2ο)

Το Istologio G. Mosxou στην προσπάθειά του να ρίξει φως στην πρόσφατη 20ετία που αποτελεί τυπικό δείγμα μίας εποχής ισχυρών αναταράξεων στο πολιτικό σύστημα, άρχισε από την 25 Ιουνίου την αναδημοσίευση είκοσι άρθρων του Τριαντάφυλλου Μασμανίδη, με την άδεια του συγγραφέα.

Την Πρωτομαγιά του 1999, όπου η στροφή του ΚΚΕ προς το σταλινικό πρότυπο έχει ολοκληρωθεί, οι φαεινοί του δογματικού ιερατείου του ΚΚΕ εμπνέονται την συγκρότηση διαφορετικών πρωτομαγιάτικων συγκεντρώσεων, διαχωρίζοντας τους εργατοϋπαλλήλους σε αντίθεση με την έως τότε ακολουθούμενη στρατηγική, για ενότητα στην δράση. Η ανάγκη για άμεση διαφοροποίηση και αντιαναθεωρητική αιχμή προς το αντίπαλο δέος του Σταλινισμού, τους σπρώχνει προς τον σταλινικό γκρεμό. Η εμφάνιση  σημείων που δείχνουν την ανάκαμψη του ανανεωτικού αριστερού ρεύματος, παίζουν ρόλο, καθώς μετά την έξωσή του από την Βουλή του 1993, που κάποιοι πίστεψαν πως ήρθε το τέλος της Ιστορίας της αναεωτικής αριστεράς, έρχεται στο πολιτικό προσκήνιο δυναμικά. Και τότε στο ΚΚΕ προβάλλει η ανάγκη να απαντήσει με τον δικό του τρόπο που ξέρει. Διαφοροποιούμενη η ηγεσία του, ακόμη και από τις αρχές του 10ου Συνεδρίου, που υπερασπίστηκε με σθένος ο Χαρ. Φλωράκης, για συνεργασία των αριστερών δυνάμεων. (Το άρθρο που φιλοξενεί το Istologio G. Mosxou είναι από τις 9 Μαΐου 1999).

Τέτοια  Πρωτομαγιά ας είναι η τελευταία

Του ΤΡΙΑΝΤ. Ι. ΜΑΣΜΑΝΙΔΗ

2ο

Απέναντί μου ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα υπάρχει ένα μικρό κάδρο που μέσα έχει μια φωτογραφία αφίσας περίπου 100 χρόνων που εικονίζει στο βάθος εργοστάσια με φουγάρα και μπροστά ένα γιγάντιο ρολόι που δείχνει την ώρα 8. Ψηλά στο λεπτοδείκτη είναι δεμένα δύο σχοινιά, τη μία άκρη κρατούν οι εργαζόμενοι και την άλλη οι εργοδότες και τραβώντας με δύναμη και οι δύο πλευρές δημιουργείται μια διελκυστίνδα γύρω από το οκτάωρο. Κάτω από όλα αυτά μια επιγραφή αναφέρει: «ΑΓΩΝ ΔΙΑ ΤΟ ΟΚΤΑΩΡΟΝ».

Την ημέρα της πρωτομαγιάς του 1999 βλέποντας για άλλη μια φορά αυτό το μικρό κάδρο οι σκέψεις μου πήγαν σε δύο μέρη.

Το πρώτο ήταν οι ΗΠΑ, στο Σικάγο, εκεί που φτιάχτηκε η κόκκινη σημαία μέσα στο αίμα του εργάτη που σκότωσαν τα εκτελεστικά όργανα των εργοδοτών του, γιατί αυτός διεκδικούσε να εργάζεται 8 ώρες.

Το δεύτερο μέρος ήταν πάλι οι  ΗΠΑ, αλλά όχι τόσο μακριά, όχι στο Σικάγο αλλά στο Βελιγράδι, εκεί όπου τα εκτελεστικά όργανα των εργοδοτών των ΗΠΑ βομβαρδίζουν τον Γιουγκοσλαβικό λαό.

Το συμπέρασμα του όλου προβληματισμού μου ήταν πως ανάμεσα στα δύο αυτά ιστορικά γεγονότα (το δεύτερο σε εξέλιξη) όπου πρωταγωνιστούν οι ΗΠΑ βρίσκονται συμβολικά η αρχή και το τέλος ενός κύκλου που έχει να κάνει με το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Μιλώ για συμβολισμούς αφού, για παράδειγμα, η κατάρρευση του εργατικού οικοδομήματος στα κομμουνιστικά κράτη άρχισε το 1989 με το γκρέμισμα του τείχους στο Βερολίνο. Ταυτόχρονα εύλογα ερωτήματα έρχονται μπροστά μου:

-Γιατί ο νεκρός εργάτης του Σικάγο δεν «Αναστήθηκε»;

-Γιατί η εργατική τάξη δεν πήγε στον «Παράδεισο»;

-Γιατί τα καραβάνια των προσφύγων στο Κόσσοβο έγιναν στρατιωτικά καμιόνια για τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ!!!

Βέβαια είναι δύσκολο σήμερα να δοθούν ολοκληρωμένες και σε βάθος απαντήσεις σε τέτοια και άλλα πολλά ερωτήματα.

Αυτό όμως δεν εμποδίζει οι εργαζόμενοι να προβληματιστούν για το πώς θα βαδίσουν στη νέα χιλιετία, για το πώς θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος ενότητας και αγώνα των εργαζομένων ώστε η ζωή τους να γίνει πιο ανθρώπινη.

Ένας τέτοιος δημιουργικός και συλλογικός προβληματισμός για ένα νέο ξεκίνημα δυστυχώς είναι αδύνατον να υπάρξει κάτω από τις τωρινές νοοτροπίες, στάσεις και συμπεριφορές αυτών που θέλουν να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Και ποιά η καλύτερη απόδειξη αυτής της διαπίστωσης μπορεί να υπάρξει από το γεγονός ότι την ίδια ώρα που σκάνε οι βόμβες δίπλα μας οι ελάχιστοι των εργαζομένων που συμμετείχαν στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις π.χ. στην πόλη μας, σκόρπισαν σαν του λαγού τα παιδιά σε τέσσερις διαφορετικές συγκεντρώσεις.

Αγαπητοί «εκπρόσωποι» των εργαζομένων εδώ και καιρό οι εργαζόμενοι σας έχουν γυρίσει την πλάτη. Αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα κακό του κεφαλιού σας. Αν το έχετε καταλάβει τότε δύο πράγματα μπορούν να συμβούν. Ή ανασκουμπώνεστε και καθόσαστε κάτω να τα «βρείτε» ή διαφορετικά το μόνο που σας μένει είναι να γίνετε περισσότερο γραφικοί, χωρίς καμιά ουσιαστική αξία.

Εύχομαι να συμβεί το πρώτο γιατί διαφορετικά θα χαθεί πολύτιμος χρόνος για το νέο ξεκίνημα των εργαζομένων οι οποίοι ,έτσι ή αλλιώς, στο τέλος δεν θα πάνε χαμένοι αφού ως γνωστόν «η εργασία δημιουργεί το κεφάλαιο».

(Εφ. “Πελοπόννησος”)                                                                                                                Μάης  1999


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
1ον - Οι «3 Διάβολοι» στον ψυχίατρο κ. Κουρή