Όταν προσπαθείς να σχεδιάσεις την... Ιστορία αυτή... εκδικείται

          Του ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΑΦΗ,

Μέλος Νομαρχ. Επιτρ. ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας

Οι στήλες των εφημερίδων, των περιοδικών, των ιστοσελίδων, αλλά και οι ενημερωτικές εκπομπές, οι ειδήσεις στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο βρίθουν “βαθυστόχαστων” και “εμπεριστατωμένων” αναλύσεων για την τοπική ή παγκόσμια οικονομία, την τοπική ή παγκόσμια πολιτική, ή την περιφερειακή ή παγκόσμια γεωπολιτική. Συχνά, μάλιστα, ακούω και διαβάζω ακόμη και νέες ερμηνείες για ιστορικά γεγονότα προηγούμενων περιόδων, ακόμη και μακρινών, χωρίς απαραίτητα με την προσκόμιση νέων ιστορικών στοιχείων.

Όλοι, σοβαροί κατά τα άλλα, συγγραφείς και αναλυτές, υποστηρίζουν με σιγουριά και σθένος τις απόψεις τους. Βασιζόμενοι στο προσωπικό, επιστημονικό και συγγραφικό τους παρελθόν (πολλές φορές αξιόλογο που τους προσδίδει αναμφισβήτητο κύρος), διαμορφώνουν με τις απόψεις τους και ένα μεγάλο μέρος της λεγόμενης κοινής γνώμης ή ακόμη και ρεύματα σκέψης, αναλύοντας με μία ακατανόητη -για μένα- βεβαιότητα ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη φύση από την πρώτη στιγμή που οργανώθηκε σε κοινωνίες, θαρρείς και αυτοί, μόνοι και υπέρτεροι έχουν βρει τις απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα.

Βλέπε, Φάγιετ με το «Σύνταγμα της ελευθερίας», Μπρζεζίνσκι με τους «Πολέμους του σήμερα», Φρίντμαν με τη «Θεωρία του σοκ», Φουτζιγιάμα με τη «Σύγκρουση των πολιτισμών», Όργουελ, Σόρος και αναρίθμητοι άλλοι «νομπελίστες» ή μικρότερου βεληνεκούς σχολιαστές, ή ακόμα και παγκόσμιας ή περιφερειακής  εμβέλειας πολιτικοί και δημοσιολογούντες.

Σχεδόν ποτέ όμως, είτε λόγω έλλειψης χρόνου, είτε λόγω έλλειψης κατάρτισης, εκτός από μια απαραίτητη εισαγωγή στα θέματα που πραγματεύονται, δεν εξηγούν τη μεθοδολογία που ακολουθούν, ποιους νόμους κοινωνιολογικούς ή ιστορικούς ή οικονομικούς, ή έστω ποιους προσωπικούς κανόνες για να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους. Επαναπαύονται στο ότι οι ίδιοι γνωρίζουν αυτές τις βάσεις και φαντάζονται (ή και αδιαφορούν) ότι και οι άλλοι που τους ακούν ή διαβάζουν, μοιράζονται μαζί τους την ίδια γνώση. Στην εποχή, όμως, της ταχύτητας, της προπαγάνδας, της ποσότητας (σε αντιδιαστολή με τον “κλασικό της εχθρό”, την ποιότητα) και της συνακόλουθης ημιμάθειας, αυτά είναι μικρές λεπτομέρειες...

Δε χρειάζεται βέβαια να επιχειρηματολογήσω γιατί αυτή η τακτική δεν είναι πλήρης και είναι λυπηρό το γεγονός ότι ακολουθείται κυρίως από επιστήμονες ή κατέχοντες τις κοινωνικής κατεύθυνσης επιστήμες, όχι γιατί αυτές οι επιστήμες δε διέπονται από κανόνες ή νόμους εξέλιξης, αλλά γιατί εύκολα μπορείς να τους παραλείψει ή να τους εννοήσει κανείς κατά την ανάπτυξη του θέματος που πραγματεύεται.

