Την επομένη της νίκης (για πρώτη φορά πρώτη η Αριστερά στη χώρα μας, και μάλιστα στη μοναδική ευρωπαϊκή χώρα), ο ΣΥΡΙΖΑ αναμετράται με τη λαϊκή αξίωση να σταματήσει ο μνημονιακός κατήφορος και να συγκροτηθεί το συντομότερο δυνατόν κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, με κορμό την πολύμορφη Αριστερά.

Η συζήτηση στην Κ.Ε. δεν έχει μόνο τον αναγκαίο απολογιστικό χαρακτήρα, αλλά θα επιχειρηθεί να ψηλαφηθούν πρωτόγνωρα για τον χώρο θέματα, με κεντρικά αφενός τη σχέση του κόμματος με την κοινωνία και τη διαφαινόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς και αφετέρου τις συμμαχίες.

Αναπόφευκτα είναι τα ερωτήματα, όπως αν η παρούσα ποσότητα και ποιότητα της κομματικής δομής του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαδραματίσει ρόλο διαμεσολάβησης της κοινωνίας ή, ορθότερα, αν μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην ανάπτυξη της λαϊκής συμμετοχής και την ήττα της διαδεδομένης λογικής της ανάθεσης, που αυτή την περίοδο ενισχύεται από την κρίση του κομματικού φαινομένου και γενικότερα της πολιτικής. Μπορεί η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να εδραιωθεί και να τροφοδοτήσει ένα κύμα ελπίδας, υπερβαίνοντας τον φόβο στον οποίο επενδύει το καταρρέον πολιτικό κατεστημένο; Μπορεί η Αριστερά να είναι η θετική επιλογή και όχι επιλογή διά της εις άτοπον απαγωγής;

Η δημοκρατική αναγέννηση προϋποθέτει άμεσους στόχους αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και συγκεκριμένες κατευθύνσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα στο διεθνοποιημένο και ευρωπαϊκό περιβάλλον. Η αντιστροφή των αρνητικών εξελίξεων έχει ως όρο τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής ενότητας. Ακόμη όμως και σε στιγμές πολιτικής κρίσης, η κοινωνία δεν λειτουργεί σε κενό ιδεολογιών, πολιτικών αναφορών, ιστορικών αναγνωρίσεων και πολιτικής ψυχολογίας. Η ενωτική πρόταση απευθύνεται αμφίδρομα στο πολιτικό επίπεδο και την κοινωνία. Έχουν προ πολλού ξεπεραστεί τα αρχαϊκά σταλινικά σχήματα, σύμφωνα με τα οποία η λαϊκή ενότητα προϋπέθετε το ξεμπρόστιασμα των άλλων, και ιδιαίτερα των άλλων αριστερών δυνάμεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή διεκδικεί την ηγεμονία. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με πολιτική αυτοαναφορικότητα, ούτε να αντιμετωπίζει την κοινωνική - ταξική εκπροσώπηση με μηχανιστικό και αναγωγικό τρόπο, καταργώντας τη σχετική αυτονομία της πολιτικής. Άλλωστε η μνημονιακή καταστροφή επιβάλλει λύσεις και συγκέντρωση δυνάμεων και η υπέρβασή της καθιστά την Αριστερά επίκεντρο ενός μεγάλου κοινωνικού - πολιτικού συνασπισμού. Μήπως και η επαναθεμελίωση της Ευρώπης δεν περνά μέσα από συμμαχίες, όχι μόνο κοινωνικές - ταξικές, αλλά επιπλέον εθνικές και περιφερειακές;

Στο συνέδριό του ο ΣΥΡΙΖΑ ορίζεται ως κόμμα του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Αυτή η στρατηγική διαπερνάται από ορισμένες κόκκινες κλωστές, όπως είναι η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, η δημοκρατική σχέση του με την κοινωνία και τα κινήματα και ο δημοκρατικός - σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, της οικονομίας και της εξουσίας. Όλα αυτά αποκτούν υλική δύναμη, εφόσον από αφηρημένες διακηρύξεις γίνονται συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις. Έχουν γίνει πολλά, χρειάζονται να γίνουν περισσότερα σε σύντομο χρόνο.

Για να εμπνεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ την ενεργό επιστροφή των πολιτών στους αγώνες και την πολιτική, πρέπει η εικόνα του να μην παραμείνει παγιδευμένη στις παθογένειες, που -το γνωρίζουμε πλέον- εν ονόματι της κατοχυρωμένης δημόσιας έκφρασης εκτρέπεται σε κομματικούς διχασμούς. Η εμβάθυνση του ενιαίου κόμματος, η συλλογική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα, είναι αναγκαία για να αντεπεξέλθουμε στο αίτημα της δημοκρατικής ανατροπής. Για να αντιπαραθέσουμε στον αντίπαλο τη δική μας συμπαγή δύναμη, να ματαιώσουμε τα σχέδιά του για την πλαστή προεδρική πλειοψηφία το φθινόπωρο και να αποτρέψουμε την ψήφιση και την εφαρμογή των νέων μνημονιακών μέτρων. Πρόκειται για μάχη που θα κρίνεται βήμα-βήμα και η έκβασή της θα καθοριστεί από την ικανότητα του κοινωνικού να συγκλίνει με το πολιτικό.

(Από το κύριο άρθρο της εφημερίδας ΑΥΓΗ)