Η Coca Cola και ο «έμπειρος» σύμβουλος επιχειρήσεων…

Κείμενο: ΟΜΗΡΟΣ ΤΑΧΜΑΖΙΔΗΣ

Η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (Κυριακή 22 Μαρτίου 2015) εκφράζει με τυφλή συνέπεια τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου τύπου «επιχειρηματικό  κόσμο» (αποφεύγω να γράψω του κεφαλαίου, διότι αυτό είναι υπό διερεύνηση στην ελληνική κοινωνικοπολιτική συνθήκη).

Προβαίνω σε αυτήν την διατύπωση για να γίνει κατανοητό το πρίσμα υπό το οποίο θέλω να παρακολουθήσω ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε  στην – και αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο από τη συγκεκριμένη εφημερίδα υπό τη μορφή «άποψης».

Το άρθρο είναι του Κυπρίου συμπολίτη μας Ανδρέα Δρυμιώτη, ο οποίος δηλώνει «σύμβουλος επιχειρήσεων» και αφορά, όπως μας πληροφορεί ο τίτλος κάποιες «Συνδικαλιστικές ιστορίες».

Θέλω να προϊδεάσω τον αναγνώστη/την αναγνώστρια για τις προθέσεις μου: από την ανάγνωσή του άρθρου του Ανδρέα Δρυμιώτη κατέληξα στο συμπέρασμα (και έχω επαρκείς λόγους να το τεκμηριώσω αυτό) ότι αυτό εκπορεύεται στη δημοσιότητα από τα στελέχη  της πολυεθνικής Coca Cola  3 Ε που χειρίζονται την πολύμηνη και πολυδάπανη σύγκρουση με τους απεργούς της Θεσσαλονίκης – τι να θέλει να σηματοδοτήσει το κακογραμμένο άρθρο  που δημοσιεύεται σε μια εφημερίδα, ο διευθυντής της οποίας βρίσκεται σε άμεση σχέση κοινωνικής συναλλαγής με την  Coca Cola Τρία Έψιλον;

Είναι η πρώτη φορά που στη  συγκεκριμένη εφημερίδα αναφέρεται σε τέτοια έκταση το θέμα του μποϊκοτάζ (ίσως είναι η πρώτη φορά γενικώς που αναφέρεται το μποϊκοτάζ) κατά των προϊόντων της Coca Cola. Από το κείμενο πληροφορούμαστε κάποια πράγματα τα οποία φαίνεται πως «ενόχλησαν»  τον συντάκτη και που θεωρεί καλό να τα εξιστορήσει σε ύφος μαθητή γυμνασίου:  «Πριν από μερικές μέρες περνούσα από Καραγιώργη Σερβίας και διαπίστωσα ότι, εκεί δίπλα από το κτίριο που στεγάζεται το υπουργείο Οικονομικών, βρίσκονται ακόμα οι απολυμένες καθαρίστριες. Υπάρχουν πολλά και διάφορα πανό, σ΄  ένα μάλιστα εμφανίζεται και ο Τσε Γκεβάρα» -   ο Τσε Γκεβάρα μπροστά στο υπουργείο, κάτι σαν guest star των αναρτήσεων, αλλά ο διαβόητος κομμουνιστής δεν του κάνει εντύπωση, ούτε και τον ενοχλεί, ίσως γιατί είναι πλέον ακίνδυνος, νεκρός όντας… μια εικόνα μόνο, ότι και αν συμβολίζει…

Το πρόβλημα του Ανδρέα Δρυμιώτη είναι άλλο και το διατυπώνει στην επόμενη αράδα: «σε μένα όμως μου έκανε εντύπωση ένα πανό που έγραφε «ούτε γουλιά… Amita, Fanta, Coca Cola μέχρι… να ΞΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ το εργοστάσιο» - αν συνέτασσε μια τέτοια πρόταση ένας μαθητής  σε κείμενο  έκθεσης ιδεών για τις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο νομίζω ότι δε θα είχε καμία τύχη. Αλλά, ας μην είμαστε κακοπροαίρετοι, τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν οι επιχειρήσεις τους συμβούλους τους δεν είναι η ικανότητά τους στο χειρισμό της γλώσσας: η αξιολόγησή τους γίνεται με άλλα κριτήρια – είναι γνωστό ότι ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας έχει ιδιαιτέρως αυστηρά, αντικειμενικά και αξιόπιστα κριτήρια αξιολόγησης.

Αυτό το πανό  στο δημόσιο χώρο ξύπνησε θύμησες στον σύμβουλο επιχειρήσεων: «Μου θύμισε ότι πριν από μερικές βδομάδες, είδα στην οδό Αμερικής, κίτρινα μπαλόνια δεμένα στα δέντρα που έγραφαν «Ούτε γουλιά Coca Cola» και “Μποϊκοτάζ Coca Cola»» - τα περισσότερα μπαλόνια των απεργών είναι κόκκινα, αλλά ο δύστυχος έπεσε στα κίτρινα!

Και όσο αφηγείται ο Ανδρέας Δρυμιώτης, τόσο αναδύονται οι θύμησες: «φαίνεται ότι πάει μακριά αυτή η ιστορία γιατί θυμήθηκα ότι τον περασμένο Ιούλιο πέρασε έξω από το σπίτι μου ένα αυτοκίνητο, … , το οποίο καλούσε με το μεγάφωνο όλους τους Έλληνες να μποϊκοτάρουν τα προϊόντα της …» - της ακατανόμαστης!

