Αύριο στα «Ενθέματα»: Για τα LuxLeaks, το νεοναζισμό και τη νέα (ακρο)δεξιά στην Ευρώπη

Μυστικά από την ιστορία της Μακεδονίας και άλλα

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Όουεν Τζόουνς, Άγκες Γκάγκιι,  Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Γιουλίγια Γιουρτσένκο, Ούλι Γεντς, Ιωάννας Μεϊτάνη, Έστερ Ντίσεραϊτ, Σπύρου Καράβα, Νίκου Παρασκευόπουλου

LUXLEAKS, TO ΣΚΑΝΔΑΛΟ

Το σκάνδαλο φοροαποφυγής που βγήκε στην επιφάνεια μετά από δημοσιογραφικές έρευνες.

Στρατής Μπουρνάζος: Tα LuxLeaks, παρά τη μικρή σημασία που τους δόθηκε στον ελληνικό Τύπο, αποτελούν γεγονός πρώτης τάξης. Πρώτον, γιατί η λέξη σκάνδαλο εδώ --σε αντίθεση με την κατάχρησή της στον δημόσιο λόγο--  αποκτά ουσιαστική σημασία. Δεύτερον, επειδή μας θυμίζει βασικές αρχές λειτουργίας του καπιταλισμού,  όπου με λίγα λόγια το νόμιμο δεν είναι και ηθικό.

        Βασικά ευρήματα από την ιστοσελίδατων International Consortium of Investigative Journa- lists, της δημοσιογραφικής ομάδας που αποκάλυψε το σκάνδαλο.
 

Η φοροαποφυγή είναι ληστεία του Οουέν Τζόουνς. «Όλη αυτή η ιστορία υπογραμμίζει την αναγκαιότητα η κριτική προς την ΕΕ να μην παραδοθεί ως αποκλειστικότητα στην ξενοφοβική, εθνοαπομονωτική δεξιά. Στην τρέχουσα μορφή της, η Ε.Ε. είναι εξαιρετικά προσκολλημένη στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως μας υπενθυμίζει και η επαπειλούμενη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (η διαβόητη TTIP). Οι διάφορες συνθήκες της βοηθούν την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και του δογματικού laissez-faire και, αν δεν μεταρρυθμιστεί, θα είναι αδύνατον να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στη Βρετανία ή οπουδήποτε αλλού. Αποτελεί κακή υπηρεσία προς τους Ευρωπαίους το ενδεχόμενο ένας πρόεδρος, για τον οποίο ποτέ δεν ψήφισαν, να είναι υποχείριο μιας ξεδιάντροπα εγωιστικής επιχειρηματικής ελίτ.» (Μετάφραση Δημήτρης Ιωάννου)

Ουγγαρία: Smartphones και δημοκρατία. Η Αγκνες Γκάγκιι τοποθετεί τις πρόσφατες διαδηλώσεις εναντίων της φορολόγησης του Ίντερνετ στο πλαίσιο του προσανατολισμού της χώρας και των γεωπολιτικών εντάσεων στην περιοχή. «Σήμερα, η στρατηγική του Fidesz, του κόμματος του πρωθυπουργού Όρμπαν, για συστράτευση στο δικό του μπλοκ εξουσίας, παρουσιάζοντας την προσπάθειά του ως έναν απελευθερωτικό αγώνα του έθνους ενάντια στον δυτικό νεοφιλελευθερισμό, βρίσκει αντίπαλο την αντιπολίτευση (με την υποστήριξη του δυτικού Τύπου), που την χαρακτηρίζει εθνικιστικό κίνδυνο ο οποίος απειλεί τον δυτικού τύπου εκσυγχρονισμό. Σε ιδεολογικό επίπεδο, η μάχη δίνεται για την ευημερία του λαού της Ουγγαρίας, με βάση τις αντικρουόμενες ιδεολογικές «αλήθειες» (τον δυτικού τύπου φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό, και την κοινοτιστική εθνική ανάπτυξη) σε έναν πολυπολικό κόσμο. Σε επίπεδο συσσώρευσης, ωστόσο, αυτή η μάχη διεξάγεται από ομάδες καπιταλιστών που εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα του ουγγρικού λαού.» (Μετάφραση Γιάννης Χατζηδημητράκης)

Δίχως στέγη. Ο Kωνσταντίνος Χατζηνικολάου σχολιάζει την παρουσία του Πολ Όστερ στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. «Η αλήθεια είναι πως ο Όστερ είναι ένας καλός συγγραφέας (και, βέβαια, όχι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή συγγραφείς, όπως ειπώθηκε στη συζήτηση, αφού οι μεγάλοι συγγραφείς είναι πάντα νεκροί, καθώς μονάχα μετά το θάνατό τους βλασταίνουν πραγματικά), εξαιρετικά ευγενής και γλυκομίλητος, και νομίζω πως είναι τελικά η ευγένειά του που τον εμποδίζει ν’ αγγίξει τη σκοτεινιά που κουβαλά ο καθένας μας στο στομάχι του.»

