Σαν πήρα έναν κατήφορο (Ρούσα Παπαδιά, δημώδες)

Του ΝΤΙΝΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ

Οι διεργασίες στο χώρο της κεντροαριστεράς είναι έντονες αυτό τον καιρό και θα κορυφωθούν οσονούπω. Κανένας δεν γνωρίζει βέβαια που θα καταλήξει αυτή η προσπάθεια ή πρεμούρα πολλών να συγκροτήσουν τον λεγόμενο μεσαίο χώρο.

Αξίζει όμως να παρατηρήσει κανείς ποιοι είναι οι ενδιαφερόμενοι και αγωνιούντες ώστε το εγχείρημα να έχει επιτυχή -οργανωτική τουλάχιστον- κατάληξη.

Πρώτος αγωνιών ο αλλόφρων κ. Βενιζέλος, επιθυμεί διακαώς να σχηματιστεί ο χώρος αυτός ελπίζοντας ότι όλοι θα συμφωνήσουν σε συνέχιση της πολιτικής… στρατηγικής που έχει επιλέξει για τον εαυτό του. Το πολιτικό υποκείμενο το χρειάζεται ώστε να αποτελεί αξιόπιστο εταίρο του κ. Σαμαρά  ώστε από κοινού να συνεχίσουν το… θεάρεστο έργο τους σε βάρος των πολιτών και της χώρας. Η συγκρότηση, λοιπόν, αυτού του μεσαίου χώρου είναι η μόνη του ελπίδα να επιβιώσει πολιτικά και ενδεχομένως να διασωθεί ατομικά.

Ο έτερος αγωνιών είναι το τμήμα εκείνο της ΔΗΜΑΡ που επιζητεί κυβερνητικά μεγαλεία υπό τον τίτλο  «υπεύθυνη αριστερά ή κυβερνώσα αριστερά» . Αυτής ηγείται ο κ. Σπ. Λυκούδης  στριφνός, άφιλος και εμμονικός όσα χρόνια τον ξέρω.

(Ο κ. Λυκούδης προχθές δήλωσε πως «δεν θα με κρίνει ο αγράμματος Σκουρλέτης». Για την ιστορία, ο κ. Σκουρλέτης είναι Οικονομολόγος ο δε κ. Λυκούδης νομικός. Προφανώς κριτική στον κ. Λυκούδη μπορεί να ασκήσει –ομόφωνα– η Ακαδημία Αθηνών ή το ίδρυμα Νόμπελ…).

Συγγνώμη για την παρένθεση αλλά ήταν επιβεβλημένη, Αυτή λοιπόν η ΔΗΜΑΡ έχοντας διαχωρίσει  τις  σχέσεις της με την αριστερά  επιζητεί ρόλο ρυθμιστή και συμμέτοχου στην κυβέρνηση και ήταν αυτά τα στελέχη που διαφώνησαν με την αποχώρηση από την συγκυβέρνηση. Στόχος τώρα η συμμετοχή σε αυτό το μεσαίο πόλο ώστε να υπάρξουν πολιτικά διότι άλλη οδό και επιλογή δεν έχουν.

Ο τρίτος αγωνιών είναι το Ποτάμι, ίσως το πιο σαφές μέσα στη θολούρα του.

Το γεγονός ότι διαψεύστηκαν οι μεγάλες προσδοκίες του άχρωμου και light κ. Θεοδωράκη να είναι τρίτο –τουλάχιστον!!!- κόμμα στη Βουλή τους υποχρεώνει να γίνουν ένα… κανονικό κόμμα μέσα από συνεργασίες. Και τούτο διότι είναι αδύνατον μόνο του το Ποτάμι να μπει σε… κοίτη. Οργανωτικά μοιάζει με τις εκβολές του Έβρου ο οποίος απλώνεται σε χιλιάδες στρέμματα προκαλώντας τεράστιες καταστροφές. Ως ενδιαίτημα μεταναστευτικών όμως είναι μια χαρά…

Εάν και εφόσον το εγχείρημα προχωρήσει πιθανολογείται η συμμετοχή και άλλων ξέμπαρκων πολιτικά ατόμων ή και κινήσεων οι οποίες θα αναζητήσουν στέγη στο… πλατύ αυτό μέτωπο. Ακριβώς επειδή τα χαρακτηριστικά αυτών των προσώπων ή κινήσεων είναι ασαφή πολιτικά δεν μπορεί κανείς να τους προσδιορίσει χωρίς όμως να αποκλείσει από λαϊκοδεξιούς έως… αριστεροδεξιούς.

«Ήσαν πολλές εκατοντάδες, πάνω στην πλατωσιά που βρίσκεται πίσω από το παράπηγμα. Σφίγγονταν ο ένας πλάι στο άλλο, ίσως από συνήθεια ίσως για να μη πέσουν» λέει   ο σπουδαίος Ισπανός συγγραφέας Jorge Semprun στο μυθιστόρημά του «ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ» (εκ. Εξάντας).

Αυτή η …ομήγυρης προσπαθεί να συρράψει θέσεις και απόψεις  ιδέες και πολιτικές, συμπεριφορές και φιλοδοξίες. Πολλές φορές όλα αυτά σε πλήρη αντίθεση και πάντα σε απόλυτη σύγχυση.

Οι λόγοι πιθανής συνύπαρξης; Να αποτελέσουν στήριγμα ενός αποσαθρωμένου συστήματος και να επιβιώσουν πολιτικά σε ατομικό επίπεδο.  

Το δημοτικό τραγούδι που χάρισε τον τίτλο στη συνέχεια  λέει: Στην άκρη το ποτάμι και το ποτάμι ήταν  θολό, θολό κατεβασμένο, σέρνει λιθάρια, ριζιμιά, δεντριά  ξεριζωμένα κλπ κλπ.