Και ο σύμβουλος επιχειρήσεων αποφάσισε να διηγηθεί μερικές «προσωπικές ιστορίες»  και αυτό γιατί: «…μου φάνηκε ότι είναι ενδιαφέρον θέμα [το μποϊκοτάζ των προϊόντων της Coca Cola, Τ.Ο.] που έχει άμεση σχέση με τον συνδικαλισμό…» - οπότε αποφάσισε να κατακεραυνώσει τον συνδικαλισμό, να τον θεωρήσει υπαίτιο για τα δεινά της χώρας και μια σειρά άλλες άστοχες ιδεοληψίες, ( σε άψογα ελληνικά του τύπου: «…θέλω πρώτα να σας δώσω δύο ιστορίες από την προσωπική μου ιστορία…»).

Αφού κατέστησε το συνδικαλισμό υπόλογο για όλα τα δεινά της χώρας, ο γηραλέος συντάκτης  του άρθρου με την πλούσια «προσωπική ιστορία» θυμήθηκε ότι κάπου πρέπει να καταλήξει: «και φτάνουμε αισίως στο παρόν και τα  κίτρινα μπαλόνια που καλούν σε μποϊκοτάζ … εναντίον της Coca Cola. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για τη διένεξη, αλλά δεν με ενδιαφέρει να μάθω ποιος έχει δίκαιο ή άδικο» - δεν γνωρίζει λεπτομέρειες, αλλά θυμάται μήνες, οδούς, χρώματα…

Και ο «κουμπάρος» σε αυτό το σημείο θέτει το αγαπημένο ερώτημα κάθε εργοδότη και κάθε golden boy, που δε λέει να εγκαταλείψει την κουτοπονηριά ακόμη και σε βαθειά γεράματα («η ψυχή βγαίνει, το χούι δε βγαίνει»): «ανεξάρτητα από το  θέμα της διένεξης είναι σωστό οι εργαζόμενοι ή οι υποστηρικτές τους, να ζητούν την υπονόμευσή της εταιρίας που εργάζονται;» - είναι πρώτη φορά που άνθρωπος από το περιβάλλον της Coca Cola, με αυτόν τον έμμεσο αλλά σαφή τρόπο αποκαλύπτει ότι το μποϊκοτάζ έχει προξενήσει μεγάλες απώλειες στην αμερικανική πολυεθνική (έχω αρθρογραφήσει επ΄ αυτού, απλώς επαναλαμβάνω: οι μικρές ελληνικές εταιρίες αναπτύσσονται ραγδαία εξαιτίας του μποϊκοτάζ – εάν συνεχίσει η Coca Cola να περιφρονεί το καταναλωτικό κοινό  και να μη σέβεται κανένα κανόνα του κοινωνικού παιχνιδιού είναι βέβαιο ότι θα εξαφανιστεί από την ελληνική αγορά).

Το άρθρο του Ανδρέα Δρυμιώτη αυτόν τον φόβο ακριβώς εκφράζει: «αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται στην έκκληση για μποϊκοτάζ των προϊόντων της εταιρίας και οι πωλήσεις πέφτουν σημαντικά, δεν θα υποχρεωθεί η εταιρία να περικόψει τα έξοδά της με ό,τι αυτό συνεπάγεται;» - εδώ ο συντάκτης κάνει αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουμε «προβολή».

Ουσιαστικά ο συντάκτης γνωρίζει τι συμβαίνει και παραδέχεται ότι η εταιρία έχει πρόβλημα στην αγορά: κάτι που γνωρίζουν όλοι όσοι παρακολουθούν ή εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην πολύμηνη αυτή σύγκρουση – και περισσότερο το γνωρίζουν οι ελληνικές επιχειρήσεις αναψυκτικών που μέσα στην κρίση και  παρά τη γενική δυσκολία της αγοράς βλέπουν να εισρέει καθημερινά στα ταμεία τους ζεστό χρήμα.

  

Υπάρχουν και ένα δύο ακόμη σημεία, που  δείχνουν ότι το περιεχόμενο  του κειμένου εκφράζει απολύτως το πνεύμα της πολυεθνικής εταιρίας: εάν, λοιπόν, η Coca Cola θέλει να δώσει συμβατή με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας λύση στο πρόβλημα που έχουν δημιουργήσει τα ακριβοπληρωμένα, αλλά επαγγελματικά ανεπαρκή και κοινωνικά ανάλγητα golden boys και golden girls της που χειρίστηκαν την υπόθεση, γνωρίζει τον τρόπο και που πρέπει να απευθυνθεί (οι απεργοί και το Σωματείο τους έχουν τηλέφωνο και διεύθυνση, δεν κρύβονται)  αν προετοιμάζει και νέες απολύσεις και κλείσιμο και άλλων εργοστασίων στην Ελλάδα (και προσπαθεί με γελοία άρθρα να προλειάνει το έδαφος στη δημοσιότητα για να μετατρέψει τους απεργούς που αγωνίζονται για τη δουλειά τους σε αποδιοπομπαίο τράγο) θα έχει υπογράψει την οριστική καταδίκη της σε αφανισμό από την ελληνική αγορά…

___________

Υ.Γ. Η ανάλυση του Ανδρέα Δρυμιώτη έχει και ένα «αρνητικό» για την Coca Cola: η πολυεθνική ποτέ δε ζήτησε μείωση μισθών, όπως προτείνει ο συντάκτης του άρθρου, από τους εργαζόμενους – τους έκλεισε χωρίς καμία συζήτηση, παράνομα και καταχρηστικά (γιατί καθυστερεί τόσο η απόφαση του δικαστηρίου;) την πόρτα – επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος  υποθέτω ότι αυτό το άρθρο του «συμβούλου επιχειρήσεων» μπορεί να ανοίξει ένα παράθυρο…

____________________

(*)Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»