Η αξία του ευτελούς

Από τα έργα που πρόκειται να εκτεθούν.

Από 4 έως 13 Φεβρουαρίου στα Παλαιά Λουτρά Πάτρας (Γούναρη και Σωτηριάδη)

Του ΝΤΙΝΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ

Στη Θάλασσα, στα ρέματα, στους κάδους απορριμμάτων, παντού,  παραπεταμένα, ξεχασμένα, αφημένα  αντικείμενα. Πέτρες, ξύλα, μέταλλα άλλοτε άμορφα, ενίοτε ανθρωπόμορφα , πολλές φορές σχηματοποιημένα, πάντοτε όμως με «χαρακτήρα»  Αρκεί να τα βλέπεις.

Πολλά χρόνια, η συλλογή αυτών των αντικειμένων ήταν μια ξεχωριστή ευχαρίστηση, ακόμα και όταν οι άλλοι δεν καταλάβαιναν τη χρησιμότητα ή δεν διέκριναν την «ταυτότητα» αυτού του υλικού χαρακτηρίζοντάς την «σαβούρα» σκουπίδια.

Μια διαρκής αναζήτηση… και στη συνέχεια η δυσκολία να δώσεις «πνοή» να «ζωντανέψεις» το ευτελές υλικό που το τρώει η σκουπιδιάρα, το καταστρέφει ο καιρός το αφανίζει ο πανδαμάτωρ χρόνος.

Μερικές φορές αυτό το υλικό  «μιλά» μόνο του, άλλοτε βουβό αναμένει –κοροϊδευτικά θαρρείς - να το ανακαλύψεις , να  το νοιώσεις , να  «μιλήσεις» μαζί του.

Τα αποτέλεσμα αυτών των «συζητήσεων» αποτυπώνεται σε όσα θα δείτε, σε όσα γίνει μπορετό να ετοιμαστούν.

Οι κατασκευές, περί αυτού πρόκειται, ως πρωτογενές υλικό, έχουν την αξία του ευτελούς αλλά αποκτούν αξία καθώς βρίσκουν τη θέση τους στο χώρο των ανθρώπων και στα μάτια των ενδιαφερόμενων, είναι η αξία που ο καθένας προσδίδει,  έτσι και αλλιώς, σε πράγματα και πρόσωπα. Βίδες, πρόκες, ξυλάκια από σουβλάκια, οδοντογλυφίδες, ξυλόκολλα συσσωματώνουν τα κομμάτια δίνοντας την  τελική του μορφή.  

Οι τίτλοι των κατασκευών  αντλούνται από μύθους, σινεμά, ιδέες, σκέψεις και εφιάλτες και είναι, προφανώς, υποκειμενικοί, δεν παύουν όμως να είναι η «ψυχή» κάθε κατασκευής αφού με αυτή ταξιδεύει , στη νέα της μορφή, στο χωροχρόνο.