"Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας"

Αριστείδης Μπαλτάς.

«Ο Ισπανός ποιητής Αντόνιο Ματσάδο είχε πει «διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας».

Και το πρώτο μεγάλο βήμα αυτού του δρόμου είναι το «ΟΧΙ» της Κυριακής» είπε με αφορμή το αυριανό δημοψήφισμα ο Αριστείδης Μπαλτάς την περασμένη Τετάρτη στην ομιλία του στην κεντρική πλατεία Κασταλίας στο Μαρούσι. Με πηγαίο λόγο κατάθεσε ενώπιoν των πολιτών τι διακυβεύεται στην αυριανή ψηφοφορία, αλλά και το χρονικό που οδήγησε στην απόφαση της κυβέρνησης να ζητήσει τη γνώμη του ελληνικού λαού για τα επόμενα βήματα της.


Υποστηρίζοντας και τεκμηριώνοντας ότι τι «ΟΧΙ» είναι μία ιστορική αναγκαιότητα του. Καταγράψαμε την ομιλία τους και σας μεταφέρουμε τα επίκαιρα σημεία της.

Ζούμε ιστορικές στιγμές και αν και είναι διαφορετικό το «ΟΧΙ» όχι του δημοψηφίσματος μοιάζει, με το «ΟΧΙ» του 1940. Η διαφορά είναι ότι σήμερα τα μέσα του πολέμου είναι οι συχνότητες και το χρήμα. Έχουμε μάθει να πολεμάμε με τις ιδέες μας, τα τραγούδια μας, με τους ποιητές μας. Να προτάσσουμε τα όπλα όταν πρόκειται να αμυνθούμε όχι για να επιτεθούμε. Αλλά δεν έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τις ερπύστριες των ΜΜΕ.

Το δημοψήφισμα δεν αφορά μισθούς, συντάξεις και ιδιωτικοποιήσεις.

Αφορά την ίδια τη ψυχή και το φρόνιμα του ελληνικού λαού στη διάρκεια μίας ολόκληρης ιστορίας αιώνων.

Όταν ανέλαβε η νέα κυβέρνηση η συμφωνία μπήκε στο μικροσκόπιο βασισμένη στα προαπαιτούμενα της προηγούμενης φάσης διαπραγμάτευσης. Η διαπραγμάτευση σταδιακά έγινε σκληρότερη.
Οι δανειστές είπαν ότι το κόστος αυτής της προσαρμογής είναι αδιαπραγμάτευτα οκτώ δισεκατομμύρια ευρώ. Θεωρήσαμε ότι είναι υπερβολικό και ακουμπά τα όρια των κοινωνικών και πολιτικών του αντοχών.

Η κυβέρνηση απάντησε «κρατάω προς χάριν σας αυτά τα νούμερα αλλά αλλάζω τον τρόπο που θα εισπράξω αυτά τα ποσά». Δηλαδή κρατήσαμε τις κόκκινες γραμμές: δεν μειώνουμε συντάξεις και μισθούς διατηρούμε ακέραιες τις εργασιακές σχέσεις, δεν ξεπουλάμε την δημόσια περιουσία με τις διαπραγματεύσεις. Όμως φορολογούμε τον πλούτο και τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Νομίσαμε τότε με μεγάλο κόστος για το ΣΥΡΙΖΑ και τις προγραμματικές του δηλώσεις θα είχαμε εντέλει μία συμφωνία. Και εντός της τετραετίας θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε τις υποσχέσεις μας στο λαό.

