Ελεύθερη αγορά ή σημαδεμένη τράπουλα;

Η χθεσινή ημερομηνία κατά πάσα πιθανότητα θα αναγράφεται με υπογραμμισμένα στοιχεία στα χρονικά του ελληνικού Τύπου. Πιθανόν να αποτελεί και ένα κομβικό σημείο στην πολιτικοκοινωνική ζωή της χώρας.
 
Ένα ιστορικό εκδοτικό συγκρότημα (ΔΟΛ) άλλαξε χέρια, ενδεχομένως και παράταξη, ένα δεύτερο (Πήγασος) πήρε τον δρόμο της εκκαθάρισης και της αλλαγής ιδιοκτησίας και, μάλλον, τέθηκαν οι βάσεις για την επαναλειτουργία ενός «καναλιού των εκδοτών», του Mega.

Η χθεσινή είναι κατά πάσα πιθανότητα η πρώτη σελίδα του κεφαλαίου “επόμενη ημέρα” στον ελληνικό Τύπο, που έτσι ή αλλιώς σχετίζεται και με αυτό που τα τελευταία χρόνια ονομάζεται σύστημα διαπλοκής ή σύστημα εξουσίας. Προφανώς, το επόμενο διάστημα το νέο τοπίο θα γίνει καθαρότερο και καθένας θα μπορέσει να προβεί σε περισσότερο έγκυρες επισημάνσεις. Ορισμένα πράγματα, όμως, είναι φανερά από την πρώτη ημέρα και δεν επιτρέπεται να περνούν απαρατήρητα.

* Σύμφωνα με τον νόμο, το 65% του τιμήματος το καρπώνονται οι τράπεζες για τα δάνεια που παρείχαν απλόχερα στις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, το 10% λοιποί πιστωτές και το 25% Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία και εργαζόμενοι κατά σειρά προτεραιότητας. Με λίγα λόγια, δεδουλευμένα και αποζημιώσεις εργαζομένων αντιμετωπίζονται ως από χέρι καμένα. Επειδή ο νόμος έρχεται μεν από προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά η αναδιάρθρωση των κόκκινων δανείων και των προβληματικών επιχειρήσεων είναι μπροστά μας, ο νόμος θα πρέπει να επανεξεταστεί.

* ΔΟΛ και Πήγασος χρωστούν από 'δω κι από 'κει, πρωτίστως στις τράπεζες, που ανακεφαλαιοποιούνται με χρήματα των φορολογούμενων φουσκώνοντας το δημόσιο χρέος, πάνω από 400 εκατ. ευρώ, που ισοδυναμούν με το σύνηθες “δημοσιονομικό κενό” και τα αντίστοιχα μέτρα μιας μίνι αξιολόγησης. Και το ερώτημα είναι: Πόσο αξίζουν 400 εκατ. ή μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα απαλλαγμένα “βαρών”, δηλαδή χρεών και προσωπικού; Υφίσταται το ερώτημα για τις τράπεζες, ή το ξεπερνούν με την αγοραία αντίληψη “ό,τι δίνει η αγορά”; Διότι και η αγορά που επικαλούνται οι πρεσβευτές αυτής της αντίληψης έχει και άλλους νόμους, όπως επί παραδείγματι να τίθεται τιμή εκκίνησης.

* Πριν από μερικούς μήνες διεξήχθη ένας διαγωνισμός για τη χορήγηση αδειών λειτουργίας τηλεοπτικών σταθμών, που μπορεί στη συνέχεια να ακυρώθηκε, αλλά μας πρόσφερε τη δυνατότητα να μάθουμε πόσο οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι αποτιμούν την αξία (εμπορική, πολιτική κ.ά.) ενός καναλιού: Το λιγότερο 44 εκατ. ευρώ. Το ερώτημα που τίθεται, κυρίως προς το και συνταγματικά αρμόδιο ΕΣΡ, είναι: Τώρα που οι βασικοί παίκτες κάθισαν στο τραπέζι, θα τους ζητηθεί κάποιο ποσό εκκίνησης για να συμμετάσχουν στο παιχνίδι ή θα αφήσουμε και πάλι την αξία της άδειας να την αποτιμήσει η αγορά; Ή, μήπως, αυτή η αγορά είναι τόσο καλά ρυθμισμένη που θα παράγει -με τη βοήθεια της τεχνολογίας εννοείται- τόσες άδειες όσες και οι παίκτες, ώστε να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι;

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ)