Στα Ενθέματα αύριο Kυριακή 22 Νοεμβρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis)

και στο twitter: @enthemata

 

Για το μαζικό έγκλημα στο Παρίσι, τον πόνο, το ISIS, την Ευρώπη‏

Kείμενα των: Έλσας Παπαγεωργίου, Ετιέν Μπαλιμπάρ, Τζέιμς Μπάτλερ, Φαμπιάν Περιέ, Μαγδαληνής Βαρούχα, Στρατή Μπουρνάζου, Sebastian Budgen, Edwy Plenel, Joey Ayoub

Παρίσι 13 Νοεμβρίου: η τρομοκρατική επίθεση, ο ISIS, η Δύση και η επόμενη μέρα – 9 κείμενα (και οι τέσσερις σελίδες των αυριανών «Ενθεμάτων» είναι αφιερωμένες στο μαζικό έγκλημα στο Παρίσι.

Σπασμένο ψηφιδωτό, της Έλσας Παπαγεωργίου. «Όχι λοιπόν, τα θύματα δεν βρέθηκαν σε λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Τα θύματα είναι κόσμος σαν τον καθέναν που βρισκόταν στο σημείο όπου θα ήταν έτσι κι αλλιώς μια Παρασκευή βράδυ, ψηφίδες ο καθένας και η καθεμία αυτού του μεγάλου ψηφιδωτού που μας κάνει ακόμα να χωράμε στις μητροπόλεις του ύστερου καπιταλισμού. Αλλά και να τις αγαπάμε, γιατί μόνο αυτό τις κάνει να διατηρούν ακόμα μια ανθρωπιά. Κι αυτό φαίνεται πως είναι πια ανυπόφορο σε κάποιους νέους με ανθρώπινη μορφή που τόσο νωρίς απώλεσαν την ανθρώπινη υπόσταση με τη βοήθεια του ιμπεριαλισμού και των επιτήδειων που τους υπόσχονται τον παράδεισο στον άλλο κόσμο για να φέρουν την κόλαση σε τούτον εδώ».

Είμαστε σε πόλεμο; του Ετιέν Μπαλιμπάρ. «Οπότε, τι μπορούμε να κάνουμε; Με κάθε κόστος, πρώτον, πρέπει να στοχαστούμε μαζί και να αντισταθούμε σε κάθε είδους φόβο, αμάλγαμα και παρόρμηση για εκδίκηση. Εξυπακούεται πως πρέπει να πάρουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα πολιτικής και στρατιωτικής προστασίας, και να κινητοποιήσουμε τις υπηρεσίες αντικατασκοπείας και ασφάλειας, προκειμένου να αποτρέψουμε μελλοντικές τρομοκρατικές ενέργειες ή να τις αντιμετωπίσουμε, και αν είναι δυνατόν να δικάσουμε και να τιμωρήσουμε τους ενόχους και τους συνεργούς τους. Όμως, παράλληλα με αυτά, πρέπει να απαιτήσουμε την πιο εναργή επαγρύπνηση εκ μέρους των «δημοκρατικών» κρατών αναφορικά με πράξεις μίσους εναντίον όσων αλλοδαπών ή πολιτών τους οι οποίοι, εξαιτίας της καταγωγής, της πίστης ή του τρόπου ζωής τους, μπορεί να στοχοποιηθούν ως ο «εσωτερικός εχθρός» από αυτόκλητους πατριώτες. Και, επιπλέον: να απαιτήσουμε τα κράτη αυτά --κατά την ενδυνάμωση των μηχανισμών ασφαλείας τους-- να σεβαστούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα που αποτελούν το θεμέλιο της ίδιας τους της νομιμοποίησης. Τα παραδείγματα του αμερικανικού «Πατριωτικού Νόμου» και του Γκουαντάναμο μας διδάσκουν ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο». (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου)

