Να τους αποτελειώσουμε

Του ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ

Η αγωνιώδης προσπάθεια των ΜΜΕ να κρύψουν αυτή την πραγματικότητα είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Γιατί, από την επόμενη μέρα, όλες οι κυβερνητικές «πρωτοβουλίες» συνιστούν ομολογία της κρισιμότητας της κατάστασης στην οποία έχουν οδηγηθεί οι Σαμαράς-Βενιζέλος.

Αυτό λένε οι διαρροές για πιθανό «κούρεμα» του Στουρνάρα και οι συζητήσεις για τον νέο εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτό ομολογούν και τα επείγοντα μέτρα «ανασύνθεσης» της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, που ανακαλούν στη δράση όλες τις πιθανές και απίθανες εφεδρείες των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όμως τίποτα από αυτά δεν μοιάζει αρκετό για να σώσει την ανεκδιήγητη συγκυβέρνηση. 

Ο Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να προωθήσει αμέσως μια βρόμικη αλλά και δύσκολη δουλειά: το τελευταίο «μεσοπρόθεσμο». Που επιβάλλει συνέχεια της φοροεπιδρομής, επίθεση στον πραγματικό μέσο μισθό της εργατικής τάξης ώστε αυτός να υποχωρήσει στα επίπεδα του κατώτατου, νέο κλάδεμα στις συντάξεις, μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα και πλήρη «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό, δρακόντειες περικοπές στην υγεία και την παιδεία. 

Επιβάλλει, επιπλέον, φρενίτιδα ιδιωτικοποιήσεων ακόμα και σε τομείς όπως το νερό ή τα δάση και οι παραλίες. Σύμφωνα με τη μόνιμη τακτική της τρόικας, η συνέχιση της χρηματοδότησης συναρτάται άμεσα με την προώθηση όλων των παραπάνω αντικοινωνικών μέτρων, με αποτέλεσμα να επανέρχεται η απειλή της «ασύντακτης χρεοκοπίας», αν η κυβέρνηση υποχρεωθεί σε τακτική «βήμα σημειωτόν» προκειμένου να κερδίσει πολιτικό χρόνο.

Ακόμα, ο Σαμαράς βρίσκεται μπροστά σε έναν καινούργιο πονοκέφαλο: οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ντόπιων καπιταλιστών παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ενώ κάποιοι από αυτούς -διατυμπανίζοντας την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό-αποφασίζουν, με διάφορα προσχήματα, να διεκδικήσουν άμεσα πολιτικό ρόλο. Η κίνηση των Μαρινάκη-Κόκκαλη στον Πειραιά ήταν μια σοβαρή κλιμάκωση, ενώ η εμφάνιση της Γ. Αγγελοπούλου (με σχέδια για τον πολιτικό τύπο, αλλά και για… την Προεδρία της Δημοκρατίας!) δεν αφήνει κανένα περιθώριο για υποτίμηση του φαινομένου.

Τη στιγμή, λοιπόν, που ο Σαμαράς έχει μεγάλες δυσκολίες να επιβάλει πειθαρχία στους «αποκάτω», είναι πιθανό να βρεθεί σε συνθήκες απόλυτης αδυναμίας συντονισμού των «αποπάνω». Η οικονομική και κοινωνική κρίση έχει γίνει ήδη βαθιά πολιτική κρίση, κρίση όπου το καθεστώς δεν μπορεί να συνεχίσει «όπως πριν». 

Μπροστά σε αυτό το φαινόμενο, μέσα από τους μαζικούς αγώνες και τις εξελίξεις στην Αριστερά τα προηγούμενα χρόνια, στάλθηκε η απάντηση της εργατικής και λαϊκής ψήφου στις 25 Μάη: ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. 

Η λύσσα των Σαμαρά-Βενιζέλου, ο φόβος όλων των καθεστωτικών δυνάμεων απέναντι σε αυτή την απάντηση είναι μια έμμεση επιβεβαίωση της αξίας της για τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Όμως αυτή δεν είναι, πλέον, αρκετή: αν στους καθεστωτικούς δοθεί χρόνος, τότε, πέρα από τις μεγάλες δυσκολίες, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να βρουν λύσεις «συνέχειας», ακόμα και αντεπίθεσης. Η δύναμη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής -με τον συμβολισμό της εκλογής των δύο στρατηγών ε.α.- υπενθυμίζει σε όλους ότι η κυρίαρχη τάξη έχει και άλλους τρόπους για να αντιμετωπίσει «γόρδιους δεσμούς», πέρα από τα πολιτικά κόμματά της, πέρα από τα ΜΜΕ και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. 

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η Αριστερά -και κυρίως, ασφαλώς, ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν πρέπει να αντιδράσει κοινοβουλευτικά-εκλογικά, περιμένοντας τον επόμενο «γύρο», είτε αυτός είναι η εκλογή Προέδρου είτε το 2016. Πρέπει να τους ρίξουμε. Είναι απαραίτητες μεγάλες πρωτοβουλίες στο μαζικό κίνημα, μεγάλες πρωτοβουλίες στην Αριστερά. 

Στο μαζικό κίνημα πρέπει να δοθεί, επειγόντως, έμφαση σε νέο κύμα αγώνων από τα κάτω. Να αναδειχθούν τα θέματα που ενώνουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις της πλειοψηφίας. Το ασφαλιστικό, όπου το μεσοπρόθεσμο απειλεί να δώσει τη χαριστική βολή στα δημόσια ταμεία, είναι ίσως ο άξονας που πρέπει και μπορεί να αναδειχθεί, μαζί με τους πάντα κρίσιμους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης. 

Στην Αριστερά, η διαμόρφωση ενός Ενιαίου Μετώπου των εργατικών κομμάτων και οργανώσεων είναι κρίσιμος κρίκος. Η μαζική στήριξη από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ προς τους υποψηφίους του ΚΚΕ στην Πάτρα, στο Χαϊδάρι, στην Πετρούπολη, είναι ένα σημαντικό βήμα, η σημασία του οποίου δεν μπορεί να υποβαθμιστεί, όσες ανοησίες και να πουν από τον Περισσό. Ένα βήμα που πρέπει να γενικευτεί ώστε η κοινή ταξική βάση όλων μας να βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται. Και το μήνυμα αυτό αφορά επίσης τους συντρόφους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Ας κοιτάξουν τις διεργασίες στην αστική παράταξη και ας αναλογιστούν αν έχουμε άλλο δρόμο από το να αντιπαραθέσουμε μια συντονισμένη και όσο το δυνατό πιο ενοποιημένη πολιτική δύναμη του κόσμου της εργασίας, διατηρώντας πάντα τις ιδεολογικές και στρατηγικές διαφορές μας, αλλά και το δικαίωμα να τις αναπτύσσουμε και να τις συζητάμε. 

Στην περίοδο που διαμορφώνεται μετά τις 25 Μάη, επωάζονται πολλές και διαφορετικές προοπτικές. Το μαζικό κίνημα από τα κάτω και η ενότητα στη δράση της Αριστεράς είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να επιβληθούν οι δικές μας λύσεις.

Πηγή: left.gr/