Στη "Διεθνή Στρογγυλή Τράπεζα" με θέμα "Τρόποι υπέρβασης της κρίσης εμπιστοσύνης στην Ευρώπη", που οργάνωσε η Κρατική Δούμα της Ρωσίας στη Μόσχα, συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούμενη από τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Βαλαβάνη, τον υπεύθυνο Εξ. Πολιτικής της Π.Γ Κ. Ήσυχο και τον διπλωματικό σύμβουλο του Αλ. Τσίπρα Β. Καλπαδάκη.
Εκ μέρους της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση τοποθετήθηκε η Νάντια Βαλαβάνη, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στις πολιτικές λιτότητας της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε "πρώτο πειραματικό κοινωνικό εργαστήρι του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρωζώνη" και οδήγησαν τον ελληνικό λαό "στα πρόθυρα ανθρωπιστικής καταστροφής".


Πρόσθεσε δε ότι "η Ελλάδα, μέλος της ΕΕ, χρειάζεται μια εξωτερική πολιτική ενεργητική, πολυδιάστατη, με σχέδιο και ουσιαστικά ανεξάρτητη - που θα επιτρέπει στη χώρα την ενάσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της έμπρακτα, κι όχι στα λόγια".

Επιπλέον, υπογράμμισε ότι πρέπει να τερματιστούν οι οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και πως είναι ανάγκη να παρθούν μέτρα αποκλιμάκωσης της Ουκρανικής κρίσης και η ειλικρινής εφαρμογή της Συμφωνίας του Μινσκ με την ενεργό συμμετοχή του ΟΑΣΕ.

Ολόκληρη η ομιλία της Ν. Βαλαβάνη έχει ως εξής:

"Μετά από 6 χρόνια ύφεσης και 4 χρόνια του πιο βίαιου "Προγράμματος Προσαρμογής" που μετέτρεψε τη χώρα μας στο πρώτο πειραματικό κοινωνικό εργαστήρι του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρωζώνη τόσο από μεριάς ΕΕ όσο και από μεριάς ΔΝΤ, έχοντας χάσει, ως αποτέλεσμα, το 1/4 του ΑΕΠ και με την πλειοψηφία του λαού μας στα πρόθυρα ανθρωπιστικής καταστροφής, καταλαβαίνουμε από την ίδια μας τη πείρα τι αφορά το προς συζήτηση θέμα.

Οι πολιτικές συντονισμένης λιτότητας και οικονομικής βίας, που γεννούν ύφεση, μαζική ανεργία και υψώνουν αδιέξοδα μπροστά στους νέους ανθρώπους στις κοινωνίες που υποφέρουν από αυτές σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι ο βασικός λόγος για την αποξένωση των ευρωπαϊκών λαών από τις δημοκρατικές διαδικασίες και την αναγέννηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού, του φασισμού και του νεοναζισμού στη σύγχρονη Ευρώπη -όπως έδειξαν και τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών.

Η Ελλάδα είναι κράτος-μέλος της ΕΕ και επιμένουμε ότι η αποκαλούμενη "ελληνική" κρίση δημοσίου χρέους, η οποία, όπως αποκαλύφθηκε, είναι πολύ περισσότερο γενικευμένη ευρωπαϊκή κρίση, μπορεί να βρει λύση προς όφελος των συμφερόντων της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και των άλλων ευρωπαϊκών λαών στο πλαίσιο μιας διαφορετικής Ευρώπης. Καθώς και μιας διαφορετικής διεθνούς αρχιτεκτονικής ειρηνικής συνύπαρξης σε μια Ευρώπη ελεύθερη από ψυχροπολεμικής εντάσεις και ενάντια στο φασισμό.

Στο δύσκολο και σύνθετο σύγχρονο πολυπολικό κόσμο η Ελλάδα, μέλος της ΕΕ, χρειάζεται μια εξωτερική πολιτική ενεργητική, πολυδιάστατη, με σχέδιο και ουσιαστικά ανεξάρτητη - που θα επιτρέπει στη χώρα την ενάσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της έμπρακτα, κι όχι στα λόγια. Χρειάζεται συμμαχίες, πριν απ´ όλα με τις χώρες BRICS, με τη Ρωσία και την Κίνα στην πρώτη γραμμή, που θα επιτρέπουν στη χώρα να υποστηρίζει κάθε φιλειρηνική δύναμη που αντιστέκεται στον ηγεμονισμό. Αυτό θα επιτρέπει στη χώρα, με τη σειρά της, ν´ αναζητεί στήριξη από κάθε τέτοια δύναμη και χώρα: Προκειμένου να είναι σε θέση να υπερασπίζεται τα ζωτικά συμφέροντα των Ελλήνων εργαζομένων σε μια Ευρώπη φιλική στους εργαζόμενους πληθυσμούς της και συνυπάρχουσα σε ένα πλαίσιο συλλογικής ασφαλείας που θα αγκαλιάζει όλες τις χώρες της χωρίς εξαίρεση. Όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε ότι δε μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή συλλογική ασφάλεια χωρίς ή, πολύ περισσότερο, ενάντια στη Ρωσία.