Τη στιγμή που φτάσαμε στα όρια μας οι εταίροι μας είπαν «ξεχάστε όσα κάναμε τέσσερις μήνες, ξεχάστε τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, game is over» καλώντας την κυβέρνηση να απαντήσει με ένα ναι ή όχι στην ίδια πρόταση που είχαν καταθέσει πριν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις. Ο πρωθυπουργός απαντώντας σε αυτή την ιταμή φράση είπε « δεν είναι παιχνίδι το 1, 6 εκατομμύρια άνεργοι, οι οικογένειες κάτω από το όριο της φτώχειας, η σύνταξη που τρέφει μία ολόκληρη οικογένεια. Είμαστε οριστικά και αμετάκλητα κάθετοι, απλά και δημοκρατικά προτείνουμε δημοψήφισμα. Να πει ο λαός ναι ή όχι σε αυτήν την συμφωνία».

Ήταν συγκλονιστικό επειδή έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι το τελεσίγραφο καλύπτει πίσω από υποτιθέμενες οικονομικές αδήριτες αναγκαιότητες το πραγματικό ζητούμενο των δανειστών: δεν ανέχονται να υπάρχει μία κυβέρνηση με κορμό την αριστερά, επειδή κάποιοι άλλοι λαοί της Ευρώπης θα πουν το προφανές «μπορούμε και εμείς».

Αυτά είναι τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς.

Από την επομένη ξεκίνησε η πιο μεγάλη, η πιο αδίστακτη η πιο απίστευτη προπαγάνδα με όλα τα δυνατά και αδύνατα μέσα. Ο μηχανισμός της επικεντρώθηκε στο ότι το δημοψήφισμα δεν είναι στη πραγματικότητα η συνέχεια της διαπραγμάτευσης, αλλά διακυβεύει το να εγκαταλείψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή.

Ακούστηκε και το πιο τραγικό ότι το δημοψήφισμα είναι άχρηστο και βλαπτικό. Δηλαδή είναι άχρηστη και βλαπτική η ψήφος του ελληνικού λαού, άρα και ο ίδιος ο λαός. Έφτασαν στο σημείο να πουν ότι αυτή η μεγάλη δημοκρατική διαδικασία είναι διαδικασία πραξικοπηματική.

Αυτό το ψέμα λέχθηκε από ανεπίσημα και επίσημα χείλη, από ΜΜΕ σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Παράλληλα ο φόβος των πολιτών έγινε το βασικό προπαγανδιστικό όπλο. Από τη Δευτέρα τα δελτία ειδήσεων προβάλλουν ως πρώτο θέμα και διαρκώς την εικόνα των τραπεζών. Ενώ δεν υπάρχει χρόνος προβολής αν την ίδια στιγμή ο Πάπας κάνει διάγγελμα φιλίας προς το ελληνικό λαό ή ένας κάτοχος Νόμπελ μιλάει ξεκάθαρα για την κατάσταση.

Πρέπει να θυμηθούμε το παρελθόν σε μία άλλη κλίμακα επειδή από ότι φαίνεται η Ελλάδα έχει μία πολύ περίεργη μοίρα.

Το 1821 είχαν τελειώσει οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι και κυριάρχησε η ιερά συμμαχία υπό τον Αυστριακό καγκελάριο Μέτερνιχ που απαγόρευε οτιδήποτε θύμιζε επανάσταση. Εκείνη την εποχή οι Έλληνες τόλμησαν και ξεσηκώθηκαν. Πρώτος πλήρωσε το τίμημα ο Ρήγα Βελεστινλής που οραματιζόταν μία διεθνιστική ομοσπονδία στα Βαλκάνια, δολοφονήθηκε από τις άρχουσες δυνάμεις της εποχής.

Αυτή η δολοφονία δεν πτόησε τους επαναστάτες οι οποίοι υιοθέτησαν τα συνθήματα της Γαλλικής επανάστασης «Ελευθερία ισότητα Αδελφότητα» και τα συνέδεσαν με τους αγώνες του ελληνικού λαού.

Εντέλει αρματολοί, κλέφτες, λαϊκός κλήρος και φιλέλληνες ανάγκασαν την Ευρώπη να υποκλιθεί μπροστά στο νέο φαινόμενο.

