Η εθνική μας «ξεβλαχιάστρα» και το «θαύμα» του εκσυγχρονισμού

«Με τα περιοδικά μου έκανα μόνο καλό. Ξεβλάχεψα πολύ κόσμο που έψαχνε την Ευρώπη». Αυτό ισχυρίστηκε ο Πέτρος Κωστόπουλος. Η επίσημη ξεβλαχιάστρα (κατά το ξεματιάστρα) του εκσυγχρονισμού!

Διαβάζω στη «ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ» σχόλιο του Κώστα Παπαδάκη υπό τον τίτλο «Είχε έρθει η ώρα για να περάσουμε σε ό,τι πιο...», που αναφέρεται στο νέο απόφθεγμα του γνωστού μαϊντανού του Σημιτισμού Πέτρου Πετρόπουλου, που αφού «έμπηξε» τα περιοδικά που εξέδιδε και «φέσιωσε» τους εργαζόμενους, μας ενημέρωσε ότι ως εκδότης συνείσφερε στο... ξεβλάχιασμα των αναγνωστών του. Άποψη που γέμει από το μείγμα ενός Σημίτειου κράματος βερμπαλισμού και υπεροψίας, τύπου των «Μένουμευρώπη»!

 

Ο Κώστας Παπαδάκης, λοιπόν σχολιάζει το άρθρο του Κωνστ. Ταχτσίδη δημοσιευμένο στο Κουτί της Πανδώρας με τίτλο Η εθνική μας «ξεβλαχιάστρα» και το «θαύμα» του εκσυγχρονισμού 

(http://www.koutipandoras.gr/)

	Facebook
	Ο Κώστας Παπαδάκης δημοσίευσε στην ομάδα ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ.       Κώστας Παπαδάκης 19 Απριλίου στις 1:30 π.μ.   Είχε έρθει η ώρα για να περάσουμε σε ό,τι πιο χυδαίο έχουμε ζήσει ποτέ ως χώρα μετά τον εμφύλιο. Τον Σημιτικό εκσυγχρονισμό. Στους φιλελέδες, πριν τους φιλελέδες, αν θέλετε. Η μετάβαση στην «εκσυγχρονιστική Ελλάδα της ανάπτυξης», προϋπέθεται και τα κατάλληλα θεμέλια στον τρόπο ζωής… το lifestyle. Το «ξεβλάχιασμα». Τους «10+1 τρόπους για τον σωστό στοματικό έρωτα» ή «Γιατί η γυναίκα χρειάζεται και κανένα χαστούκι που και που» Πρέπει πάντως να παραδεχτούμε πάντως πως ο Πέτρος Κωστόπουλος άνοιξε πολλούς δρόμους, ως πρωτοπόρος. Δεν είναι ειρωνεία, είναι η πραγματικότητα. Ο οικονομικός παρασιτισμός και η αποθέωση πολιτισμικών υπο-προϊόντων ήταν η επιτομή του Σημιτικού εκσυγχρονισμού. Το γκλάμουρ, το εύκολο χρήμα, τα (θαλασσο)δανεικά και αγύριστα, τα κονδύλια της κρατικής διαφήμισης, τα παλαμάκια στα ζεϊμπέκικα του Τσοχατζόπουλου και οι πάσης φύσεως πασοκική λαμογιά, διασφάλισαν στους "εκλεκτούς" το απαραίτητο «λίπος» για τις δύσκολες εποχές που έρχονταν. Ήταν οι «ευρωπαϊστές» της εποχής.. Οι σημερινοί «Μένουμε Ευρώπη» που νοσταλγούν τις «ευκολίες» της εποχής Κωστόπουλου - Σημίτη. Αυτοί που σήκωσαν το βάρος του «μαζί τα φάγαμε» και διέσπειραν το μίσος και τον κοινωνικό αυτοματισμό στην κοινωνία της κρίσης. Αυτοί που μέχρι και σήμερα -αμετανόητα- κατηγορούν τον «τυροπιτά» που δεν έκοβε απόδειξη, αγνοώντας επιδεικτικά την χυδαία αναδιανομή εισοδήματος-προς τα πάνω- του Χρηματιστηρίου… τις Siemens, τις Novartis, τα υπερτιμολογημένα δημόσια έργα, τα μαύρα ταμεία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, τις μίζες των εξοπλιστικών, τα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ της διαπλοκής και τα εκατοντάδες ακόμα σκάνδαλα που μας οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία. Είχε προηγηθεί βέβαια, η ηθική και η αισθητική χρεοκοπία. Όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε. Μετά τον Κωστόπουλο, ο κάθε αποτυχημένος εκδότης-επιχειρηματίας μπορούσε να πτωχεύσει τα περιοδικά και τις εφημερίδες του, να αφήσει απλήρωτους εργαζομένους, να απολαμβάνει τα Καλοκαίρια του στη Μύκονο και να στέλνει τα παιδιά του να σπουδάζουν στην Αμερική. Ο Κωστόπουλος δε «ξεβλάχεψε» κανέναν. Η «βλαχιά» άλλωστε, όπως και η λαϊκότητα, δεν είναι κάτι αρνητικό. Το να ιδεολογικοποιήσεις την αισθητική και οικονομική σαπίλα, είναι.

Γράφει 
ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τα ζιβάγκο, η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και το πρώτο κύμα πρόσληψης των ορδών "πράσινων" παιδιών στο δημόσιο ανήκαν στο πρόσφατο παρελθόν. Η τρίχρονη -βαμμένη στo αίμα του Τεμπονέρα- παρένθεση Μητσοτάκη είχε φορτώσει και αυτή με τη σειρά της «γαλάζιες» στρατιές στο δημόσιο μισθολόγιο και ο Σαμαράς ξεκινούσε την βρώμικη καριέρα του στην κεντρική πολιτική σκηνή. 