Ωστόσο, δεν είναι δυνατόν οι οικονομολόγοι να γίνονται προφήτες. Ούτε οι κοινωνιολόγοι να γίνονται ιστορικοί ή μελλοντολόγοι. Ούτε να “αναλύεται” ένα γεγονός και να αγνοούνται οι αιτίες και οι συνθήκες που το προκάλεσαν ή το δημιούργησαν. Μήπως, λοιπόν, κάπου χωλαίνει αυτή η τακτική;

Μπορεί αυτή η διαδικασία κάποιες φορές να εξελίσσεται χωρίς κάποιο πονηρό κίνητρο, μπορεί όμως -και συμβαίνει συχνά- να κρύβει και κάποια ιδιοτέλεια... Από το πιο “αθώο” επίπεδο, που μπορεί να είναι η μεγέθυνση της αναγνωρισιμότητας και του κύρους του αναλυτή ή και οτιδήποτε άλλο, έως ακόμη και η κάλυψη του πιο σοβαρού και “σκοτεινού” σκοπού (ιδιαίτερα μάλιστα όταν δεν διαφαίνονται τα κίνητρα του φέροντος την αφήγηση), με τη διαμόρφωση κοινής γνώμης προς άλλες από τις πραγματικές κατευθύνσεις (αχ καημένοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, Γαλιλαίε, Δαρβίνε,  Μαρξ και πολλοί άλλοι που ξέρατε να μη μασάτε τα λόγια σας).

Η ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... ΑΘΩΕΣ!

ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΑΤΕΧΕΙ

 Συμπληρωματικά  με τους επιστήμονες κοινωνιολόγους, οικονομολόγους, ιστορικούς, αναλυτές της παραπάνω κατηγορίας, με τίτλους και αυτοί ή όχι, αλλά προσανατολισμένοι μαζί με άλλους ειδικούς που είναι και αυτοί προσανατολισμένοι στο χρήσιμο -άρα και κερδοφόρο- περιεχόμενο της επιστήμης και της γνώσης, είναι πιο σαφείς σε όλα. Ως προς τα κίνητρα της επιστήμης και γνώσης, τους νόμους που τις κινούν. Σε όλους αυτούς τα κίνητρα είναι φανερά, ηθικά και άκρως επιστημονικά. Είναι….απλώς κυνικοί.

Μετά το τέλος του αντίπαλου… δέους

Οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, τραπεζοκράτες, στελέχη μονοπωλιακών επιχειρήσεων, γιατροί, δικηγόροι, φιλόσοφοι… και … και … Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι, Πορτογάλοι, Καναδοί και … και … όσοι ψυχικά άρρωστοι με μοναδικό κίνητρο για τη ζωή τους το... κέρδος ή την κερδοσκοπία. Είναι ξεκάθαροι ως προς τα κίνητρα της επιστήμης τους, τις απόψεις τους και τα σχέδιά τους για τη πορεία του ανθρώπου και της ανθρωπότητας για τον 21^ο αιώνα και για τους… υπόλοιπους!

Απέναντι στα επιτεύγματα της σκέψης, των επιστημών, της πολιτικής και της μέχρι τώρα ιστορίας της ανθρωπότητας μέχρι και την ανολοκλήρωτη πορεία του διαφωτισμού, συνοψίζουν και απαντούν ανερυθρίαστα: “Ελάτε να τα κάνουμε όλα εμπορεύματα”!

Τη φύση, τη σκέψη, τις επιστήμες, τους ανθρώπους, τα συναισθήματα, τον αέρα….το σύμπαν. Οτιδήποτε περιβάλλει τη ζωή!

Οι... περισπούδαστοι και σπουδαίοι αναλυτές, επιστήμονες και μη, διακηρύσσουν τη δική τους “αλήθεια” χωρίς περιστροφές.

