ΠΑΡΤΟ ΑΛΛΙΩΣ

Του Ντίνου Βγενόπουλου

·        ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
SOCIAL COUNCIL FOR REFUGEES-GREECE

·        To δράμα που συντελείται σήμερα στα νερά του Αιγαίου και στα σύνορα των Βαλκανίων είναι γνωστό σε όλη τη υφήλιο. Εμείς, που υπογράφουμε είμαστε εδώ, είμαστε μαζί! Βοηθάμε στα νησιά, στον Πειραιά, στην Ειδομένη, παντού στις ευρωπαϊκές καμπάνιες.

·        Στεκόμαστε δίπλα στους ανέστιους αυτού του σκληρού πολέμου, στα δύσκολα μέτωπα της υποδοχής, της φιλοξενίας και στήριξης των προσφύγων. Δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση τη διαθεσιμότητά μας να βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε να διαδοθεί το έργο των χιλιάδων εθελοντών, να απλωθεί το μήνυμα της αλληλεγγύης και υποστήριξης, σε όλη την Ευρώπη: “Καλώς Ήλθατε Πρόσφυγες”!

·        Σας καλούμε να συνυπογράψουμε και να διαδώσουμε αυτή την έκκληση, να συμμετέχουμε σε κάθε δράση που στοχεύει σε αυτή την κατεύθυνση, να συντονιστούμε για την όσο πιο αποτελεσματική, αλληλέγγυα και ανθρώπινη αντιμετώπιση του μεγάλου προσφυγικού ζητήματος.

·        Μιλώ από την Ελλάδα της κρίσης. Όπου οι κάτοικοι της, θύματα της λιτότητας, είναι καταπονημένοι, φτωχότεροι, άνεργοι, με παρόν δύσκολο και μέλλον αβέβαιο. Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που διέρχεται μια δεύτερη μεγάλη κρίση. Πολιτική τούτη τη φορά. Ίσως υπαρξιακή.

Μολαταύτα οι κάτοικοι της Ελλάδας, τα θύματα της λιτότητας, πασχίζουν να συνδράμουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Τα θύματα των πολέμων και της άκρας ανέχειας. Τους σημερινούς κολασμένους της Γης. Να τους συνδράμουν όπως μπορούν. Με γενναιοδωρία και αυταπάρνηση. Συχνά από το υστέρημα τους. Γιατί η Ελλάδα ξέρει από προσφυγιά. Αλλά και γιατί σε τούτα τα χώματα ο σεβασμός του ξένου είναι πανάρχαια επιταγή. Και η Ελλάδα παραμένει η χώρα της φιλοξενίας. «Βάλε και άλλο πιάτο στο τραπέζι» εξακολουθούμε να τραγουδάμε.

Ψυχή της Ελλάδας είναι και ήταν πάντα ο πολιτισμός της. Εσείς οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι του κόσμου το γνωρίζετε. Το γνωρίζετε γιατί μελετάτε την κληρονομιά της που είναι και δική σας. Το γνωρίζετε γιατί ασκείτε την τέχνη σας, όπως βρίσκεται πάντα σε μόνιμη ένταση με αυτή την κληρονομιά. Την τέχνη σας σε όλες τις μορφές της. Το γνωρίζετε γιατί έχετε αγγίξει με πολλούς τρόπους τις σύγχρονες εκφράσεις του πολιτισμού της.

Ο εγκλωβισμός προσφύγων και μεταναστών εδώ υποχρεώνει την Ελλάδα να σηκώνει τούτο τον καιρό το βάρος του κόσμου. Το βάρος από τα αποτελέσματα πολέμων και καταστροφών για τα οποία η ίδια δεν φέρει καμία ευθύνη. Ωστόσο έχει αναλάβει την ευθύνη να σηκώσει αυτό το βάρος. Πρόθυμα. Υπακούοντας την πανάρχαια επιταγή. Και αναδεικνύοντας το σημερινό της ήθος. Σώζοντας την τιμή του κόσμου.
Αλλά η Ελλάδα είναι χώρα μικρή. Και τούτο το βάρος έχει πολύ σκληρά υλικά συμφραζόμενα.

Τα οποία ή ίδια – λαός και κράτος – δεν μπορεί να σηκώσει μόνη.
Γι αυτό απευθύνομαι σε σας. Τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους του κόσμου. Σε σας που γνωρίζετε καλά πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με άρτο. Που γνωρίζετε καλά ότι ακόμα και μέσα στην μέγιστη ένδεια , ακόμα και μπροστά στο θάνατο , ο άνθρωπος θα σιγοτραγουδήσει ένα σκοπό , θα χαράξει ένα σκίτσο, θα χορέψει δυό βήματα, θα θυμηθεί ή θα φτιάξει ένα στίχο.

Απευθύνομαι σε σας, τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους του κόσμου, που μπορείτε να μεταδώσετε παντού τούτη τη γνώση. Για να συνεγείρετε παντού τις συνειδήσεις. Με τους μύριους τρόπους που η δημιουργική σας δύναμη θα εφεύρει. Δείχνοντας έτσι ότι το βάρος του κόσμου ανήκει σε όλο τον κόσμο. Όπως και η τιμή του.

Απευθύνομαι σε σας, τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους του κόσμου που με τις δημιουργίες σας και τον στοχασμό σας οικοδομείτε κάθε στιγμή την συνείδηση του κόσμου. Δηλαδή εκείνου του άυλου κάτι που διασφαλίζει την μνήμη της ανθρωπότητας και τη συνέχεια της ιστορίας της.

Πολλοί από σας έχετε ήδη πράξει. Πολλοί από σας έχετε ήδη μιλήσει. Αλλά η δική μας –και δική σας – Κική Δημουλά προτρέπει να μιλήσουμε όλοι: «Μίλα. Πες κάτι, οτιδήποτε. Μόνο μην στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.» Και ο δικός μας – και δικός σας – Γιώργος Σεφέρης θυμίζει σε όλους μας: «Ζωή, είναι ό,τι έδωσες».

·        Ο θησαυρός

Στα πόδια θα μείνουν οι πληγές

Από του κακοτράχαλους δρόμους

Στα χέρια θα μείνουν οι χιονίστρες

από το ψυχρό βλέμμα των φυλάκων

στο πρόσωπο θα μείνουν οι ρυτίδες

από την αρμύρα της θάλασσας και των δακρύων

ΜΑ

Στην καρδιά θα μείνουν:

Η στοργή  της γιαγιάς

Στο ερημονήσι

Το χάδι του παππού

στην αυλόπορτα της Ειδομένης

το χαμόγελο του εθελοντή

στις σκηνές και στα κέντρα φιλοξενίας

και το αίμα ενός λαού

που αιμορραγεί

και πάντα βρίσκει μια σταγόνα για τη ΖΩΗ