Συζητώντας για τον προϋπολογισμό και το ελληνικό λάδι

Το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε χθες στη «Wall Street Journal» από την Ελλάδα θα μπορούσε να είχε γίνει και πριν από δέκα, και πριν από είκοσι, και πριν από τριάντα χρόνια. Γράφει η συνάδελφος ότι «στη χώρα που είναι μία από τους μεγαλύτερους ελαιοπαραγωγούς στον κόσμο, εν μέσω κρίσης, οι Έλληνες προτιμούν το ζεστό χρήμα των Ιταλών, που αγοράζουν το ελληνικό λάδι χύμα και ακολούθως το επεξεργάζονται το συσκευάζουν και το μεταπωλούν ως ιταλικό. 

Ωστόσο, αν οι ίδιοι οι Έλληνες επένδυαν στη συνολική διαδικασία, τα κέρδη τους θα μπορούσαν να ήταν τριπλάσια. Παρά τη μεγάλη παραγωγή της, τρίτη στον κόσμο, η Ελλάδα κατέχει μόλις το 4% στην παγκόσμια αγορά τυποποιημένου ελαιολάδου».

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990, μια εποχή παχέων αγελάδων, το ελαιόλαδο άρχισε να γίνεται της μόδας στην Ιαπωνία, μια αλυσίδα ιαπωνικών σούπερ μάρκετ είχε προτείνει στους ελαιοπαραγωγούς της Κρήτης μια συμφωνία μαμούθ. Τιμή για το λάδι τους πολύ πάνω από την τότε τιμή της αγοράς, επένδυση για συσκευαστήριο, σε μπουκάλι μεγέθους... αρώματος, όπως εξακολουθεί και σήμερα να είναι η μόδα, και με ρήτρες παράδοσης εξαιρετικά λογικές - τουλάχιστον σύμφωνα με τους ειδικούς. 

Προϋπόθεση για να λειτουργήσει η συμφωνία, που θα αύξανε σχεδόν αυτομάτως το εισόδημα των ελαιοπαραγωγών, ήταν αυτοί να συντονιστούν μεταξύ τους και να τηρήσουν συγκεκριμένους κανόνες για τη συγκομιδή και τον ποιοτικό έλεγχο. Για ένα προϊόν το οποίο ούτως ή άλλως είναι ποιοτικό. Ούτε οι παραγωγοί το συζήτησαν σοβαρά, ούτε οι συνεταιρισμοί, ούτε η Πολιτεία. Και οι Ιάπωνες στράφηκαν στην Ιταλία, που ξέρει εδώ και δεκαετίες να βγάζει λεφτά με το ελληνικό λάδι.

Ανάλογες ιστορίες έχουν ακουστεί πολλές τις τελευταίες δεκαετίες, και όχι μόνο για το λάδι. Στα κατάμεστα ξενοδοχεία της χώρας της... φαιδράς πορτοκαλέας και των μπαξέδων είναι σύνηθες να σερβίρονται βρετανικές μαρμελάδες ή σαλάτες με ολλανδικές ντομάτες. Κι αν αυτό δεν αλλάξει, τσάμπα η συζήτηση για τη βιώσιμη ανάπτυξη. 

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, την -υποτίθεται- κορυφαία στιγμή στην κοινοβουλευτική διαδικασία, να μιλάνε οι βουλευτές και για αυτά τα πράγματα. Αντίθετα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ακούσαμε και πάλι τους συνήθεις μονολόγους. Συμπολιτευτικούς και αντιπολιτευτικούς.

(Από το Κύριο άριρο της εφημερίδας ΑΥΓΗ)