Το ερώτημα δεν είναι αν θα δεχθεί πρόσφυγες η Ε.Ε ή όχι. Το ερώτημα δεν είναι αν θα είναι λίγοι ή πολλοί. Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν όλοι σήμερα είναι αν θέλουν να υπάρχει Ε.Ε.

Η Αυστρία, οι χώρες του Visegrad, η Κροατία και η Σλοβενία όχι μόνο απαντούν με τις πράξεις τους ότι δεν θέλουν την Ε.Ε., αλλά εκπαιδεύουν και τις χώρες των Βαλκανίων (που εν δυνάμει θέλουν να μπουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια) σε αντιευρωπαϊκές συμπεριφορές.


Πέρα από το γεγονός ότι η πολιτική που ακολουθούν σπονσοράροντας τον φράχτη των Σκοπίων είναι κακόβουλη, δυστυχώς για τους ίδιους (και όχι μόνο) είναι και κοντόφθαλμη, επιδερμική και αυτοκαταστροφική σε πολιτικό επίπεδο.

Οι πρόσφυγες έχουν πολλές εναλλακτικές πορείες για να φτάσουν στον πεζόδρομο της Stephansplatz ή στο κάστρο της Βούδας, και θα φτάσουν. Κάποια στιγμή, αν δεν φύγουν για τις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, στην πλειονότητά τους θα ξαναγυρίσουν στη Συρία. Και τότε οι Αυστριακοί, και όλοι όσοι αντιδρούν, θα μείνουν με τον ακροδεξιό δράκο που τάισαν με την ανεύθυνη στάση τους. Γιατί το προσφυγικό είναι το δέντρο. Η Ακροδεξιά και ο φασισμός είναι το δάσος.

Αν όλοι οι Ευρωπαίοι έχουν αυτό κατά νου, τότε η λύση είναι δεδομένη και βιώσιμη. Γιατί η προσφυγική κρίση δεν είναι γόρδιος δεσμός, αλλά ιστορική πρόκληση. Η Ευρώπη ή θα αναβαπτιστεί στις δημοκρατικές ιδέες του διαφωτισμού και του ουμανισμού ή θα βυθιστεί στους πολεμοχαρείς δρόμους των φασιστικών αντιλήψεων.

Όμως αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσουμε είναι ότι η μεγάλη μάχη του προσφυγικού θα κριθεί τελικά μέσα στην κοινωνία.

Η στάση ευθύνης που πρέπει να έχουν όλοι είναι αναγκαίο να διαχυθεί και σε κοινωνικό επίπεδο. Κανείς δεν πρέπει να αφήσει τον φόβο και την ανησυχία, που υπάρχει έτσι κι αλλιώς σε πολλούς πολίτες, να νικήσει τη δύναμη της αλληλεγγύης.

Αν και είναι δύσκολο να το δούμε τώρα μέσα στη δίνη των καταιγιστικών εξελίξεων, το ίδιο το προσφυγικό ζήτημα θα μοιάζει προσωρινό μπροστά στις μονιμότερες συνέπειες που θα έχει η στάση που θα τηρήσουμε τώρα.

Από το κύριο άρθρο της εφημερίδας ΑΥΓΗ