Στο ίδιο πλαίσιο το 1940 η Ιταλία, μεγάλη δύναμη της εποχής, απόστειλε τελεσίγραφο και ω εκ θαύματος ο δικτάτορας Μεταξάς λέει «ΟΧΙ» εκφράζοντας έμμεσα τον πόθο ενός ολόκληρου λαού. Οι έλληνες συγκλονίζουν ολόκληρη την Ευρώπη και τον πλανήτη νικώντας για πρώτη φορά τις δυνάμεις του άξονα.

Ένα χρόνο μετά η πείνα αποδεκατίζει τον λαό. Η οργάνωση συλλογικών μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης και το ΕΑΜ έσωσε από τον υποσιτισμό και το γεγονός μαρτυρείται στους στίχους « Το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα θα μας σώσει και πάλι απ' την σκλαβιά».

Στο μεγάλο λαϊκό κίνημα του ΕΑΜ αν δείτε ποιοι συμμετείχαν και τις συνιστώσες του, ήταν ένας ΣΥΡΙΖΑ της εποχής.

Το ΕΑΜ δεν ζητούσε, σοσιαλιστικό πρόγραμμα εδώ και τώρα, αλλά ειρήνη, αξιοπρέπεια, ελευθερία, κοινωνική προκοπή.

Συμπύκνωσε το αίτημα του ελληνικού λαού και με πολλές θυσίες κατάφερε να απελευθερώσει τη μισή Ελλάδα.

Δεν τελειώσαμε όμως εκεί, η προβοκάτσια της Βάρκιζας έφερε τον εμφύλιο. Έπρεπε να χυθεί το αίμα τότε, γιατί μόνο έτσι θα χτιζόταν το «σιδηρούν παραπέτασμα» και να χωριστεί ο κόσμος σε ανατολή και δύση.

Στον εμφύλιο ο Ελληνικός λαός ηττήθηκε στρατιωτικά αλλά κέρδισε ηθικά. Φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις όλη η μετέπειτα πορεία μετά το τέλος του εμφυλίου είναι μία περίοδος ηθικής δόξας και αν επιτρέπεται ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς.

Το φρόνιμα του ελληνικού λαού δεν κλονίστηκε ποτέ παρά τα όσα συνέβησαν κατάφερε να εκλέξει την ΕΔΑ το 1958 δεύτερο κόμμα.

Από το 1974 περάσαμε μία περίοδο αδιατάρακτης δημοκρατίας, έως το πρόσφατο τελεσίγραφο των δανειστών στο οποίο οι ευρωπαίοι εταίροι υπονοούν ότι δεν δικαιούται η Ελλάδα να έχει δημοκρατία.
Η στιγμή είναι ιστορική, η χώρα μας οφείλει και αυτή την φορά να μην αρνηθεί την Δημοκρατία για να υποκύψει στα έξωθεν και άνωθεν κελεύσματα.

Το «ΝΑΙ» σημαίνει την διαδικασία συνέχισης του χρέους υπό συνθήκες λιτότητας. Δηλαδή διαρκείς και μεγαλύτερες περικοπές μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και κυριαρχία των τραπεζών.

Μοίρα της Ελλάδας είναι να σπάσει τον τρόμο και τον φόβο, όπως έγινε απέναντι στην Ιερά Συμμαχία και την Οθωμανική Αυτοκράτορα το 1821 και τις δυνάμεις του Άξονα το 1940.
Τη θα γίνει τη Δευτέρα;

Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να ξέρω, ούτε μπορεί κανείς να ξέρει.

Ο Ισπανός ποιητής Αντόνιο Ματσάδο είχε πει «διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας».

Φτιάχνουμε αυτόν δρόμο με τη δύναμη και τις ιδέες μας. Τον φτιάχνουμε περπατώντας όλοι μαζί.
Και το πρώτο μεγάλο βήμα αυτού του δρόμου είναι το «ΟΧΙ» της Κυριακής.

Γ.Ψ. - avgi.gr