H Ουκρανία, ο νεοφιλελευθερισμός και ένας υβριδικός πόλεμος. Η Γιούλιγια Γιουρσένκο εξηγεί γιατί δεν έπρεπε να μας εκπλήξει πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία. «Η απελευθέρωση των αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν οι κύριοι μοχλοί των μεταρρυθμίσεων που προτείνονταν αφειδώς στην Ουκρανία και περιελάμβαναν τη μοιρασιά της κρατικής περιουσίας στον λαό με τη μορφή κουπονιών. Από τη μία μέρα στην άλλη, η σύντομη ιστορία των πολιτών ως επενδυτών μετατράπηκε σε μια ιστορία αποστέρησης, όπως την περιέγραψε ο Ντέιβιντ Χάρβεϋ στον Νέο ιμπεριαλισμό. Η διαδικασία πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου σάρωσε τη χώρα. Παράλληλα με αυτήν, εκτυλίχθηκε και μια διαδικασία ημι-νόμιμης συσσώρευσης από το αποκαλούμενο «εγκληματικό-πολιτικό πλέγμα». Καθώς στην ΕΣΣΔ επικρατούσε μια μόνιμη σπάνις καταναλωτικών αγαθών, οι κοινωνικές ανάγκες εξυπηρετούνταν από μια σκιώδη αγορά ελεγχόμενη από εγκληματικά στοιχεία και υπό την υψηλή εποπτεία των σωμάτων ασφαλείας και των απαράτσικ, των ανθρώπων του μηχανισμού -- όλοι αυτοί αποτελούσαν το πλέγμα.» (Μετάφραση Δημήτρης Ιωάννου)

ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ (ΑΚΡΟ)ΔΕΞΙΑ ΣΤΗ ΕΥΡΩΠΗ

Από την Πέμπτη 20 έως και το Σάββατο 22 Νοεμβρίου, το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ διοργανώνει ευρωπαϊκό συνέδριο, στην Αθήνα, με θέμα «Do the right thing! Το φαινόμενο του νεοναζισμού και της νέας (ακρο)δεξιάς στην Ευρώπη: χαρτογράφηση και αντιμετώπιση».

Η δίκη μιας τρομοκρατικής νεοναζιστικής οργάνωσης στη Γερμανία. Συνέντευξη του Ulli Jentsch (δημοσιογράφου, μέλους του Αντιφασιστικού Αρχείου και Εκπαιδευτικού Κέντρου στο Βερολίνο, μέλος του NSU-Watch.) για τη δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU. «Το δικαστήριο ασχολείται μόνο με τις ποινικά κολάσιμες ενέργειες του πυρήνα του NSU και με όσες από τις ενέργειες μιας δράκας υποστηρικτών δεν έχουν ακόμη παραγραφεί. Δύο πράγματα μένουν λοιπόν εκτός του πεδίου συζήτησης: Πρώτον, ο θεσμικός ρατσισμός και οι προσπάθειες των αρχών να συγκαλύψουν δράσεις και εγκλήματα, οι οποίες ήταν τόσο αποτελεσματικές, ώστε το NSU κατάφερε για τόσα χρόνια να δρα από την παρανομία και να δολοφονεί. Γι’ αυτό επίσης, οι αρχές είναι συνυπεύθυνες για τη νεοναζιστική τρομοκρατία. Δεύτερον, η κατηγορούσα αρχή αναπαράγει τον μύθο ότι η νεοναζιστική τρομοκρατία είναι υπόθεση μεμονωμένων ατόμων. Το δίκτυο των τρομοκρατικών νεοναζιστικών οργανώσεων δεν αποτελεί αντικείμενο της δίκης, γιατί έτσι το θέλησαν οι αρχές.»

Λουλούδια για τον Οθέλλο. Θρήνοι. Ποιήματα-θρήνοι για τα θύματα του NSU.

αγοράζω δυο εισιτήρια για τον αγώνα

και κάθομαι σε δύο θέσεις

ή στέκομαι όρθιος

όπως στεκόμασταν μαζί

στο πέταλο

ποτέ δεν ξέρω τι να πω

Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας. Η εισήγηση του Σπύρου Καράβα στην παρουσίαση του ομότιτλου βιβλίου του. «ο Φίλιππος Ηλιού έλεγε κάτι που συχνά πυκνά έρχεται στο μυαλό όσων καταπιάνονται με την ιστορία-πρόβλημα: «η ιστορία, έλεγε, είναι ένα χωράφι στο οποίο ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να κάνει την ανάγκη του». Αυτό ακριβώς συνέβη και συνεχίζει κατά κόρον να συμβαίνει με την ιστορία της Μακεδονίας. Σε πείσμα, λοιπόν, αυτής της κυρίαρχης πρακτικής γράφτηκε το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Στην πόλη που χρειάστηκαν δύο βαλκανικοί πόλεμοι, ένας παγκόσμιος, ο πρώτος, η προσφυγική πλημμυρίδα και το ολοκαύτωμα των Εβραίων ώστε το ποθούμενο να μην αποτυπώνεται μόνο στα χαρτιά αλλά να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».

Η Αντιγόνη που δεν ενοχλεί. Κριτικές σκέψεις του Νίκου Παρασκευόπουλου από την ανάγνωση του συλλογικού έργου «Αντινομίες της Αντιγόνης. Κριτικές θεωρήσεις του πολιτικού». «Η Αντιγόνη, λοιπόν, υπακούει πιστά στην εξουσία του πατριαρχικού εκείνου γένους, που μένει προσηλωμένο στα πάτρια: στο πένθος, στην κηδεία, στην ταφή, στην ενδογαμία, όπως αυτά τα ήθελε η πατριά, η εντολή του πατέρα, κι όχι όπως τα «ευτελίζει» η δημοκρατία, ή όπως σπεύδουν να τα υιοθετήσουν τα φιλικά προς αυτήν (προδοτικά!) γένη, κάποιοι Αλκμαιονίδες και λοιποί. Παράδοξο το εξαγόμενο από τα παραπάνω: ο φεμινισμός δεν μπορεί να εκφράζεται συμβολικά από την Αντιγόνη, αλλά από τον Κρέοντα (!), που αμφισβητεί τα πατρογονικά δομικά υλικά και ήθη και προτείνει κάτι λιγότερο πειθαρχημένο προς αυτά».