Κάλλιο γαϊδουρόδενε…

Του ΝΤΙΝΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ

…«ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ:…Ε, εσύ, κήρυκα, πως το είπες ; Πουλάς τον Ελεύθερο;

ΕΡΜΗΣ: Και βέβαια .

ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ: Και δεν φοβάσαι μήπως σε πάει στο Δικαστήριο για υποδούλωση, ή μήπως προσφύγει στον Άρειο Πάγο εναντίον σου;

ΕΡΜΗΣ : Δεν τον νοιάζει καθόλου που τον πουλάμε, γιατί νομίζει πως είναι απολύτως ελεύθερος»…  

   

Λουκιανός, Σάτιρα φιλοσοφίας και φιλοσοφούντων.  

(σ.σ.: προσαρμόστε τον διάλογο στην διαπραγμάτευση)

Μετά το φτηνό ξεπούλημα και την αθέτηση των δεσμεύσεων της 20^ης Φεβρουαρίου, εκ μέρους των εταίρων(;) σε βάρος της χώρας και τη οικονομική ασφυξία που έχουν επιβάλλει , φαίνεται πως η Κυβέρνηση πήρε χαμπάρι με ποιους έχει να κάνει.

Μια «συμμορία» καθοδηγούμενη από την Γερμανία η οποία θέλει να είναι πρώτη μεταξύ δευτεροκλασάτων.

Αυτή η ασυνέπεια οδήγησε  την  κυβέρνηση στην απόφαση να ζητήσει μέρος των οφειλόμενων και επιπλέον να προχωρήσει η συζήτηση  σε συνολική διευθέτηση του προβλήματος της  χώρας, δηλαδή του χρέους. ΟΛΑ τα υπόλοιπα , ούτως ή άλλως, έχουν συζητηθεί και συζητούνται στα διάφορα γκρουπ της Ε.Ε.

Η παρελκυστική τακτική οδήγησε την ενδιάμεση συμφωνία το τέλος του χρονικού περιθωρίου χωρίς συμφωνία . Η όποια συμφωνία , πλέον δεν μπορεί παρά να αφορά μια συνολική επίλυση ώστε απερίσπαστοι, από τέτοιες συζητήσεις, να ασχοληθούν με τα μεγάλα και σύνθετα προβλήματα.

Η ένσταση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι …κουτόφραγκοι δεν πρόκειται να δεχτούν είτε τη μια πρόταση-προκαταβολή- είτε την άλλη -συνολική ρύθμιση- διότι έτσι θα χάσουν το πλεονέκτημα του εκβιασμού  και των πιέσεων.

Ας ληφθεί –ξανά –υπόψη, ότι επίκεινται μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη οι οποίες, προφανώς, θα επηρεαστούν από την κατάληξη της συμφωνίας μεταξύ ΔΝΤ-εταίρων(;) και της χώρας μας.

‘Όπλο- όντος- παραμένει στα χέρια της κυβέρνησης και του Ελληνικού λαού η σαφής απειλή  μη πληρωμής των δόσεων σε όλους τους  τοκογλυφικούς μηχανισμούς και η ενδεχόμενη οργανωμένη έξοδος από το ενιαίο νόμισμα. Σίγουρα αυτό δεν είναι επιθυμητό, αποτελεί όμως της γραμμή «ρούπελ» για την διάσωση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στον εσμό των τοκογλύφων και τη «συμμορία» του νεοφιλελευθερισμού που τρώει τις σάρκες των Ευρωπαίων πολιτών προς όφελος των μονοπωλίων και της χρηματοπιστωτικής καταβόθρας.

Αυτή η γραμμή άμυνας είναι κατανοητή αλλά δεν ερμηνεύεται η θέση που εξέφρασε ο κ. Λαφαζάνης περί παραίτησης σε περίπτωση αδιεξόδου.

Μάλλον  ελέχθη ακριβώς με την αντίθετη έννοια . Είμαστε υποχρεωμένοι να τα καταφέρουμε, υπερβαίνοντας εαυτούς.

Ωστόσο, ο προβληματισμός παραμένει, με ποιο τρόπο θα ξεπεράσει τις συμπληγάδες πέτρες των δανειστών η κυβέρνηση, πως θα αποφύγει τη Σκύλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη Χάρυβδη του ΔΝΤ; Πως θα μπει ένα τέλος σε αυτή την παρατεταμένη αβεβαιότητα που εξαϋλώνει και αντοχές και υπομονή;

Στο σημείο που έχει φτάσει η χώρα κάθε βήμα πρέπει να είναι μελετημένο και σταθερό, κάθε συνάντηση διαπραγμάτευσης πρέπει να «δένει γερά το γάιδαρο»της χώρας. Η εμπειρία από την 20^η Φεβρουαρίου και εντεύθεν είναι πλούσια και πικρή .

Η Κυβέρνηση έχει ευθύνη να κρατήσει τη χώρα ζωντανή αξιοπρεπή και ελεύθερη από τα δεσμά των δανειστών . Μια οριστική διευθέτηση λύνει , με δύσκολο τρόπο, το πρόβλημα αλλά μας επιτρέπει μα απόλυτη ελευθερία να κοιτάξουμε πλέον τον καθρέφτη του τόπου μας.