Τέσσερα ερωτήματα σχετικά με την επίθεση στο Παρίσι, την Ευρώπη και το ISIS, του Τζέιμς Μπάτλερ. «Υπήρξε πολύ έντονος σχολιασμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με τη διαφορά του δημόσιου πένθους για τα θύματα της επίθεσης στο Παρίσι και την ουσιαστική ανυπαρξία του για τα άτομα που σκοτώθηκαν από βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας στη Βηρυτό, την προηγούμενη ημέρα. Επίσης, σχολιαστές συνέκριναν τον αριθμό των θυμάτων με τον σχεδόν καθημερινό αριθμό θυμάτων του συριακού εμφύλιου πολέμου. […] Αντ’ αυτού, ίσως είναι καλύτερα να εκμεταλλευτούμε το κύμα συμπαράστασης που αναπτύχθηκε για το Παρίσι και να επιμείνουμε στο να το επεκτείνουμε προς τον διακηρυσσόμενο σύμφωνα με τις αξίες της Αριστεράς οικουμενισμό: αν εκτιμούμε τις ανθρώπινες ζωές το ίδιο, τότε θα πρέπει να οικοδομήσουμε ένα πολιτικό σχέδιο στο οποίο η αξία της ζωής ενός Σύρου πρόσφυγα που διασχίζει απεγνωσμένα τη Μεσόγειο με μια εύθραυστη λέμβο ή μιας νοσοκόμας στη Βυρηττό, θα αποτιμάται το ίδιο με εκείνη του θεατή μιας συναυλίας στην Πόλη των Φώτων».

Παρίσι: Η μέρα μετά. Συνέντευξη του Φαμπιάν Περιέ, ανταποκριτή της Libération στην Ελλάδα. «Δεν πρέπει να συγχέουμε τα ζητήματα της τρομοκρατίας και της μετανάστευσης. Οι τρομοκράτες των επιθέσεων στο Παρίσι ήταν Γάλλοι. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η περιθωροποίηση στην οποία έχουν βρεθεί κάποιοι νέοι και το αίσθημα εγκατάλειψης που βιώνουν, καθώς δεν υπάρχει καμία συλλογική απάντηση. Ας μην ξεχνάμε ότι τα κύρια θύματα της ανεργίας που αυξάνεται εδώ και δεκαετίες, είναι οι νέοι. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, η αποδοχή της λιτότητας ως της μίας και μοναδικής λύσης, τρέφουν τον θρησκευτικό φανατισμό και την ακροδεξιά. Γιατί να αγωνιστούμε για μια άλλη κοινωνία, εάν καμία αλλαγή δεν είναι εφικτή; Οι μετανάστες που έρχονται στην Ευρώπη σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής δεν θα πρέπει να είναι οι «παράπλευρες απώλειες» αυτών των επιθέσεων. Εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους στην Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές χώρες σε αρκετές περιπτώσεις έχουν συμβάλει στην καταστροφή της χώρας τους, παίζοντας συχνά ακόμα και το χαρτί των εξτρεμιστών εναντίον καθεστώτων που δεν είναι --ή δεν είναι πια-- χρήσιμα για τα συμφέροντά τους». (μετάφραση από τα γαλλικά: Μαγδαληνή Βαρούχα)

Γκρεγκορύ Ραμπενμπέργκ, ένα πρόσωπο από το Παρίσι, της Μαγδαληνής Βαρούχα. « Ο Grégory Reibenberg, o Γαλλοεβραίος ιδιοκτήτης του μπιστρό «La Belle Equipe», όπου έχασαν τη ζωή τους 19 άτομα, μεταξύ των οποίων και η μουσουλμάνα γυναίκα εμφανίζεται για λίγα λεπτά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του France2, δυο μέρες μετά τις επιθέσεις, δίπλα σε έναν ψυχολόγο που στηρίζει αυτόν και την οχτάχρονη κόρη του. Λέει ότι είναι συντετριμμένος, προσπαθεί να καταλάβει, δεν ζητάει εκδίκηση, δεν του φταίνε οι μουσουλμάνοι ούτε κανείς άλλος με βάση το χρώμα ή τη θρησκεία· θέλει απλά να συνεχίσει τη δουλειά στο μπιστρό με τους πολύχρωμους πελάτες του, θέλει να ξαναβρεί τη ζωή, τη χαρά, τους φίλους και τους θαμώνες του (όσους απέμειναν μετά το μακελειό) και, πάνω απ’ όλα, θέλει να στηρίξει τη μικρή του κόρη. […]Μέσα σε ένα τρομακτικό σύμπαν με φασισμούς, ξεριζωμούς και αίμα, που μεγεθύνεται φρικτά από το ψηφιδωτό των τηλεοπτικών μας εικόνων, τις αδυσώπητες φεϊσμπουκικές μας βεβαιότητες και τις διάφορες αυτοεκπληρούμενες «αναλύσεις», τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι ξανά και ξανά το πρόσωπο του Γκρεγκορύ. Και εύχομαι γρήγορα να γελάει με τη γαλλοεβραιομουσουλμάνα μικρή του, ανάμεσα στα τραπεζομάντηλα του Βelle Equipe».

