Ο θάνατός σου, η ζωή μου...

Κλαυθμός και οδυρμός έπεσε τις τελευταίες μέρες από τις εγκυρότερες φωνές του εγχώριου μιντιακού συστήματος όσον αφορά στην τύχη της μεσαίας τάξης. Πρόκειται για τους ίδιους που, όχι και πολύ αισχυντηλά, έβρισκαν ότι το ΔΝΤ είχε κάποιο δίκαιο με τις (χθεσινοβραδινές) αντιρρήσεις του. Διότι, εξηγούσαν, δεν μπορεί να λες στους δανειστές ότι θες τα λεφτά τους για να προσλαμβάνεις δημοσίους υπαλλήλους...

Ας παρακάμψουμε ότι όλοι οι "πρόθυμοι" θέλουν να ξεχνούν ποιοι και πώς δημιούργησαν το χρέος (ώστε να εφαρμοστεί ο νεοφιλελεύθερος οδοστρωτήρας) και ας δούμε τι εννοούν όταν μιλάνε για περικοπές στο Δημόσιο:

- Να μην μπορείς να πάρεις νοσηλευτές και γιατρούς, με αποτέλεσμα το δημόσιο σύστημα υγείας να ακυρώνεται υπέρ του ιδιωτικού και των ασφαλιστικών εταιρειών - όπου οι χαμηλόμισθοι υφίστανται περικοπές και οι μεγαλογιατροί έχουν θεσμοθετήσει τις αφορολόγητες αμοιβές σε συνεργασία με τα θεραπευτήρια.

- Να μην μπορείς να προσλάβεις δασκάλους και καθηγητές, με αποτέλεσμα να χωλαίνει το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης υπέρ του ιδιωτικού, που εγκαθιδρύει εργασιακές σχέσεις ανάξιες να φέρουν αυτό το όνομα.

- Να μην μπορείς να πάρεις καθαρίστριες αλλά να παραδίδεις τη δουλειά στις εργολαβικές εταιρείες που προωθούν ανασφάλιστη και χαμηλόμισθη εργασία.

- Να μην μπορείς να προσλάβεις προσωπικό στους δήμους για προσφορά κοινωνικών υπηρεσιών, ώστε όλες να περάσουν στους ιδιώτες.

Δεν είναι κρατικοδίαιτος και εξαρτώμενος μόνον ο ελληνικός καπιταλισμός. Όλο το νεοφιλελεύθερο μοντέλο αποβλέπει στη μεταφορά δημοσίων εσόδων -από τη φορολογία των χαμηλόμισθων, φυσικά- στους ιδιώτες "επιχειρηματίες". Αυτό το μοντέλο προσπαθεί να σπάσει η κυβέρνηση της Αριστεράς, αυτό το μοντέλο προωθούν οι θεσμοί. Και είναι θλιβερό που στους εγχώριους απολογητές τους συμπεριλαμβάνονται και στελέχη -όχι μόνον της δημοσιογραφίας αλλά και της πολιτικής- που ομνύουν χρόνια τώρα στον εκσυγχρονισμό. Είναι θλιβερό αλλά συνάμα και ενδεικτικό τού πώς άνθρωποι που θέλουν να προσδιορίζονται ως προοδευτικοί όχι μόνον αποδέχονται αλλά και προωθούν το μοντέλο της φιλανθρωπίας σε αντίθεση με την προοπτική δημιουργίας ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους.

Δεν μιλάμε για στρέβλωση απλώς πολιτική αλλά κυρίως αξιακή. Διότι όποιος θέτει θέμα επειδή με εισόδημα 30.000 ευρώ καλείται να πληρώσει εισφορά αλληλεγγύης, η οποία θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να ορθοποδήσει και να προωθήσει τη δημιουργία ισχυρού δημόσιου τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, δείχνει ότι προτιμά να δίνει τσάι και συμπάθεια (με πουρμπουάρ για τους φτωχούς) παρά να αποδεχθεί μια οργανωμένη κοινωνική παρέμβαση στην οποία θα συνεισφέρουμε και εμείς που μπορούμε και, φυσικά, οι έχοντες τους οποίους βάζει στο στόχαστρο η κυβέρνηση. Κάνει μια συγκεκριμένη -και ανάλγητη- επιλογή: Προκειμένου να διασφαλίσει ένα επίπεδο ζωής "α", να συμβάλλει στη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων.

ΥΓ.: Στη φίλη Γερμανία, πληρώνεις φόρο υπέρ της Εκκλησίας που επιλέγεις, εφόσον την επιλέξεις. Κανονικά, εδώ, θα έπρεπε να αξιώσουμε οι δημοσιολογούντες που στηρίζουν το ΔΝΤ να καταβάλλουν ειδική εισφορά αλληλεγγύης υπέρ του, ως ισοδύναμο.

Τσουκνίδας Λάμπρος-avgi.gr