Είχε έρθει η ώρα για να περάσουμε σε ό,τι πιο χυδαίο έχουμε ζήσει ποτέ ως χώρα μετά τον εμφύλιο. Τον Σημιτικό εκσυγχρονισμό. Στους φιλελέδες, πριν τους φιλελέδες, αν θέλετε. 

Η μετάβαση στην «εκσυγχρονιστική Ελλάδα της ανάπτυξης», προϋπέθεται και τα κατάλληλα θεμέλια στον τρόπο ζωής… το lifestyle. Το «ξεβλάχιασμα». Τους «10+1 τρόπους για τον σωστό στοματικό έρωτα» ή «Γιατί η γυναίκα χρειάζεται και κανένα χαστούκι που και που».

Πρέπει πάντως να παραδεχτούμε πάντως πως ο Πέτρος Κωστόπουλος άνοιξε πολλούς δρόμους, ως πρωτοπόρος. Δεν είναι ειρωνεία, είναι η πραγματικότητα.

Ο οικονομικός παρασιτισμός και η αποθέωση πολιτισμικών υπο-προϊόντων ήταν η επιτομή του Σημιτικού εκσυγχρονισμού. 

Το γκλάμουρ, το εύκολο χρήμα, τα (θαλασσο)δανεικά και αγύριστα, τα κονδύλια της κρατικής διαφήμισης, τα παλαμάκια στα ζεϊμπέκικα του Τσοχατζόπουλου και οι πάσης φύσεως πασοκική λαμογιά, διασφάλισαν στους "εκλεκτούς" το απαραίτητο «λίπος» για τις δύσκολες εποχές που έρχονταν.

Ήταν οι «ευρωπαϊστές» της εποχής.. Οι σημερινοί «Μένουμε Ευρώπη» που νοσταλγούν τις «ευκολίες» της εποχής Κωστόπουλου - Σημίτη. 

Αυτοί που σήκωσαν το βάρος του «μαζί τα φάγαμε» και διέσπειραν το μίσος και τον κοινωνικό αυτοματισμό στην κοινωνία της κρίσης. Αυτοί που μέχρι και σήμερα -αμετανόητα- κατηγορούν τον «τυροπιτά» που δεν έκοβε απόδειξη, αγνοώντας επιδεικτικά την χυδαία αναδιανομή εισοδήματος-προς τα πάνω- του Χρηματιστηρίου… τις Siemens, τις Novartis, τα υπερτιμολογημένα δημόσια έργα, τα μαύρα ταμεία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, τις μίζες των εξοπλιστικών, τα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ της διαπλοκής και τα εκατοντάδες ακόμα σκάνδαλα που μας οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία. Είχε προηγηθεί βέβαια, η ηθική και η αισθητική χρεοκοπία. Όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε.

Μετά τον Κωστόπουλο, ο κάθε αποτυχημένος εκδότης-επιχειρηματίας μπορούσε να πτωχεύσει τα περιοδικά και τις εφημερίδες του, να αφήσει απλήρωτους εργαζομένους, να απολαμβάνει τα Καλοκαίρια του στη Μύκονο και να στέλνει τα παιδιά του να σπουδάζουν στην Αμερική.
Ο Κωστόπουλος δε «ξεβλάχεψε» κανέναν. Η «βλαχιά» άλλωστε, όπως και η λαϊκότητα, δεν είναι κάτι αρνητικό. Το να ιδεολογικοποιήσεις την αισθητική και οικονομική σαπίλα, είναι.
ΥΓ. Και για το τέλος, μια ωραία ιστορία. 

Η "αυτοκρατορία" φθήνιας του Πέτρου Κωστόπουλου άρχιζε περίπου την ίδια εποχή που λάμβανε χώρα και το μεγαλύτερο ρουσφέτι που έχει καταγραφεί ποτέ στη χώρα μας. Μαζί με τα χιλιάδες "πράσινα" και "γαλάζια" παιδιά που βρήκαν μια καλύτερη τύχη απ' όλους τους άλλους, ένας νεαρός τελειόφοιτος του Χάρβαρντ στάθηκε ακόμα πιο τυχερός. Το 1999 ο πατέρας του, πρώην πρωθυπουργός, τηλεφωνούσε στον Κώστα Σημίτη για να ζητήσει μια χάρη για τον... Κυριάκο. Το γιο του που "δεν κάμει και για πολλά το παιδί" αλλά ας του δώσουμε κάτι να παίζει. Και τι παιχνίδι; Εν μία νυκτί, ο Κυριάκος βρέθηκε διευθύνων σύμβουλος της θυγατρικής της Εθνικής Τράπεζας, NBG VENTURE CAPITAL. Το αξιοκρατικότατο αυτό ρουσφέτι, η τοποθέτηση του Κυριάκου, φέρεται ότι έγινε με την σαφή εντολή του Κώστα Σημίτη, στον τότε διοικητή της Εθνικής Θ. Καρατζά. Ο Κυριάκος, έλαβε ως μπόνους και τον υψηλότερο μισθό που είχε έδωσε ποτέ η Εθνική αλλά και κάθε άλλη τράπεζα σε στέλεχος της για την θέση του επικεφαλής μιας θυγατρικής εταιρείας.10.000 ευρώ το μήνα, την τριετία 2000-2003.