Η νίκη και οι ήττες των social media

«Τα social media παραίτησαν ακροδεξιό υπουργό» έγραφε χθες καλός φίλος στο Facebook ανοίγοντας έναν μικρό δημόσιο διάλογο για τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που τελικά μπορούν να «τρώνε» ακόμη και άρτι ορκισθέντες υπουργούς. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λοιπόν ως μέσον παρέμβασης και πίεσης των πολιτών στην εκτελεστική εξουσία.


Το Τwitter και το Facebook ως μέσα αλληλοελέγχου των χρηστών, όπου ο ένας μπορεί ανατρέχοντας σε δημόσια θέα αρχεία, αναρτήσεις και δημοσιεύσεις μπορεί να κατηγοριοποιήσει τον άλλον για τις πολιτικές, θρησκευτικές, αισθητικές, μουσικές, ερωτικές του προτιμήσεις και όχι μόνο. Κάπως έτσι πιάστηκε στην φάκα και ο Δημήτρης Καμμένος.

Κάπως έτσι μπήκε και βγήκε από την κυβέρνηση ο βουλευτής των ΑΝ.ΕΛΛ. μέσα σε λίγες μόνο ώρες, δημιουργώντας την αίσθηση της «νίκης» για χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πανηγύριζαν χθες για τη μεγάλη νίκη των social media καλώντας διαδικτυακούς γνωστούς και φίλους στη δημιουργία ενός άτυπου κέντρου ελέγχου της εξουσίας και του πολιτικού προσωπικού. «Αν είμαστε αποφασισμένοι και σε εγρήγορση, μπορεί να χάνουμε αρκετές φορές, αλλά μερικές φορές θα κερδίσουμε» σημείωνε στο Facebook έτερος φίλος χθες κάνοντας λόγο για «νίκη των πολιτών» έναντι της εξουσίας.

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να πανηγυρίσω ούτε και να μην συμμετάσχω στο κοινό αίσθημα δικαίωσης μετά την απομάκρυνση του Δ. Καμμένου από την κυβέρνηση αν δεν σκεφτόμουν τις «ήττες» του παρελθόντος. Τις ήττες που υπέστησαν τα social media και οι πολίτες - χρήστες τους όταν έπεφταν στο κενό οι μαζικές καταγγελίες για φασίστες, ρατσιστές και αντισημίτες υπουργούς προηγούμενων κυβερνήσεων. Τις ήττες για την αδιαφορία με την οποία αντιμετώπιζε παλαιότερα η εξουσία στις οργισμένες φωνές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για τα ομοφοβικά σχόλια πολιτικών που στήριζαν παλαιότερα κυβερνητικά σχήματα.

Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να συμμεριστώ τη χαρά της νίκης αν δεν με βάραινε η χρόνια ήττα των τουιτεράδων για τον τσεκουροφόρο Βορίδη, τον αντισημίτη Γεωργιάδη, τον ισλαμοφάγο Πλεύρη και τον συνωμοσιολόγο Καρατζαφέρη. Αυτούς κανείς μας και κανένα Facebook δεν μπόρεσε να τους κουνήσει από τις θέσεις τους, αν και έπεφταν επί χρόνια βροχή οι καταγγελίες. Και να οι φωτογραφίες, και να τα δημοσιεύματα από ομιλίες τους, και να τα βίντεο με αποσπάσματα των λεγομένων τους.

Όλα στον βρόντο. Ούτε έναν δεν «φάγαμε». Απεναντίας. Όσο εμείς φωνάζαμε, τόσο δυνάμωναν αυτοί. Όσο εμείς καταγγέλλαμε, τόσο πιο ψηλά ανέβαιναν αυτοί. Τσάμπα το διαδικτυακό «μέτωπο» τόσων χρόνων κατά των ακραίων εκείνων των κυβερνήσεων. Δεν ίδρωνε το αυτί του Σαμαρά και του Βενιζέλου από την κατακραυγή των social media. Καλή, μεγάλη και σπουδαία η νίκη κατά του Δ. Καμμένου, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε πως στη συγκεκριμένη περίπτωση τα social media έστειλαν το μήνυμά τους για τον «ακραίο» υπουργό σε μια κυβέρνηση με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό. Και το μήνυμα ελήφθη.

Κατσάκος Πέτρος - avgi.gr