Οι καμπάνες ηχούν βροντερά για την αριστερά

Της ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΙΡΜΠΑΣ

«Η αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ… ιδέα σε ποιο κόσμο ζει» έγραφε ο Σαραμάγκου το 2008 κι αυτό δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση της αριστεράς αλλά και την αντιπολίτευση από αριστερά στην Ελλάδα του 2015.

Όλα γίνονται αχταρμάς χωρίς να μπορεί να τα διαχωρίσει ακριβώς επειδή έχει βεβαρυμμένο παρελθόν, ομιχλώδες παρόν και ένα μέλλον αβέβαιο  χρεοστάσιο αξιών και ιδεών που αν διαλεκτικά δεν πάμε παρακάτω θα χάσουμε κι αυτό το στοίχημα.

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα.

Ξεπερνάει  κάθε φαντασία  ο κουρνιαχτός με το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ανακηρύχτηκε σε εθνικό ζήτημα πρώτης γραμμής (μέχρι και το ΚΚΕ βγήκε στα κεραμίδια και ο Μάνος ζητάει να τουφεκιστεί ο Φίλης!!!) σε βάρος των παιδιών δημόσιου σχολείου που δυστυχώς σήμερα πολλά εξ αυτών έχουν ανάγκη εκτός από γαλλικά και πιάνο!! ένα ημερήσιο γεύμα…

Ξεπερνάει κάθε φαντασία  η συζήτηση  να βγουν από τα βαρέα ανθυγιεινά οι εργάτες καθαριότητας των δήμων!!! Ποιός σοφός, ποιός υπουργός δεν καταλαβαίνει ότι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και δεν μπαίνει στη ζυγαριά. Το ασφαλιστικό σύστημα σέρνεται και διαγουμίζεται 40χρόνια από το κράτος, τους τραπεζίτες του και τους «επενδυτές» εργοδότες της ανασφάλιστης εργασίας, από τους «ευγενείς» και τις συντεχνίες τους, μέχρι τους Μαυρογιαλούρους του πολιτικού συστήματος και το μικρό πελάτη κλεπταποδόχο μιας μαϊμούς αναπηρικής σύνταξης.

Ξεπερνάει κάθε φαντασία  να ανακοινώνονται προσλήψεις σε ΔΕΚΟ όπως η ΕΒΟ από το βήμα της βουλής (προγραμματικές δηλώσεις, Καμένος) μέσω εργολαβικών εταιρειών με αδιαφανείς διαδικασίες χωρίς δημόσια προκήρυξη με κριτήρια και κάποιοι ίδιοι να  επιχειρούν να κάνουν ξανά το μεσάζοντα της ελπίδας για μια θέση εργασίας.

Ξεπερνάει κάθε φαντασία  να ανακοινώνεται απεργία των ΜΜΕ μέσω της ΕΣΗΕΑ ομόφωνα!! ενάντια σε ένα νόμο που επιχειρεί να βάλει την ελάχιστη τάξη στο καθεστώς της κλεπτοκρατίας και της μαζικής διαφθοράς των συνειδήσεων των ΜΜΕ. Μια καθαρά εργοδοτική αντιδραστική διαπλεκόμενη απεργία που ξεφτιλίζει την ίδια την απεργία ως ανώτερη μορφή έκφρασης της ταξικής πάλης και να μην αντιδρά μαζικά και συντεταγμένα η ΠΡΟΣΠΕΡΤ, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι που σέβονται τον εαυτό τους.

Ξεπερνάει κάθε φαντασία  να μη μπορεί ο πολίτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος να νοιώθει το νέο ύφος και ήθος της κυβερνητικής εξουσίας. Γιατί την άλλη εξουσία όχι μόνο δεν την έχετε αλλά είναι εχθρικά διακείμενη απέναντι σας και δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι σε κάθε βήμα της επιθυμεί να την υπηρετείτε. 

Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε κι άλλα. Οι καμπάνες ηχούν βροντερά για όλη την  αριστερά ότι ρόλο κι αν έχει διαλέξει.  

Αν δεν τολμήσει, αν δεν ρισκάρει αν δεν σκεφτεί με ταξικό πρόσημο και αναφορά στη κοινωνία της εργασίας  χάθηκε και πάλι.