Η Θεσσαλονίκη ξεθάβει την αντιφασιστική της ιστορία

 

Η Ιστορία γράφεται με γεγονότα και τα γεγονότα δεν βόλευαν το δεξιό πολιτικό κατεστημένο που στήθηκε στη συνέχεια, το οποίο επέλεξε να γιορτάζεται η αρχή του πολέμου με το “Όχι” ενός δικτάτορα της εποχής και όχι η νίκη κατά του ναζισμού και ο αντιφασιστικός αγώνας. 

Οι νικητές του εμφυλίου πολέμου έγραψαν τη λεγόμενη επίσημη Ιστορία όπως τους βόλευε.

Σαν σήμερα πριν 72 χρόνια ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη από τα ναζιστικά στρατεύματα. Αυτή όμως η λαμπρή επέτειος θάφτηκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και όχι τυχαία. Θάφτηκε δήθεν στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης, αλλά οι πραγματικοί λόγοι είναι άλλοι...

Η Ιστορία γράφεται με γεγονότα και τα γεγονότα δεν βόλευαν το δεξιό πολιτικό κατεστημένο που στήθηκε στη συνέχεια, το οποίο επέλεξε να γιορτάζεται η αρχή του πολέμου με το “Όχι” ενός δικτάτορα της εποχής και όχι η νίκη κατά του ναζισμού και ο αντιφασιστικός αγώνας. Οι νικητές του εμφυλίου πολέμου έγραψαν τη λεγόμενη επίσημη Ιστορία όπως τους βόλευε. Έτσι τα παιδιά διδάσκονται μέχρι και σήμερα ότι ο Μεταξάς ήταν ένας “εθνοσωτήρας” και εκεί σταματάνε όλα. 

Δεν μαθαίνουν τίποτε για τον αντιναζιστικό αγώνα και για την Αντίσταση, τίποτε για τους δωσίλογους και τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών, που στη μετεμφυλιακή Ελλάδα άλλοι έφυγαν μαζί με τα ναζιστικά στρατευματα, αλλά πολλοί στελέχωσαν στη συνέχεια τον κρατικό μηχανισμό. Ελάχιστοι τιμωρήθηκαν και όχι αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή. Αυτές οι σελίδες είναι λευκές στην επίσημη Ιστορία.

Οι “εθνικόφρονες” της μεταπολίτευσης

Στη Θεσσαλονίκη οφείλουμε να πούμε ότι στα μεταπολιτευτικά χρόνια, μέχρι που τα ηνία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τα είχαν προοδευτικές διοικήσεις, γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις για την επέτειο της 30ής Οκτωβρίου. Όταν όμως τα ανέλαβαν δεξιοί δήμαρχοι, που δήλωναν ότι έχουν υψηλό το “εθνικόν φρόνημα”, αποφάσισαν ότι δεν χρειάζεται καμία μνεία στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τα ναζιστικά στρατεύματα, διότι έγινε από τους ιδεολογικούς εχθρούς τους.

Διότι ήταν τα στρατεύματα του ΕΛΑΣ που παρέλασαν στους δρόμους, αφού εκδίωξαν τα ναζιστικά τάγματα και προστάτευσαν τις βασικές δομές της πόλης, που οι Γερμανοί στρατιώτες ήθελαν να ανατινάξουν υποχωρώντας. Έπρεπε να θάψουν κάθε ηρωικό που έφερε κομμουνιστική και αριστερή σφραγίδα... Και το πέτυχαν. 

Είναι βέβαιο ότι αν γίνει ένα γκάλοπ στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ελάχιστοι θα γνωρίζουν τη συγκεκριμένη επέτειο, η οποία από φέτος τιμάται κανονικά, μετά από σχετικό Προεδρικό Διάταγμα που εκδόθηκε τον περασμένο Απρίλιο και την καθιερώνει ως τοπική γιορτή μεγάλης σημασίας. 

Σε αυτήν την εξέλιξη, οφείλουμε να σημειώσουμε, συνέβαλε τα μέγιστα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, κατά τη θητεία του τόσο στο δημοτικό συμβούλιο όσο και στη Βουλή, αλλά και όσοι ασπάστηκαν την άποψη ότι πρόκειται για έναν μεγάλο σταθμό της ιστορίας της Θεσσαλονίκης που θα πρέπει να αναδειχθεί.

Η πραγματική Ιστορία

Τα ιστορικά ντοκουμέντα πολλά, όπως και οι μνήμες όσων έζησαν τα γεγονότα του 1944. «Αδέρφια, συμπολίτες, το σύνθημά μας 'θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό' έγινε πραγματικότητα. Η περίφημη πόλη μας, που επί τέσσερα χρόνια στέναζε κάτω από τη φασιστική μπότα, μα ποτέ δεν έπαψε να αντιστέκεται, είναι επιτέλους ελεύθερη. Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα! Ζήτω η λευτεριά! Ζήτω η αδούλωτη Θεσσαλονίκη! 

