«Θα αποδοθούν ευθύνες», μια καραμέλα που δεν… λειώνει όσες τραγωδίες κι αν υπάρξουν

 Της ΚΛΕΙΩΣ ΒΑΣΙΛΟΓΛΟΥ

Άντρας δεν είμαι, φαντάρος δεν πήγα, άρα δεν ξέρω πολλά για όλμους και πεδία βολής ή μάλλον δεν ξέρω τίποτα και γι αυτό δεν θα το «παίξω» ότι ξέρω. Άλλωστε, ένα από αυτά που μισώ όσο τίποτα στη ζωή μου είναι οι «ξερόλες». Η τραγωδία όμως είναι τραγωδία και η ανευθυνότητα παραμένει ανευθυνότητα. Αναφέρομαι στο γεγονός στο πεδίο βολής κοντά στο Βόλο, στην τραγωδία που βιώνουν οι οικογένειες των αδικοχαμένων παλικαριών και στην ανευθυνότητα των ιθυνόντων και δεν πρόκειται να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες που δεν γνωρίζω.

«Έχουν ληφθεί όλα τα ανθρωπίνως δυνατόν προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας και έχουν εκτελεσθεί όπως πρέπει», δήλωσε μετά την τραγωδία ο αρχηγός ΓΕΣ, αλλά όσο πέρναγαν οι ώρες, προσπαθούσα να καταλάβω ποια ήταν τα μέτρα ασφαλείας που δεν τηρήθηκαν, όταν πυρομαχικά ήταν χρονολογίας Οκτωβρίου 1984! Διότι όταν μιλάμε για μέτρα ασφαλείας, αυτά πρέπει να περιλαμβάνουν και τον τρόπο που συντηρείται ένα όπλο, όχι μόνο τα μέτρα ασφαλείας, κατά τη διάρκεια της άσκησης.

Και αμέσως αναρωτήθηκα: Καλά τα όπλα δεν έχουν ημερομηνία λήξης όπως συμβαίνει με όλα τα προϊόντα;
Ένα αυτοκίνητο που κλείνει δεκαετία αρχίζει και τα… φτύνει και όλο «ζητάει», ένα κραγιόν ή μια μάσκαρα (για να μιλήσω και ως γυναίκα) έχει ημερομηνία λήξης, επίσης όλα τα τρόφιμα έχουν ημερομηνία λήξης.
Ένα όπλο δεν έχει;
Και αν έχει, πότε είναι αυτή η ημερομηνία;

Θα απαντηθεί το ερώτημα αυτό (που σημειωτέον δεν το θέτω μόνο εγώ, αλλά ό,τι κι αν διάβασα σήμερα, ό,τι κι αν άκουσα από χθες η ημερομηνία λήξης είναι μέσα).
Και αν απαντηθεί, θα υπάρξουν παραιτήσεις, θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, ως ηθικοί αυτουργοί στη δολοφονία, για να δικαιωθεί το αίμα των τριών αδικοχαμένων και γαλήνη οι οικογένειες των παιδιών αυτών (αν και όταν ο γονιός χάσει το παιδί του, δεν βρίσκει ποτέ γαλήνη…).

Αλλά συγνώμη, ξέχασα ότι ο Δημ. Αβραμόπουλος κήρυξε τριήμερο πένθος στις Ένοπλες Δυνάμεις και αισθάνθηκε μάλλον ότι έκανε το καθήκον του…

Θα κλείσω με τα ερωτήματα που θέτουν πιο ειδικοί από μένα επί του θέματος από το onalert.gr (όσο για την απαξίωση της ΕΒΟ, που φαίνεται και μέσα από αυτή την τραγωδία ας το αφήσουμε για αργότερα):
«• Ο σωλήνας ήταν ελληνικής κατασκευής, όπως λένε οι πληροφορίες. Είχε παραχθεί από την τότε ΕΒΟ.

•Τα υπόλοιπα μέρη του παραπέμπουν με βάση τους κωδικούς τους σε αμερικανικό υλικό. Ο κρουστικός πυροσωλήνας έχει κωδικό Μ 524 Α/6 .

•Τα πυρομαχικά ήταν χρονολογίας Οκτωβρίου 1984!  Σύμφωνα με πηγές του ΓΕΣ είχαν ελεγχθεί από πυροτεχνουργό ο οποίος είχε εγκρίνει την χρήση τους. Διαβεβαιώνουν οι ίδιες πηγές ότι δεν προέρχονταν από παρτίδα πυρομαχικών των οποίων το όριο ζωής είχε ξεπεραστεί.

•Πηγές του ΓΕΣ δεν θεωρουν “ιδιαίτερα παλιά” τα πυρομαχικά ωστόσο διαφορετική άποψη έχουν απόστρατοι και πυροτεχνουργοί που εκτιμούν ότι η πυρίτιδα μπορεί να είχε μετά από τόσα χρόνια “εξασθενήσει” και να μην είχε την “δύναμη” να “διώξει” το βλήμα.

•Ενδέχεται λένε να υπήρξε “αφλογιστία” και κατά την εξέλιξη των προβλεπόμενων διαδικασιών να έγινε η φονική έκρηξη.

•Ο υπολοχαγός που τραυματίστηκε βρισκόταν σε αρκετά μεγάλη απόσταση. Κάποιοι κάνουν λόγο για απόσταση 80 μέτρων.

Όλα αυτά θα πρέπει να απαντηθούν γρήγορα και κυρίως οι απαντήσεις θα πρέπει να είναι πειστικές.

Και οι δύο ΕΠΟΠ είχαν παιδιά. Ο ένας δύο ο άλλος ένα, μόλις 9 μηνών. Ο νεαρός δεκανέας είχε πολλά όνειρα. Εκπλήρωσε μόνο το ένα. Να γίνει πεζοναύτης». 

(Πηγή: thebest.gr)