Η ιστορία ενός ευαίσθητου νοσηλευτή που μεταμορφώθηκε σε κλόουν για χάρη μικρού ασθενούς!

''Συγνώμη που άργησα'', είπε ο κλόουν. ''Μου είπαν ότι είχα παρκαάρει παράνομα το δελφίνι που με έφερε''!

Το αλίευσα από την σελίδα fb του χρήστι Koulara Kiriakos και το αναπαραγάγω, Ελπίζω να το βρείτε επίκαιρο ιδιαίτερα στις μέρες που ζούμε τον εφιάλτη της μνημονιακής λαίλαπας, ποπυ πλήττει ιδιαίτερα την Δημόσια Υγεία.
 

"Το καροτσι νοσηλειας πλησιάζει το θαλαμο 426. Δικλινο. Ενας ασθενης μεσα. 12 χρονων. 

Αγορι. Λευχαιμια. Δευτερο σχημα χ/ο. Οι παρενεργειες εχουν αρχισει πια να εκδηλωνονται πιο συχνα.
 
Ο Νοσηλευτης μπαινει στο θαλαμο. Ο μικρος Α. απουσιαζει. Μονο η μανα στη καρεκλα σκυφτη.

Σηκωνει το κεφαλι. Σηκωνει το χερι και με δυσκολια δειχνει το μπανιο.
 
-''Παλι εμμετοι''; Ρωταει ο Νοσηλευτης.
 
-''Οχι. Κλαιει.''
 
-''Γιατι; Του ειπαν τιποτα ασχημο οι γιατροι;''
 
-''Οχι παιδι μου'', απαντα η μανα. ''Δεν ειδες;''
 
-''Οχι, τι να δω;''
 
-''Να, πριν απο λιγο, περασε απο δω ενας κλοουν, μπηκε στο θαλαμο, ειδε τον Α. κι εφυγε, ειχε κανει λαθος οροφο.''
 
-''Μαλιστα. Και ο μικρος απογοητευθηκε και τωρα κλαιει'', ειπε ο Νοσηλευτης με φωνη που μολις εβγαινε απο μεσα του.
 
Η μανα εγνεψε καταφατικα δακρυσμενη.
 
-''Και αυριο εχουμε το κρισιμο χειρουργειο'', ειπε η μανα με πνιχτη φωνη.
 
Σφιγγοντας τα δοντια, ο Νοσηλευτης εκτελει τη νοσηλεια και βρισκοντας μια δικαιολογια πηγαινει στα αποδυτηρια.
 
6μμ. Θαλαμος 426. Ο μικρος Α. ξαπλωμενος, κοιταζει το ταβανι.
 
Ακουει το καροτσι νοσηλειας να πλησιαζει. -Παλι θα μου βαλουν νερο με τη συριγγα απο το ροζ κουμπακι, σκεφτεται. -Και γιατι δε μου το δινουν να το πιω να τελειωνουμε;
 
Η πορτα ανοιγει. Ο μικρος Α. γυρναει προς το μερος του καροτσιου και βλεπει μια μεγαλη κοκκινη στρογγυλη μυτη πισω απο αυτο.
 
-''Συγνωμη που αργησα'', ειπε ο κλοουν. ''Μου ειπαν οτι ειχα παρκαρει παρανομα το δελφινι που με εφερε.''
 
-''Ποιο δελφινι;''
 
-''Αυτο'', ειπε ο κλοουν κι εφτιαξε ενα μπαλονενιο δελφινι και το προσφερε στον μικρο Α.
 
Ο μικρος γελασε για πρωτη φορα υστερα απο μηνες. Η μανα του εκλαιγε γοερα στη γωνια. Γιατι ηξερε. Δεν υπηρχε κανενας επαγγελματιας κλοουν. Ο Νοσηλευτης ηταν.
 
8μμ. Η μανα πηγαινει στην αλλαγη.
 
-''Πως θα σου ξεπληρωσω παιδι μου αυτο που εκανες σημερα;''
 
-''Δεν εκανα τιποτα εγω. Ολα τα εκανε ο κλοουν. Αλλα...ναι, υπαρχει ενα πραγμα που θα ηθελα να κανετε για μενα.''
 
-''Τι παιδι μου;''
 
-''Οταν ο Α. βγει απο δω ορθιος και γερος, θελω να του πειτε οτι οταν τον τρυπησα για να του περασω τον ορο, πονεσα κι εγω μαζι μ' αυτον. Δεν το εκανα επιτηδες, πειτε του, ουτε για να του κανω κακο. Αυτο να του πειτε.''
 
Στη μανα του μικρου ομως, φαινετα να της λειπει μια εξηγηση.
 
-''Αληθεια παιδι μου, γιατι επελεξες να κανεις αυτη τη δουλεια;''
 
Ο Νοσηλευτης προσπαθησε να απαντησει. Δεν τα καταφερε. Δεν εβγαινε λεξη. Μοναχα εδειξε τον μικρο Α. που χαμογελουσε, κρατωντας αγκαλια το μπαλονενιο δελφινι.
 
Και, καθως, ο ουρανος ντυνοταν με την επισημη βραδυνη του ενδυμασια, ο Νοσηλευτης με βημα αργο, ταλαιπωρημενο, πηρε το δρομο για το σπιτι.
 
Κανεις δε ξερει και κανεις δε μπορει να ανταμειψει τετοιες πραξεις και τετοια επαγγελματα.
 
Και κανενας δε θα μαθει ποτε πως αισθανεται και πως ενεργει ενας Νοσηλευτης.
 
Ολοι ομως μαθαινουν απο αυτον, πώς να γινονται καλυτεροι ανθρωποι. Ή απλα ανθρωποι.
 
True story.
 
Σχεδον.
 
Υ.Γ.: Ο μικρος Α, ζει και Νοσηλευει...".