Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
          (από avgi.gr)

  • Με τις προτάσεις που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται ο φόβος για το άγνωστο και επικεντρώνεται η προσοχή σε συγκεκριμένα ζητήματα της καθημερινής ζωής, ζωτικής όμως σημασίας για τις λαϊκές τάξεις
Είναι σήμερα φανερό ότι κάτι αλλάζει τον τελευταίο καιρό στις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ για να κυβερνήσει τη χώρα. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό που αλλάζει είναι όχι τόσο η άνευ όρων κοινωνική υποστήριξη προς αυτόν, όσο κυρίως η κοινωνική συμπάθεια απέναντί του και η κοινωνική εξοικείωση με αυτόν.


Αυτό ίσως δεν εκφράζεται ακόμη στις δημοσκοπήσεις, αλλά προαναγγέλλεται από το γενικότερο κλίμα στην παρούσα φάση. Το κλειδί για την αλλαγή της κοινής γνώμης βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα στις προτάσεις που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ. Με αυτές απομακρύνεται ο φόβος για το άγνωστο και επικεντρώνεται η προσοχή σε συγκεκριμένα ζητήματα της καθημερινής ζωής, ζωτικής όμως σημασίας για τις λαϊκές τάξεις.

Τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ η Δεξιά βιάστηκε να διαβάλει ως «παροχολογία» και μάλιστα «ακοστολόγητη». Όμως, αυτό δείχνει μόνο τη δική της λογική και την αδυναμία της να αντιληφθεί ότι η ενίσχυση των φτωχότερων και κοινωνικά αδύναμων στρωμάτων αποτελεί μονόδρομο για την αναθέρμανση της οικονομίας και την επιστροφή στην ανάκαμψη. Αυτό που η Δεξιά αποκαλεί περιφρονητικά «παροχολογία» αποτελεί στην ουσία την απαράκαμπτη προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Με αυτή την επιλογή του, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι είναι πραγματικά η παράταξη των κοινωνικά αδύναμων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Όμως, ο ίδιος αποτελεί ταυτόχρονα και τη μόνη πολιτική δύναμη ικανή να βγάλει τη χώρα από το σημερινό βαθύ αδιέξοδο και να την επαναφέρει στην τροχιά της ανάπτυξης.

Η αύξηση του κατώτατου μισθού, η επαναλειτουργία των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η πρόσληψη 30.0000 ανέργων θα έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στη γενικότερη κατάσταση της οικονομίας προς την κατεύθυνση της ανάκαμψης. Κατά συνέπεια, οι «παροχολογίες» δεν είναι διόλου επιστροφή στο πελατειακό κράτος, αλλά αποτελούν ουσιαστικά οικονομικά κίνητρα για την ταχύτερη αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής συνοχής και δυναμικής.

Φυσικά οι συγκεκριμένες προτάσεις δεν αρκούν για να συγκροτήσουν ένα ολοκληρωμένο «οικονομικό πρόγραμμα». Όμως κάτι τέτοιο στις σημερινές συνθήκες θα ήταν πρωθύστερο, αφού, για να συγκροτηθεί, θα χρειαζόταν την προγενέστερη ευρεία λαϊκή και κοινωνική συμμετοχή. «Δεν υπάρχει αριστερό πρόγραμμα», παραπονούνται ορισμένοι. Ωστόσο, στη σημερινή στιγμή της βαθιάς κρίσης, τα θύματά της απασχολούνται κυρίως με το ζήτημα της επιβίωσής τους και γι' αυτό με ευγνωμοσύνη είδαν τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Στην παρούσα στιγμή κάθε ιδεολογικό περιτύλιγμα θα ήταν ανεδαφικό και θα προκαλούσε μεγαλύτερη κοινωνική δυσπιστία πάρα τη σημερινή αυξημένη κοινωνική εμπιστοσύνη.

Επίσης, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε ότι αγωνίζεται για την αλλαγή πορείας της χώρας εντός της Ευρώπης και όχι εκτός αυτής καθησυχάζει όλο και μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Αφού το πρόβλημα της ύφεσης και της ανεργίας δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, πόσο λογικό θα ήταν η χώρα μας να αποχωρισθεί από τους εταίρους της στο σημερινό κοινό για όλους αδιέξοδο και να επιδιώξει σωτηρία με την απομόνωσή της; Και ποσό λογική θα ήταν η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους, όταν η χώρα θα συνεχίσει να εξαρτάται από αυτούς των οποίων τα δάνεια θα έχει διαγράψει;

Εάν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει σε εμπιστοσύνη και αξιοπιστία, είναι επειδή οι προτάσεις του εκτιμώνται τόσο διεθνώς όσο και στο εσωτερικό στον γενικότερο προβληματισμό για την αναζήτηση εναλλακτικής πορείας ικανής να βγάλει ολόκληρη την Ευρώπη από το σημερινό αδιέξοδό της. Ο πραγματισμός αυτής της πολιτικής σήμερα επιβεβαιώνεται και δικαιώνεται στην πράξη. Όταν η χώρα αγωνίζεται για τα στοιχειώδη, θα αποτελούσε ανεδαφικό και υπονομευτικό μαξιμαλισμό η πρόταξη ιδεολογικών οραμάτων, που σήμερα προκαλούν περισσότερη δυσπιστία παρά κοινωνική συμπάθεια.
Όσον αφορά την πολυσυζητημένη «κοστολόγηση», όσοι επιμένουν να αναφέρονται σε αυτήν, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, ποτέ δεν μίλησαν για το οικονομικό κόστος των ανθρώπινων υπάρξεων που συντρίβονται και αφανίζονται στις συνθήκες των κατά τα αλλά «αυστηρά κοστολογημένων» προγραμμάτων της τελευταίας πενταετίας. Ό,τι σώζει ανθρώπινες ζωές έχει οπωσδήποτε μικρότερο οικονομικό κόστος από ό,τι τις καταδικάζει στην ανυπαρξία.

kvergo@gmail.com