Εμείς οι υπόλοιποι, οι “κοινοί θνητοί”, ας αναρωτηθούμε :

Τι είναι αυτό που μας προτείνουν τελικά;

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των λόγων τους;

Πού μας οδηγεί αυτό που μας προτείνουν;

Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν πριν δοθούν ξεκάθαρα οι ερμηνείες των γεγονότων, φαινομένων, κρίσεων και ιστορικών αλλαγών που βλέπουμε να συμβαίνουν τοπικά, στη περιφέρεια, παγκόσμια, αλλά και σε όλο το φάσμα της ζωής, διαφορετικά δεν μπορεί να δοθεί καμιά έγκυρη ερμηνεία και καμιά απάντηση στους προβληματισμούς που τίθενται, όσο «ειδικός» ή «τιτλούχος» ή ταλαντούχος ή ακόμα και «νομπελίστας» είναι κάποιος (εξαιρούνται -και όχι σε όλες τις περιπτώσεις- τα «νόμπελ» που αφορούν τις τέχνες).

Μικρή… παρένθεση

Είναι αλήθεια ότι μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο με την κυριαρχία των δύο πόλων και την ιδεολογική, οικονομική, γεωπολιτική τους αντιπαράθεση και ιδιαίτερα από τη δεκαετία του '70, όταν και φάνηκε ότι το «αντίπαλο δέος» κατέρρεε, σταδιακά σε πολλά πανεπιστήμια και πνευματικά ιδρύματα -τα λεγόμενα “think tanks”- κυριάρχησε σε ολοένα και αυξανόμενο βαθμό το πνεύμα του «δήθεν» μεταξύ τους ανταγωνισμού για εξειδίκευση της γνώσης με άξονα την ιδεοληψία και την εμμονή τους και τη χρησιμότητά της με βάση την…«εμπορευματική» της αξία. Το φαινόμενο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνεται ένα όργιο παραγωγής αυτής της... νέας γνώσης ως ένα είδος φυσικής νομοτέλειας, εν ονόματι μάλιστα δήθεν υψηλής ειδίκευσης και καταμερισμού γνώσης προσανατολισμένης στην οικονομία.

Οι συνέπειες όμως αυτής της μονομέρειας και της “βιομηχανοποίησης” της γνώσης είναι οδυνηρές, καθώς απομακρύνθηκε από το αυθεντικό περιεχόμενό της, ιδωμένη δηλαδή ως γνώση ολότητας επηρεασμένη και από άλλες πλευρές της ζωής. Αντίθετα, κυριάρχησαν πλέον μέσα από αυτή τη φρενήρη κούρσα ανταγωνισμού, “αυθεντίες” απομακρυσμένες από άλλες πανανθρώπινες αξίες ή πλευρές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την απομάκρυνση της γνώσης και από τον Άνθρωπο, τον οποίο βεβαίως οφείλει να εξυπηρετεί.

Το μοντέλο αυτό σκέψης αναγκαστικά ενοποίησε την ανάγκη της γνώσης και της επιστήμης που σε συνδυασμό με το ενιαίο μοντέλο πολιτισμού που εκπέμπεται για τους ίδιους ακριβώς λόγους, μέσω της ελεγχόμενης τεχνολογίας που έκανε τα ιλιγγιώδη άλματά της την ίδια περίοδο, φτάσαμε στο αξίωμα...

“Είναι ωφέλιμο ό, τι είναι χρήσιμο – χρηστικό”.

Άρα εμπορεύσιμο, άρα κερδοφόρο, άρα δημιουργία ατομικού κέρδους, μέσω της εμπορευματοποίησης.

Επομένως ό, τι δεν καταλήγει στο ατομικό κέρδος μέσω της εμπορευματοποίησης δεν είναι «ωφέλιμο» και αξίες πνευματικές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές, φυσικές, περιβαλλοντικές κλπ που δεν μπορούν να γίνουν εμπορεύματα μέσω της άνωθι διαδικασίας, θωρούνται άχρηστες και περιττές.

