Έως 5 δισ. ευρώ προκαταβολή για τον αγωγό

Σκίτσο αρχείου.

H μεγάλη συμφωνία Αλέξη Τσίπρα με τον Βλαδιμίρ Πούτιν στη Μόσχα

Παράλληλα με τα μέτρα - ανάσα στο εσωτερικό της χώρας, η νέα ελληνική κυβέρνηση χτίζει τα θεμέλια μιας πραγματικά πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, για την ανάκτηση του χαμένου κύρους της χώρας. Από αποικία χρέους, η Ελλάδα μετατρέπεται σε περιφερειακό παίκτη που συνομιλεί επί ίσοις όροις με όλες τις ισχυρές χώρες του πλανήτη.

Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δει κανείς την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του υπόλοιπου κυβερνητικού κλιμακίου (Παναγιώτης Λαφαζάνης, Νίκος Κοτζιάς, Νάντια Βαλαβάνη, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Βαγγέλης Καλπαδάκης) στη Μόσχα. Εδώ, όπως μας μετέφεραν ντόπιοι συνάδελφοι, η ρωσική ηγεσία έχει ένα μόνιμο «κράτημα» όταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού κάθονται... Έλληνες. Και τούτο γιατί, κατά το παρελθόν, είχαν... χορτάσει από υποσχέσεις που δεν γίνονταν πράξη.

Γνωρίζοντας όμως, ως φαίνεται, το κλίμα που θα συναντούσε ο Έλληνας πρωθυπουργός, καθόλου τυχαία σε κάθε δημόσια εμφάνισή του σημείωνε με νόημα «είναι ώρα να υποσχόμαστε λίγα και να κάνουμε πολλά». Και όπως ήδη αποδεικνύεται, εν αντιθέσει με τους προκατόχους του, έχει τη βούληση για εποικοδομητική συνεργασία με τη μεγάλη χώρα της Ρωσίας. Με άμεσα, απτά αποτελέσματα.

Άμεσα, λοιπόν, συστήνονται οι ελληνορωσικές κοινοπραξίες που θα αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις του εμπάργκο και των αντιμέτρων, με σεβασμό στις διεθνείς αποφάσεις. Άμεσα, επίσης, μπαίνουν τα «θεμέλια» του ελληνικού αγωγού φυσικού αερίου, σε συνέχεια του τουρκικού κλάδου.

Προηγήθηκε η ιστορική συμφωνία των δύο ηγετών, των κ. Πούτιν και Τσίπρα, την περασμένη Τετάρτη. Αλλά και η προηγούμενη ελληνορωσική συνάντηση, λίγες ημέρες πριν, του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτη Λαφαζάνη με τον Ρώσο ομόλογό του αλλά και τον επικεφαλής της Gazprom Αλεξέι Μίλερ, που προετοίμασε, όπως φάνηκε και από το αποτέλεσμα, την απόλυτα επιτυχημένη συνάντηση του προέδρου Πούτιν με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.

 Σύντομα οι υπογραφές και τα χρήματα

Η ώρα για τα έργα έφτασε λοιπόν, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, και για τον σκοπό αυτό τις αμέσως επόμενες ημέρες αναμένεται να γραφτεί το επόμενο επεισόδιο της ελληνορωσικής συνεννόησης για τον αγωγό. Θα μπουν οι υπογραφές για την κατασκευή του, αλλά όχι μόνο. Δεδομένης της ισχυρής επιθυμίας της ρωσικής πλευράς το έργο να ξεκινήσει σύντομα και να είναι έτοιμος, σύμφωνα με τα χρονοδιαγράμματα, την 1^η Ιανουαρίου 2019, η Μόσχα θέλει να φυσήξει ούριος άνεμος στο κομβικό για την ευρωπαϊκή ενέργεια έργο: γι' αυτό και είναι αποφασισμένη, έτοιμη, να προκαταβάλει στην ελληνική πλευρά μελλοντικά κέρδη της!

Με δεδομένο ότι τα κέρδη του Ελληνικού Δημοσίου είναι δυνατόν να αγγίξουν τα 500 εκατομμύρια ετησίως, κονσόρτσιουμ ρωσικών τραπεζών έχει τη δυνατότητα να καταβάλει έως και τα κέρδη της επόμενης 10ετίας, με άλλα λόγια 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Χρήματα απολύτως αναγκαία για την κατασκευή του ελληνικού αγωγού (σε 2 δισεκατομμύρια εκτιμά η Αθήνα το κόστος του), χρήματα όμως που δίνουν μια γενικότερη ανάσα ρευστότητας σε μια δύσκολη για τη χώρα μας περίοδο λόγω της άτεγκτης στάσης των εταίρων μας.

Καθόλου τυχαία, το θέμα των προκαταβολών άνοιξε ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος, υπογραμμίζοντας με τον πλέον εμφατικό τρόπο το ενδιαφέρον της Μόσχας για το νέο αγωγό. Όπως είπε, διερευνάται η δυνατότητα άμεσης προκαταβολής των μελλοντικών κερδών για αρκετά χρόνια και αποπληρωμή από την έναρξη λειτουργίας του αγωγού και έπειτα. Ενώ, όπως διευκρίνιζαν πηγές της ελληνικής κυβέρνησης, το σημαντικό έργο θα γίνει με πλήρη τήρηση ελληνικής και κοινοτικής νομοθεσίας.