Γι' αυτό είναι κατεπείγουσα ανάγκη μέτρα αποκλιμάκωσης της Ουκρανικής κρίσης και η ειλικρινής εφαρμογή της Συμφωνίας του Μινσκ με την ενεργό συμμετοχή του ΟΑΣΕ: Μια κατάσταση κατάπαυσης του πυρός με περισσότερους από 1.000 νεκρούς σε έναν εμφύλιο, που έχει διαλύσει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και που η Κυβέρνηση του Κιέβου επιμένει να συνεχίζει να αποκαλεί "αντιτρομοκρατική εκστρατεία", εμφανίζεται μάλλον ως προπαρασκευή για μια νέα κλιμάκωση. Η νεοναζιστική κι εθνικιστική πλημμυρίδα που περιβάλλει την Κυβέρνηση του Κιέβου πιέζοντας για εθνοκάθαρση στην Ουκρανία, δείχνει ξεκάθαρα το μόνο οδικό χάρτη προς την ειρήνη:

Διαπραγματεύσεις, υπό την αιγίδα της διεθνούς κοινότητας, για εφαρμογή της Συμφωνίας του Μινσκ. Και οργανωμένη συζήτηση για μια ουσιαστική συνταγματική μεταρρύθμιση. Δεν πρέπει, επίσης, να επιτραπεί στο δάνειο του ΔΝΤ -με τους γνωστούς όρους του- να καταδικάσει τον ουκρανικό λαό σε χρόνια εξοντωτικής εξαθλίωσης.

Στην πραγματικότητα, αν κοιτάξουμε το τόξο των γειτονικών μας διεθνών κρίσεων, ξεκινώντας από τη Λιβύη μέσω της Γάζας και του Συριακού εμφυλίου, ο οποίος γέννησε το φοβερό μεσαιωνικό αναχρονισμό του ISIL που αυτή τη στιγμή κατέχει σχεδόν το μισό Ιράκ, μέσω της απόπειρας της Τουρκίας να παρεμποδίσει την Κυπριακή Δημοκρατία από την ενάσκηση των νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων της στην ΑΟΖ της για να φθάσουμε στο πεδίο του ουκρανικού εμφυλίου, είναι διακριτό το ίδιο σχήμα - η ενάσκηση του παρελθόντος εντός του παρόντος από τις ίδιες δυτικές δυνάμεις:

Ένοπλη "εξαγωγή της δημοκρατίας", ξένες εισβολές που διαλύουν κράτη δημιουργώντας τέρατα που κάποια στιγμή δαγκώνουν το χέρι που τα ταΐζει -πράγμα που έχει συμβεί ήδη δυο φορές, επεμβάσεις στα εσωτερικά ζητήματα κυρίαρχων κρατών και, τελευταίο αλλά εξαιρετικά σημαντικό, εφαρμογή δυο μέτρων και δυο σταθμών σε θέματα διεθνούς δικαίου.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι χρειαζόμαστε ένα νέο ευρωπαϊκό και ευρασιατικό συλλογικό πλαίσιο, που να παρεμποδίζει ενεργά την επανάληψη τέτοιων δράσεων και να διευκολύνει την επικράτηση ειρηνικών λύσεων στις σημερινές κρίσεις. Σημαίνουν ότι πρέπει να τερματιστούν οι οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία πριν η πληγή επεκταθεί και κακοφορμίσει σε βάρος όλων μέσα σε ένα εξαιρετικά ασταθές παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Σημαίνουν ότι τον Ιανουάριο η αντιπροσωπεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα πρέπει να επιστρέψει στο Συμβούλιο της Ευρώπης με τα ίδια δικαιώματα με οποιοδήποτε άλλο μέλος του.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο θα ήθελα επίσης να υπογραμμίσω την ανάγκη για συνεργασία και διάλογο με τη Ρωσία όσον αφορά τον ενεργειακό τομέα, κόντρα σε ένα "πόλεμο αγωγών", όπως δείχνει το παράδειγμα του South Stream. Οι πρακτικές ενεργειακού αποκλεισμού στρέφονται τελικά σε βάρος όλων μας στην περιοχή, όπως αργά ή γρήγορα γίνεται ολοφάνερο.

Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με το αν μια χώρα είναι μεγάλη ή μικρή. Αφορούν πολύ περισσότερο την ύπαρξη πολιτικής βούλησης για τη συνδιαμόρφωση ενός κόσμου όπου, στη βάση της συνεργασίας και του διεθνούς δικαίου, η κάθε χώρα θα μπορεί να υπαγορεύει η ίδια τη δική της τύχη".