Μαραθώνιος Δρόμος, μία αναζήτηση δίχως τέλος

Του Κίμωνα Αποστολόπουλου(*)

Δεν είμαστε εμείς που διαλέγουμε τον μαραθώνιο  δρόμο
Αλλά είναι  ο μαραθώνιος που ανοίγεται σε εμάς.
Οι μαραθώνιοι δρόμοι προτείνονται και επιβάλλονται

Ο Ιάπωνας Μαραθωνοδρόμος Χαρούκι Μουρακάμι στο διάσημο βιβλίο του με τίτλο» όταν μιλάω για το τρέξιμο,  για ποιο πράγμα μιλάω…»  καταθέτει και τις εμπειρίες του και το     πώς έτρεξε τον Μαραθώνιο της Αθήνας το 1983.

Όλοι οι  δρομείς  τρέχουν πάντα σε ευθεία γραμμή,σωρεύοντας αγώνες «πέτρα πάνω στην πέτρα»  που συγκροτούν πράγματι ένα μαραθώνιο έργο με την μία αθλητική επίδοση πάνω στην άλλη, γεμάτη με διακρίσεις, χρόνους και μετάλλια.

Αντίθετα υπάρχει και ένας άλλος τρόπος τρεξίματος, που μπορώ να τον ονομάσω «ποιητικό τρέξιμο  » ένα τρέξιμο γεμάτος ελλείψεις ίσως ,που αναντίρρητα αντιβαίνει στο τρόπο αυτό του τρεξίματος, αφήνει όμως πίσω του την επίπεδη μαραθώνια προσπάθεια.

Αλλά ας  γυρίσουµε πίσω στα 1983, όταν ο Ιάπωνας Μαραθωνοδρόμος, Χαρούκι Μουρακάμι τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς ταξίδεψε στην Ελλάδα κι έτρεξε µόνος του από την Αθήνα µέχρι το Μαραθώνα. Έκανε δηλαδή την αντίθετη απόσταση  από την κλασική διαδροµή που έκανε ο αγγελιοφόρος τής µάχης, ο οποίος ξεκίνησε απ’ το Μαραθώνα κι έφτασε στην Αθήνα.

∆εν ήταν επίσηµος αγώνας κι έτρεξε ολοµόναχος παρότι η Χωρα μας , η Ελλάδα είναι βέβαια η πατρίδα της αυθεντικής διαδροµής του µαραθωνίου . Όταν   είπε  το σχέδιό του να τρέξει από την Αθήνα στο Μαραθώνα, όλοι είπαν το ίδιο πράγµα:

”Είναι τρελό. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα το σκεφτόταν ποτέ”».

Το τρέξιμο αυτό γεμάτο ελλείψεις,  αντιβαίνει αναντίρρητα το είδος αυτό του τρεξίματος που έχουμε συνηθίσει καθώς πορεύεται ανάποδα, ξετυλίγεται ανατρέχοντας αντίθετα στο ρεύμα, από τον τερματισμό στην αφετηρία, από από τον Μαραθώνιο άθλο στην διερωτηση,από την απάντηση σε αυτό που κάνεις στο αίνιγμα γιατί το κάνεις.

Μια παράξενη μαραθώνια Οδύσσεια  αυτό το μαραθώνιο ταξίδι ,δεν έχει σταθμούς και στάσεις στο δρόμο της επιστροφής, αλλά είναι μία μοναχική πορεία, του Ιάπωνα και κάθε τέτοιου  δρομέα που δεν έπαψε ποτέ να σπάει τα παλαμάρια , να απαγκιστρωθεί προκειμένου να παραμείνει με όλο του το είναι σε αυτή την μονή διαδρομή. Μια διαδρομή που δεν πρέπει ποτέ να φθάσει στην Ιθάκη.

Σε αυτό το άτυπο τρέξιμο ο καθε δρομέας προειδοποιεί ευθύς εξαρχής να μην περιμένεις απο αυτό θέσεις και  χρόνους. Για αυτόν δεν υπάρχει προτεινόμενη οδός να ακολουθήσει , προπονητική μέθοδος, η στόχος χρόνου προς εκπλήρωση.

Καθώς τρέχει σε ρεύμα αντίθετο προς τον τρόπο που συνήθως ξετυλίγεται το ανταγωνιστικό τρέξιμο , το είδος του δρομέα αυτού , εμπεζει κάθε προσμονή από τον παρατηρητή  και συντριβεί τα σημεία αναφοράς των επιδόσεων που βρίσκονται στο βαλισειο του καθιερωμένου αθλητικού παραδειγματος.

Πόρρω απέχοντας από το πρωταθλητικο τρέξιμο που στόχο έχει να λογοδοτεί , να συστηματοποίηση την άσκηση , ταράζει τα νερά, αρνούμενο τις προαποφασισμένες αντιθέσεις,την πολωμένη παγίωση των διακρισεων, αποτελεί ένα νέο παράδειγμα που δεν είναι παράδειγμα.

Είναι ένα άλλο τρέξιμο , μία αθλητική γλώσσα που δεν παγιώνει και που αφήνει όλο τον χώρο της μαραθώνιας διαδρομής στη συγχρονικότητα των αντιθέσεων, υπερβαίνοντας τα σχίσματα και τις πρωταγωνιστικές διχοτόμησεις .

Σε αντίθεση με το μονοσήμαντο τρέξιμο που υποτάσσει το δρομέα και τον κάνει αντικείμενο επιδόσεων, αυτός ριψοκινδυνευει με τρόπο πολύ Ηράκλειο να αντέξει στο παιγνίδι του αθλητικού δαρβινισμού , το τρέξιμο δίχως χρόνο,χωρίς να μείωσει όμως  τις εντάσεις που του δίνει η μαραθώνια προσπάθεια του προσφέρει
Για αυτόν ο Μαραθώνιος Δρόμος  είναι  παιχνίδι του κόσμου με τους κόσμους  , στο οποίο συμμετέχει ο άνθρωπος σαν δρομέας είναι είναι η αναζήτηση δίχως τέλος, η απέλπιδα προσπάθεια μιας  πορείας προς το αδιανόητο, που στη διάρκεια της μαραθώνιας προσπάθειας σου παρουσιάζεται ως αίνιγμα που καλείται να λύσει.

(*) Ο Κίμωνας Αποστολόπουλος είναι οικονομολόγος, πρώην Διευθυντής της Τράπεζας Πειραιώς και συνεργάτης του salos.gr