Από κει και πέρα, προκειμένου να ανατραπούν και να κρυφτούν οι αλήθειες που αντιλαμβανόμασταν για τη ζωή μέχρι σήμερα, τη σκυτάλη παίρνουν τα διεθνή φόρα και κέντρα γνώσης, επιστήμης και τα think tanks που επιχειρηματολογούν/προωθούν/στηρίζουν υποκριτικές συμπεριφορές για δήθεν λάθη και παράπλευρες απώλειες σε πολεμικές συρράξεις, αλλά και άγνοια, ταρτουφισμό, τυποποίηση της “νέας γνώσης”, μαθηματικοποίηση της ζωής, της πολιτικής, της οικονομίας και μεταφορά γνώσης και επιστήμης μέσω των ΜΜΕ. Κατακλυζόμαστε καθημερινά με έννοιες και εργαλεία που πρέπει να κρύψουν την αντιστροφή που επιχειρείται στην έως τώρα ανθρώπινη πορεία μέχρι και το Διαφωτισμό, με τα κοινωνικά, πνευματικά, επιστημονικά και πολιτικά, αλλά και στο παγκόσμιο επίπεδο σύστημα δικαίου, επιτεύγματά του, που εξελισσόμενα οδηγούσαν την ανθρωπότητα και τη ζωή προς μία διαφορετική κατεύθυνση. Αυτήν της συνεννόησης, της συνεργασίας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης και πιθανώς σε διαφορετικού τύπου ιστορικές αναζητήσεις.

Έτσι λοιπόν ο 20ός αιώνας έκλεισε, τερματίζοντας τη μέχρι τότε αντίληψη για τη ζωή και εισερχόμαστε σε μια νέα φάση – περίοδο, διαφορετικών ερμηνειών. Δεν φτάσαμε στο τέλος της ιστορίας, όπως διατεινόταν ο Φουτζιγιάμα, αλλά σε μία απόπειρα ολοκλήρωσης ενός κύκλου της.

Στο νέο αιώνα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, αφού οι αξιακές προτεραιότητες θα είναι άλλες.

Η ΝΕΑ… “ΙΣΤΟΡΙΑ”

Το σχέδιο όμως του “μονόπολου” κόσμου φαίνεται ότι δεν προχωρά. Οι εμπνευστές του αποδεικνύονται αφελείς και ανιστόρητοι και κάπου τους χαλάει η “συνταγή”. Και καθώς δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν βήμα πίσω, επομένως τα status που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα πρέπει να ανατραπούν πλήρως για να ανακοπεί η ανθρώπινη πορεία μέχρι αυτή τη στιγμή.

Έθνη, κράτη, σύνορα, γνώση, επιστήμες, οικονομία, αισθητική και σχέσεις εθνών και ανθρώπων σαν αντανάκλαση της πραγματικότητας, συμφωνίες, συνθήκες, πολιτεύματα, κοινωνικές δομές και διεργασίες πολιτικές, έννοιες όπως πλουτοπαραγωγικές πηγές, διεθνείς οργανισμοί και ό, τι αντιλαμβανόταν η ανθρώπινη συνείδηση σαν νοηματοδότηση του κόσμου μας μέχρι σήμερα κλπ. κλπ. είναι “αναγκαιότητα” να αλλάξουν. Εφαρμογή του δόγματος του….σοκ παγκόσμια, αφού το αντίπαλο δέος κατέρρευσε σαν…χάρτινος πύργος στο τέλος του 20ου αιώνα.

Αυτή η διαδικασία βέβαια δεν εξελίσσεται σε ενιαία κλίμακα και έκταση αυτόματα. Θα πραγματωθεί μέσα από μία πορεία που και αυτή θα έχει τις προτεραιότητές της, αφού πλέον βρισκόμαστε σε μία νέα παγκόσμια αίσθηση της αναγκαιότητας.

Έλα όμως που ο μοναδικός -κατά την αίσθηση των εμπνευστών του- παγκόσμιος πόλος, ερμήνευε την ιστορία σαν εντολή και μοναδική επιθυμία του, μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους!!!

