Νίκος Ρωμανός

 

Η σφαίρα έφυγε απ” το όπλο του ληστή.

Ήρθε ντυμένος με τα ρούχα του «προστάτη».

Κι είπε:

-για όλους όσους θέλουν προκοπή

έχω μια θέση στον πρωραίο φανοστάτη…

Έχω τους τρόπους για να μπείτε στη σειρά,

να μάθετε να σέρνεστε στους δρόμους,

έχω τα σύνεργα που κάνουν τη ζωή,

σεμνά, να υποκλίνεται στους «νόμους»…

Χρήστος Τσαντής Δεκέμβρης 2014

Στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού σκοτώνουν τη ζωή. Η πολιτεία εκδικείται τους νέους, κάθε ηλικίας, που μάχονται. Εκδικείται όλους αυτούς που ονειρεύονται και ζουν «γιατί όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί», όπως λέει ο ποιητής. Έχει κριτήριο η πολιτεία και ξέρει πως κινδυνεύει από την ομορφιά, κινδυνεύει από την αλήθεια, κι εκδικείται. Μισεί θανάσιμα ένα παιδί 21 μόλις χρονών και το καταδικάζει σήμερα σε αργό θάνατο. Γιατί δεν ήταν συνεπής στα καπρίτσια του Υπουργού «δικαιοσύνης». Γιατί δεν συμμορφώθηκε προς τις υποδείξεις. Γιατί κατάφερε μέσα από τις φυλακές να διαβάσει και να περάσει στα ΤΕΙ. Γιατί δεν λύγισε εκλιπαρώντας για έλεος μετά από τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλαν. Γιατί φέρνει μπροστά τους την ξεχασμένη  εκείνη φυσιογνωμία, του ανθρώπου που υψώνει τ” ανάστημά του απέναντι στην αδικία. Πίστευαν, βλέπεις, ότι είχε αφανιστεί το είδος. Μα εκείνοι ζουν από τη θεσμοθετημένη ληστεία των ονείρων. Κι ό,τι θυμίζει τη ζωή, πρέπει να φύγει απ” τη μέση. Πολλοί οι τρόποι της εξόντωσης. Πολλοί οι τρόποι.

«Κι ένα άστρο στην άκρη τ” ουρανού είναι πάντοτε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου»… Τάσος Λειβαδίτης «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα»