Αντίθετος σε εθνικισμούς ήταν και ο ΠτΔ Κ. Καραμανλής

Πικρές αλήθειες για την ΝΔ, 25 χρόνια από το Σκοπιανό!

Προφητικός Βαρβιτσιώτης: «Καμία κυβέρνηση δεν θα μπορεί να ασκήσει εξωτερική πολιτική. Θα είναι δεσμευμένη από το ψήφισμα του ογκώδους συλλαλητηρίου. Εξωτερική πολιτική υπό την πίεση συλλαλητηρίων δεν γίνεται»

(Από το βιβλίο πρώην Υπ.Εθ.Α. Ι. Βαρβιτσιώτη, σελ.358-9)

Η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορούν πλέον να κρύβονται για το μείζον εθνικό θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, για να καλύψουν τις δύο θέσεις που συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα στο ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να πάρει ξεκάθαρη θέση και να πει κατά πόσο συντάσσεται με τη γραμμή Καραμανλή, όπως αυτή διατυπώθηκε το 2007 ή τη γραμμή Σαμαρά, όπως αυτή διατυπώθηκε το 1992.

Και φυσικά οφείλει να πάρει θέση για ένα ζήτημα το οποίο κληροδότησε στη χώρα η ίδια η παράταξή του πριν από 25 χρόνια.

Η Ν.Δ ήταν στην κυβέρνηση κατά την πλέον κρίσιμη περίοδο για το ονοματολογικό και επέδειξε και τότε την ίδια επιπολαιότητα που επιδεικνύει και σήμερα. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο Ι. Βαρβιτσιώτης για τους χειρισμούς επί υπουργίας Σαμαρά το 1992, ο οποίος τονίζει (σελ.357) πως «θεωρώ ότι {…} η ελληνική πλευρά αποδείχθηκε δραματικά ανέτοιμη».

Αυτό είναι πρόδηλο αν θυμηθεί κανείς τη σειρά λαθών και παραλείψεων καθώς και την αδυναμία υιοθέτησης μιας ενιαίας κυβερνητικής στάσης στο ζήτημα.

Πρώτον, η Ν.Δ απέτυχε να συμπεριλάβει Έλληνα δικαστικό λειτουργό στην Επιτροπή Badinter η οποία και γνωμοδότησε επί του ζητήματος της αναγνώρισης των νέων κρατών που θα προέκυπταν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Για ανεξήγητους λόγους πρότεινε έναν από τους αντιπροέδρους  του ΣτΕ αντί για τον πρόεδρό του, πρόταση που δεν έγινε αποδεκτή αφού τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής ήταν πρόεδροι των συνταγματικών δικαστηρίων των κρατών τους (Σκυλακάκης). Απέτυχε, δηλαδή, να διαβλέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας συναινώντας στη σύσταση της Επιτροπής Badinter χωρίς Έλληνα δικαστή ως μέλος της, θεωρώντας την άνευ σημασίας.

Δεύτερον, η αποτυχία διαμόρφωσης εθνικής πολιτικής διαφαίνεται από το γεγονός ότι η τότε κυβέρνηση της Ν.Δ δεν πρότεινε καν όνομα όταν διατύπωνε τους τρεις όρους (απουσία εδαφικών διεκδικήσεων από το Σύνταγμα, απουσία προπαγανδιστικών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης ονόματος που θα υπαινισσόταν εδαφικές διεκδικήσεις)  προκειμένου να συμφωνήσει με την αναγνώριση της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» ως ανεξάρτητου κράτους. Η Ν.Δ. κατάφερε να προσέλθει δηλαδή στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΟΚ χωρίς καμία προετοιμασία ως προς την ονομασία. Απροετοίμαστη ούσα έχασε την ευκαιρία να γίνει δεκτό ένα όνομα όπως το «Σλάβομακεδονία» (Βαρβιτσιώτης σελ.357).

Εάν τα παραπάνω δείχνουν ανικανότητα και παντελή έλλειψη προετοιμασίας, οι χειρισμοί κατά τις διαπραγματεύσεις καταδεικνύουν την ανευθυνότητα της Ν.Δ η οποία δεν κατάφερε σε διάστημα δύο περίπου ετών να διαμορφώσει μια ενιαία πολιτική.

Πρώτα απ’όλα ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης και ο Υπουργός Εξωτερικών Α. Σαμαράς ήταν υπέρ της διεξαγωγής συλλαλητηρίων υποδαυλίζοντας την έξαρση των εθνικιστικών παθών που εγκλώβισαν τη χώρα σε μια στείρα αδιαλλαξία. Αντίθετα ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Κ. Βαρβιτσιώτης και κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ εξέφρασε την αντίθεσή του τονίζοντας ότι «[…]καμία κυβέρνηση δεν θα μπορεί να ασκήσει εξωτερική πολιτική. Θα είναι δεσμευμένη από το ψήφισμα του ογκώδους συλλαλητηρίου. Εξωτερική πολιτική υπό την πίεση συλλαλητηρίων δεν γίνεται» (Βαρβιτσιώτης σελ.358-9). Αντίθετος ήταν και ο ΠτΔ Κ. Καραμανλής.

Δεύτερο, και ίσως σημαντικότερο, σημείο διχογνωμίας εντός της Ν.Δ ήταν η στάση του κ. Σαμαρά ο οποίος εμφανιζόταν αδιάλλακτος ως προς το ζήτημα της ονομασίας. Με αυτή τη στάση διαφωνούσε και ο Κ. Μητσοτάκης αλλά και άλλα ιστορικά στελέχη της Ν.Δ.  Ο Γ. Ράλλης μάλιστα παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα διαμαρτυρόμενος για την εσφαλμένη πολιτική της εμμονής στο ζήτημα της ονομασίας (Βαρβιτσιώτης σελ. 364).

Το αποκορύφωμα της διπολικής στάσης της ηγεσίας της Ν.Δ ήταν η τραγική αποτυχία της να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία της πρότασης Πινέιρο που εξασφάλιζε από την ΠΓΔΜ την παντελή απουσία εδαφικών διεκδικήσεων και την άρνηση ύπαρξης Μακεδονικής μειονότητας, ενώ πρότεινε ως όνομα το NOVAMACEDONIA.

Από τη μία ο κ. Σαμαράς ήταν αδιάλλακτος ως προς το θέμα της ονομασίας, από την άλλη ο Κ. Μητσοτάκης απέτυχε να προωθήσει μια περισσότερο διαλλακτική στάση (την οποία ακολουθούσαν κι άλλα στελέχη της Ν.Δ). Το αποτέλεσμα ήταν ακόμη ένας ερασιτεχνικός χειρισμός.

Είναι ξεκάθαρο δε, ότι πέραν των διαφορετικών απόψεων εντός της Ν.Δ, το Μακεδονικό έτυχε και εσωκομματικής εκμετάλλευσης σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι εξουσίας εντός της Ν.Δ με πρωταγωνιστές τους κ.κ. Σαμαρά, Μητσοτάκη και Έβερτ οι οποίοι υιοθετούσαν τις όποιες θέσεις τους προκειμένου να προωθήσουν τις δικές τους κομματικές φιλοδοξίες (Βαρβιτσιώτης σελ.371).