Το πένθος, του Στρατή Μπουρνάζου. «Μιλώντας για το τρομερό γεγονός της 13.11, νιώθω ότι πριν από κάθε ανάλυση, ακόμα την πιο εμβριθή, προηγείται, κάτι άλλο: το πένθος, η οργή, το να νιώσουμε τι συνέβη. […] Όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας ή ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, το πρώτο που κάναμε δεν ήταν να αναλύσουμε τα αίτια της χρυσαυγίτικης βίας ή της αστυνομικής αυθαιρεσίας, το ποιος όπλισε το χέρι του δολοφόνου. Αυτά ήρθαν αργότερα. Αμέσως μετά το αρχικό μούδιασμα, ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε. Και πενθήσαμε. […] Ας νιώσουμε τι σημαίνει ο τρόμος αυτός. Και να πενθήσουμε τους νεκρούς, και στη Βηρυτό και στο Παρίσι και αλλού, σαν δικούς μας νεκρούς. Ας μη χάνουμε την ουσία στους δαιδάλους των --απαραίτητων ασφαλώς-- αναλύσεων. Το γεγονός είναι συγκλονιστικό από μόνο του. Αν δεν το νιώσουμε, δεν θα καταλάβουμε τίποτα, και οι αναλύσεις μας θα είναι άψυχες. Γιατί, αν δεν συγκλονιζόμαστε, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία, και μαζί και την ψυχή μας».

Η στρατηγική της Δύσης: Ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί... του Sebastian Budgen. «Αυτή είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να αναλογιστούμε την ιδιοφυΐα της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής της Δύσης, την οποία κατόπιν μπορούμε να θαυμάσουμε σε όλη της τη στρατηγική και τακτική συνοχή: 1. Καταπολεμά τους βομβαρδισμούς και τις τυφλές δολοφονίες πολιτών με βομβαρδισμούς και τυφλές δολοφονίες πολιτών. 2. Καταπολεμά τις επιθέσεις στις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα με επιθέσεις στις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα. 3. Καταπολεμά τις προσπάθειες των τζιχαντιστών να προωθήσουν την αντίληψη ότι το Ισλάμ και η Δύση αποτελούν δύο ασυμφιλίωτα και ανταγωνιστικά στρατόπεδα, προωθώντας την αντίληψη ότι το Ισλάμ και η Δύση αποτελούν δύο ασυμφιλίωτα και ανταγωνιστικά στρατόπεδα. 4. Καταπολεμά την προπαγάνδα των τζιχαντιστών σχετικά με την αχαλίνωτη ισλαμοφοβία της Δύσης προκαλώντας αχαλίνωτη ισλαμοφοβία στη Δύση. […] Πραγματικά, όταν βλέπεις έτσι τα πράγματα, τι μπορεί να πάει στραβά;» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου) (WEB ONLY)

Γιατί ο φόβος είναι ο εχθρός μας του Edwy Plenel. «Η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι και στο Stade de France την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, στοχεύουν το σύνολο της κοινωνίας· η κοινωνία μας, η Γαλλία μας, η Γαλλία αποτελείται από ποικιλομορφίας, του πλουραλισμού, των ανθρώπων που βρέθηκαν μαζί και συνυπάρχουν. Η τρομοκρατία θέλει να καταστρέψει, ακριβώς, την ανοιχτή κοινωνία, να την κάνει να σιωπήσει από φόβο, να τη διαλύσει μέσα από τη φρίκη. Αυτή την κοινωνία πρέπει να υπερασπιστούμε, επειδή αυτή είναι η πιο σίγουρη και διαρκής προστασία μας απέναντι στην τρομοκρατία» (μετ. Α. Λάνδος). (WEB ONLY)

Βυρητός, Παρίσι του Joey Ayoub: «Κατάγομαι από μια προνομιούχα γαλλόφωνης κοινότητα του Λιβάνου. Αυτό σημαίνει ότι πάντα έβλεπα τη Γαλλία σαν δεύτερο σπίτι μου. Οι δρόμοι του Παρισιού είναι τόσο οικείοι σε μένα, όπως οι δρόμοι της Βηρυτού. Ήμουν στο Παρίσι, πριν από λίγες ημέρες. […] Είναι πολύ σκληρό να συνειδητοποιούμε, εξαιτίας όλων αυτών που ειπώθηκαν, όλης της ρητορικής της προοδευτικής σκέψης, ότι όλοι εμείς, μέλη οι περισσότεροι αυτού του περίεργου είδους, εξακολουθούμε να είμαστε αποκλεισμένοι από το κυρίαρχο κομμάτι του «”κόσμου”». (μετ. Ν. Δρυμητινός) (WEB ONLY)