Όποιος πατήσει στη σανίδα του, θα βουλιάξει στο πανελλήνιο χάχανο, που είναι χειρότερο κι από την πιο εμπαθή καταγγελία!


Ορίστε. Έβαλε φωτιά, σου λένε σοβαρές εφημερίδες, στο πολιτικό σκηνικό ο Βασίλης Λεβέντης. Γιατί δήλωσε ότι σε λίγες εβδομάδες ο Καραμανλής μπορεί να δώσει εντολή στον Καμμένο να φύγει από την κυβέρνηση. Κι εκείνος θα πειθαρχήσει, άρα ο Τσίπρας θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί. 


Με ποιον; Με τον ίδιο, φυσικά, και με τον Μεϊμαράκη. Διότι αυτό θέλουν ο λαός και η νεολαία - κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία δεν έχουν θέση το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, γιατί το μόνο που κάνουν είναι να βρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά περίπου, στην ουσία τουλάχιστον. Κι εδώ σου έρχεται να πεις: Καλά να πάθετε. Σε ποιους; Μα σε κείνους τους δικούς μας που εδώ και κάποιο καιρό έχουν αναλυθεί σε ύμνους για τον Λεβέντη. Δημιουργώντας την εντύπωση στον κόσμο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξερογλείφεται να συμπράξει μαζί του. Και, ακόμα χειρότερο, την εντύπωση στον ίδιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η σταθερότητα, αλλά και η χώρα, κρέμονται από τη στάση του. Για να μην πούμε από τίποτε άλλο και παρέμβει ο εισαγγελέας.

Έλεος, ρε παιδιά. Ο Λεβέντης δεν είναι χθεσινός. Τον βλέπουμε και τον ακούμε δεκαετίες ολόκληρες. Και το γεγονός ότι ένας αριθμός Ελλήνων αποφάσισε να τον ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές και να τον στείλει στη Βουλή δεν σημαίνει ότι άλλαξε. Έγινε, ας πούμε, μαχητής για τα συμφέροντα των αδικημένων. Ή απέκτησε την πολιτική ισορροπία που είναι απαραίτητη για να μη γκρεμοτσακιστούν κάποια μέρα όσοι βρεθούν πλάι του. Η είναι σε θέση να μετράει τα λόγια και τις πράξεις του.

Εντάξει, αν αποφασίσει κάποια στιγμή να ψηφίσει μαζί με τους βουλευτές του το τάδε ή το δείνα «δύσκολο» νομοσχέδιο, καλώς να το κάνει. Αλλά όχι και να αφήνουμε να αιωρείται, με μια εντελώς υποκριτική αβροφροσύνη, ότι είναι δυνατόν και να τα βρούμε μαζί του. Διότι δεν είναι, εκτός πια κι αν ορισμένοι δεν καταλαβαίνουν πού πατούν και πού πηγαίνουν. 

Κι ότι όποιος πατήσει στη σανίδα του Λεβέντη θα βουλιάξει στο πανελλήνιο χάχανο, που είναι χειρότερο κι από την πιο εμπαθή καταγγελία.

Να μην τσακωθούμε βέβαια μαζί του. Αλλά όχι και να τον ανυψώνουμε σε Ναπολέοντα της πολιτικής ζωής. Διότι τότε δικαιολογημένα θα μας θεωρήσει η αμείλικτη κοινή γνώμη Ιωσηφίνες...

Καρτερός Θανάσης-avgi.gr