Ζήτω οι απελευθερωτές του ΕΛΑΣ! Για την ευτυχισμένη και πολυπόθητη αυτή μέρα χύσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν τα πιο ακριβά παλικάρια και κορίτσια της πόλης μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους τολμηρούς και ανδρειωμένους που με τη ζωή τους μας έδειξαν τον δρόμο της λευτεριάς, αιώνια τιμή και δόξα στους ήρωές μας...», φώναζαν με τηλεβόα δύο ΕΠΟΝίτισσες σκαρφαλωμένες στη στέγη ενός σπιτιού στην Άνω Πόλη, την 30ή Οκτωβρίου του 1944, αναγγέλλοντας την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. 

Το τηλεγράφημα του Μάρκου Βαφειάδη προς το Π.Γ. του ΚΚΕ το επιβεβαιώνει: «Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας. Τμήματά μας εισήλθον Θεσσαλονίκη σήμερον 3ην μετά μεσημβρίαν. Λαός Θεσσαλονίκης έξαλλος από ενθουσιασμόν διατρέχει οδούς πόλεως εναγκαλιζόμενος αντάρτες. Εργοστάσια ηλεκτροφωτισμού και μύλος Αλλατίνι κατόπιν επεμβάσεως ΕΛΑΣ διασώθηκαν. Εστία εθνοπροδοτών ΧΑΝ παρέδωσε βαρύν οπλισμόν. Θα αναγκαστεί εις παράδοσιν. Τμήματά μας προσανατολίζονται προς δυτικόν τμήμα πόλεως για χτυπήματα... Παρόν τηλεγράφημα παρακαλώ δοθεί Π.Γ. του ΚΚΕ. Αναμένω. Μάρκος 30.10.44». 

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης έγινε από τις ΕΑΜικές αντιστασιακές δυνάμεις και τον στρατιωτικό τους βραχίονα, τον ΕΛΑΣ. Και έγινε παρά τη συμφωνία της Καζέρτας να παραδοθεί η εξουσία στους Άγγλους υπό τον Βρετανό αρχιστράτηγο Σκόμπι και παρά την εντολή του διοικητή του ΕΛΑΣ Στέφανου Σαράφη να παραμείνουν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στις παρυφές της πόλης και να περιμένουν την απόβαση των Βρετανών. Με λίγα λόγια, οι ηγέτες της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας, Μάρκος Βαφειάδης και Ευριπίδης Μπακιρτζής, δεν υπάκουσαν στις άνωθεν διαταγές...

Με την υπογραφή του Γ. Ιωάννου

Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, υποδέχθηκε ένθερμα τους απελευθερωτές, ενώ μια μεγάλη συγκέντρωση έγινε στην πλατεία Αγία Σοφίας. Ο Γιώργος Ιωάννου περιγράφει αυτό που δεν θα το βρούμε στα βιβλία της επίσημη ιστορίας: «Εκεί κατέληγαν όλα τα αφρισμένα ποτάμια. Από την οδό Αγίας Σοφίας κατέβαιναν σαρώνοντας τις γειτονιές τα παιδιά του Κουλέ Καφέ, του Αγίου Παύλου, της Ακρόπολης, της Κασσάνδρου. 

Το Τσινάρι, Εσκί-Ντελίκ, Προφήτης Ηλίας, Διοικητήριο κατέβαιναν τη Βενιζέλου [...] Από το Βαρδάρι πάλι ερχόταν ξυπόλυτη, ρακένδυτη, πειναλέα, σπαρταρώντας από ενθουσιασμό, η Ραμόνα, η Επτάλοφος, ο Παλιός Σταθμός, η Νεάπολη, η Σταυρούπολη, ενώ αντίθετα από τα ανατολικά κατέφθαναν μέσα στη σκόνη και τον αλαλαγμό με τρομπέτες, παντιέρες, λάβαρα και χωνιά η Τούμπα, η Αγία Φωτεινή, η Ευαγγελίστρια, η Τριανδρία, ακόμη και η μακρινή Καλαμαριά [...] 

Μια καθυστερημένη διαδήλωση πλησίαζε από τα βάθη της Εγνατίας, το ανταριασμένο Βαρδάρι. Θά 'ταν καμιά διακοσαριά σκελετωμένοι και κουρελήδες. Έμοιαζαν κρατούμενοι από το στρατόπεδο του Παύλου Μελά. Κραύγαζαν ξέφρενα, φανατικά, κουνούσαν τη γροθιά με τόση ορμή που νόμιζες πως θα τους φύγει προς τον ουρανό το χέρι. Τεράστιες παντιέρες, ολοκόκκινες καμωμένες από αλεξίπτωτα γερμανικά χάιδευαν τα κουρεμένα κεφάλια».

Πλήκα Μαρούλα-avgi.gr