Ποιος μπορεί να ξεχάσει και να παραβλέψει ότι μετά το 1990 οι όροι για την παγκόσμια συμβίωση τίθενται μονόπλευρα; Π.χ. το 1992 επιβλήθηκε η άμεση απελευθέρωση κίνησης κεφαλαίων  και η GATT (Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου) κλπ., αγνοώντας παντελώς τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το παγκόσμιο δίκαιο, με βάση τις συμμαχίες των “προθύμων”. Ποιος δεν θυμάται τη Νέα Ευρώπη (!!), όπως ονομάστηκαν οι χώρες που αποκόπηκαν από τον πόλο του αντίπαλου δέους, προκειμένου να επισημοποιηθούν οι προληπτικοί πόλεμοι και επεμβάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και πάλι ανεξάρτητα ή σε αντιδιαστολή με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, ακολουθώντας πλέον τον μόνο και μοναδικό κατά τη γνώμη του πόλο; ; Ή και στο θεωρητικό επίπεδο, ποιος δεν θυμάται το… «τέλος της ιστορίας» κατά τον Φουτζιγιάμα κλπ.

Ωστόσο, η άγνοια των θεμελιακών νόμων της δυναμικής της ιστορίας οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια, καθώς τα πράγματα δεν εξελίσσονται ακριβώς όπως τα περίμεναν. Η ιστορία άλλωστε δεν είναι ευθύγραμμη, ποτέ δεν σταματά και ποτέ δεν εξελίσσεται με σχεδιασμό και ταυτόχρονα παντού.

Και επειδή ο “ψυχοπαθής αλαζόνας” τρέμει μην καταρρεύσει το μονοπολικό οικοδόμημα που προσπαθεί να χτίσει την τελευταία 20ετία, κατά η γνώμη του υφίσταται ανάγκη επανασχεδιασμού της ιστορίας με νέους όρους: α)εξασφάλιση και εντοπισμός των πλουτοπαραγωγικών περιοχών για να μη τις προλάβουν… οι άλλοι, β)οικονομική εξάντληση των πιθανών αντιπάλων, γ)πλήρης έλεγχος των περιοχών που “πρέπει” να αλλάξουν, δ)ανάφλεξη σε κατάλληλες συνθήκες και μέρος του... θρησκευτικού «Αρμαγεδδώνα».

Ποιες περιοχές, λοιπόν, εξασφαλίζουν όλους αυτούς τους στόχους;;; Πού βρίσκονται οι περισσότεροι πλουτοπαραγωγικοί πόροι από τους οποίους εξαρτάται ο υπόλοιπος κόσμος, ενώ ταυτόχρονα ικανοποιούνται όλες αυτές οι προϋποθέσεις;;;

….ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ….ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

Ας σκεφτούμε λοιπόν με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, βλέποντας το δάσος και όχι το δέντρο, τι είναι αυτό που εξελίσσεται σήμερα.

Το «εναρκτήριο λάκτισμα» δόθηκε στις 11.9.2001 με τις …πτήσεις της «τρομοκρατίας». Παρήχθησαν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα με τις 7.12.41 στο Περλ Χάρμπορ, όταν ένας ευρωπαϊκός πόλεμος μετατράπηκε εν μία νυκτί σε παγκόσμιο. Αντίστοιχα οι μυστηριώδεις πτήσεις του 2001 έδειξαν “ξεκάθαρα” σε όλο τον... πολιτισμένο/δυτικό (όπως συχνά τον κατονομάζουν οι εμπνευστές του μονόπολου) κόσμο τον παγκόσμιο εχθρό. Λες και δεν αρκούσαν η φτώχεια και η πείνα που μαστίζουν τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, με όσους ανήκουν στο 1/3 να κάνουν το παν για να πάρουν ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο! Ούτως ή αλλιώς μετατρέψαμε τον κόσμο σε παγκόσμιο καζίνο!!!