Γεωστρατηγικά οφέλη...

Μέσω του νότιου αγωγού, που θα διέρχεται από τις χώρες της Τουρκίας, της Ελλάδας, της ΠΓΔΜ και της Σερβίας, η Ρωσία φτιάχνει ακόμη έναν δίαυλο για το αέριό της -ως εκ τούτου, το ενδιαφέρον της απολύτως κατανοητό.

Για την Ελλάδα, όμως, τα οφέλη θα είναι πολλαπλάσια, εξ ου και η απόλυτη προτεραιότητα που έδωσε στο θέμα ο Αλέξης Τσίπρας: πέραν των οικονομικών ανταλλαγμάτων, υπάρχουν και άλλα, μη μετρήσιμα, αλλά πιο σημαντικά οφέλη. Η χώρα μας, χάρη στα ανοίγματα της νέας κυβέρνησης, χτίζει σταθερούς διαύλους επικοινωνίας με δύο γείτονές της, με τους οποίους δεν είχε πάντα -συνήθως, πιο σωστά- καλές σχέσεις: την Τουρκία (από την οποία θα παραλαμβάνει το ρωσικό αέριο) και την ΠΓΔΜ (στην οποία θα το παραδίδει).

Πέραν τούτου, μια χώρα «δεδομένη», μια χώρα που οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας είχαν καταντήσει «επαίτη», όπως υπαινίχθηκε ο πρωθυπουργός, δεν διστάζει να αποκτήσει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Ταυτόχρονα με τον μόνιμο ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, τη θέση της στην Ευρωζώνη και στον δυτικό κόσμο, τώρα χτίζει αμοιβαία επωφελείς σχέσεις και με την Ανατολή.

Καθόλου τυχαία, λοιπόν, το ενεργειακό ήταν στην κορυφή της ελληνορωσικής ατζέντας, καθόλου τυχαία στην κατ' ιδίαν συνάντηση που είχαν οι ηγέτες των δύο χωρών, προστέθηκε κάποια στιγμή και ο επικεφαλής της πανίσχυρης Gazprom Αλεξέι Μίλερ.

 ...και οικονομικά ανταλλάγματα

Εκτός από τις γαλαντόμες ρωσικές προκαταβολές, εκτός από τα σημαντικά κέρδη κατ' έτος για το Ελληνικό Δημόσιο από την εμπορία του αερίου (και όχι μόνο από τέλη διέλευσης), πρέπει να προσθέσει κανείς και τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν στη βόρεια Ελλάδα, με συνακόλουθα ευεργετικά αποτελέσματα σε όλη την τοπική κοινωνία.

Στους κερδισμένους και η ΔΕΗ από την αντικατάσταση του λιγνίτη, αλλά και η εγχώρια βιομηχανία από τη μείωση του κόστους παραγωγής. Στους κερδισμένους και τα νοικοκυριά, καθώς αναμένεται η μείωση της τιμής του αερίου κατά 10% τουλάχιστον, ενώ η διαγραφή του προστίμου που επιβλήθηκε λόγω μειωμένης απορρόφησης αερίου πιστεύεται πως θα ανακοινωθεί μαζί με την υπογραφή των συμφωνιών για τον αγωγό.

 Κάποιοι χάνουν...

Είναι όμως όλα τόσο εύκολα; Όχι, γιατί από τον ρωσικό αγωγό θίγονται κάποιοι. Και πιέζουν...

Ένας αγωγός πολύ πιο σημαντικός από τον ΤΑΡ (λόγω των πολύ μεγαλύτερων ποσοτήτων που θα διακινήσει) προβληματίζει το Βερολίνο που επιδιώκει διπλασιασμό της ποσότητας αερίου που διέρχεται από τον δικό του αγωγό (North Stream). Με την κυβέρνηση Μέρκελ να διεκδικεί για τον εαυτό της τον ρόλο σημαντικού παίχτη στο ευρωπαϊκό ενεργειακό παιχνίδι αλλά και να αρνείται, ταυτόχρονα, σε άλλους να αποκτήσουν παρόμοιο ρόλο.

Και δεν είναι οι μόνοι που αντιδρούν, όπως διεφάνη και από δηλώσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού: «Δεν έχουν λόγο να έχουν παράπονο από την Ελλάδα. Εξάλλου, η Τουρκία, από την οποία διέρχεται ο αγωγός, δεν είναι χώρα του ΝΑΤΟ;» είναι η εύλογη απορία της Αθήνας, έτσι όπως διατυπώθηκε από υψηλόβαθμη κυβερνητική πηγή που ήταν μαζί μας στη Μόσχα. Και, τελικά, «αλίμονο αν μια χώρα δεν έχει την κυριαρχία να περάσει από το έδαφός της ένας παλιοσωλήνας...».

Παπαδημητρίου Νίκος – avgi.gr