Από εκεί και πέρα τα… «μέτρα», τα «σταθμά» και τα «καλούπια» για όσα ακολουθήσουν, μας τα έχει φτιάξει η …ιστορία. Το πώς ένας πόλεμος σε μια γειτονιά γίνεται παγκόσμιος ανταγωνισμός μέσω διπλωματίας ή βίας, πώς γίνονται οι μετακινήσεις πληθυσμών (εμείς οι Έλληνες κάτι γνωρίζουμε) κλπ. Η συνέχεια επί του… εδάφους δια… αντιπροσώπων και βλέπουμε. Το σχέδιο εκτυλίσσεται και υφαίνει τον ιστό του. Συνεχίζουμε με την εξαγωγή δημοκρατίας (Αφγανιστάν, Ιράκ, Ουκρανία κλπ. με αφορμή διάφορα ψευδή ή φανταστικά γεγονότα), προχωρούμε σε κατευθυνόμενες “επαναστάσεις” τύπου “Αραβική Άνοιξη” και ταυτόχρονα ρυθμίζουμε και την τιμή του πετρελαίου, αφού οι αντίπαλοί μας είναι και βασικοί εξαγωγείς αυτού του προϊόντος. Διαμορφώνουμε τις συνθήκες λοιπόν και προχωρούμε ακάθεκτοι, αφού και η δική μας παραγωγική μηχανή και των ημέτερων, θα κάνει «χρυσές δουλειές». Διαμορφώνουμε τα ορμητήριά μας και προχωρούμε.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι οι περιοχές που αποτελούν τη βάση του σχεδίου πρέπει να είναι αποκομμένες από το δικαίωμα επιλογής να ακολουθήσουν κάποιον άλλο δρόμο. Και δεν υπάρχουν καλύτερες υποψήφιες που να ταιριάζουν καλύτερα στο παζλ από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο. Αφού δεν αντιπροσωπεύουν κάποια δυναμική στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι, παρά λιγότερο από το 1%, τις μετατρέπουμε σε οικόπεδα/προτεκτοράτα (τύπου Κόσοβο) για τον ανεφοδιασμό μας και τη διαχείριση των τοπικών μας προβλημάτων.

Εν συνεχεία αναδιαμορφώνουμε τη περιοχή που μας ενδιαφέρει σε μικρά ομόθρησκα κράτη με κυβερνήσεις της αρεσκείας μας τύπου  Σαουδικής Αραβίας – Ριάντ  (ο... βασιλιάς πάσχει από αλτσχάιμερ!) και τύπου Κατάρ (βλ. γιορτή πρωτοχρονιάς, πυροτεχνήματα και ταυτόχρονα ζωντανή μετάδοση πυρκαγιάς ξενοδοχείου - τέρατος ως θέαμα για τους επισκέπτες) κλπ. Έχουμε και το πρωτοπαλίκαρό μας και τοπικό τοποτηρητή (Ισραήλ) και όποιος αντέξει μέχρι το τέλος! Και για να σιγουρέψουμε και τους γύρω συμμάχους μας (Άγγλους – Γάλλους – Γερμανούς και Βορειοευρωπαίους) απωθούμε την Ελλάδα από το Ευρώ και τη Ζώνη Σένγκεν και γύρω – γύρω όλοι και στη μέση…η Τουρκία… μπαλαντέρ… και όπου μας βγάλει (αυτό το εκρηκτικό συνονθύλευμα), ενώ παράλληλα “καθαρίζουμε” και με τη “σύμμαχό” μας Τουρκία, επιβάλλοντάς της ουσιαστικά με ποιους όρους εισέρχεται και αυτή στην ενιαία τοπική αγορά της περιοχής. Και συνεχίζουμε μέχρι να διαμορφωθούν οι νέες ισορροπίες που θέλουμε.

Με λίγα λόγια, αναρωτιέμαι συχνά...

Προς τι λοιπόν όλη αυτή η υποκρισία των αναλύσεων ειδικών και μη περί των αιτίων αυτών που συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο;;;;;;

15/2/2016 

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…