Η ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ

Φωτογραφία αρχείου.

(Ή αλλιώς τι βλέπουμε, τι κάνουμε πως δε βλέπουμε και τι τελικά θα θέλαμε να δούμε)

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ(*)

Πολύς λόγος έχει γίνει για τις φετινές δημοτικές εκλογές . Στην Πάτρα παρουσιαστηκαν δώδεκα συνδυασμοί, τουτέστιν γύρω στους 2000 υποψήφιους δημοτικούς και διαμερισματικους συμβούλους . Μια κατάσταση που τελικά το να συμμετέχεις σε κάποιο ψηφοδέλτιο έγινε αφορμή για μια σειρά νέων ανεκδοτων. Αυτό όμως είναι όπως και μια σειρά άλλων θεμάτων θέμα οπτικής.

Εδώ λοιπόν έρχεται η φίλη μας η στρουθοκαμηλος. Ένα ζώο με μια θαυμαστή ιδιότητα : όταν φοβάται κάτι να χώνει το κεφάλι της στο χώμα. Αυτό είναι πάλι θέμα οπτικής. Ή μάλλον επιλογής. Γιατί στην τελική οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν και όχι τα ανέκδοτα, οι σκέψεις μας ή οι προφασεις μας . Έχουμε λοιπόν και εμείς την επιλογή να δούμε τις δημοτικές εκλογές από μια λογική απαξίωσης και γραφικότητας. Να σχολιάζουμε πως όλοι και όλες μια από τα ίδια είναι , τίποτα δεν αλλάζει και όποιος ή οποία συμμετέχει,  συμμετέχει για τη μόστρα ή για προσωπικές φιλοδοξίες . Και όπως η στρουθοκαμηλος να μη κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τα προβλήματα της καθημερινοτητας μας. Κάτι το οποίο πέρα από το χιούμορ, τον εξυπνακισμο και την ειρωνεία, είναι το πραγματικό διακύβευμα των αυτοδιοικητικων εκλογών.

Άραγε για να επανέλθουμε το μόνο που μας ενοχλεί στην Πάτρα είναι το πόσοι υποψήφιοι κατεβαίνουν ; Ας αναλογιστουμε ένα φανταστικό περίπατο στην πόλη.  Αν  περάσουμε από την Πλαζ έως τη Βέσο θα δούμε άραγε κανέναν πεζόδρομο,  κάποιον ποδηλατοδρομο ή μια ζώνη φραγμενη με κάγκελα ή ιδιωτικές καφετέριες ;Αν πάμε στις πλατείες της πόλης θα δούμε φωτεινούς χώρους με παγκάκια ή ερειπωμενες ζώνες ; Αν κοιτάξουμε γύρω μας δε θα βρούμε τόσα άδεια δημόσια κτήρια, εγκαταλελημενα την ίδια ώρα που θα δούμε άστεγους γέρους σε παγκάκια, το κοινωνικό ιατρείο χωμένο σε μια τρύπα και πεινασμένους να ζητιανευουν; Αν περάσουμε από την 3 Ναύαρχων βράδυ δε θα δούμε γυναίκες να τις αναγκάζουν να εκδίδουν το πιο προσωπικό στοιχείο κάποιας, το σώμα τους; Αν περάσουμε από το Παράρτημα δε θα δούμε το ιστορικό κέντρο αντίστασης να στέκεται κλειστό με τουβλα; Αν περάσουμε από την Ηφαίστου δε θα δούμε τρεις πανέμορφες σκάλες , της Αγίου Νικολάου , της Πατρεως, της Γεροκοστοπουλου εγκαταλειμμένες και σκοτεινές ; Αν αναλογιστουμε τους φοιτητές και τη τις φοιτήτριες της Πάτρας δε θα διαπιστωσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε μια δομή που να τους συνδέει με την πόλη ; Αν θελήσουμε να δούμε κάποιο πολιτιστικό δρώμενο από συναυλία έως θέατρο θα μπορέσουμε να πάμε χωρίς να πληρώσουμε τουλάχιστον 20€ ; Και σε όλη αυτή την διαδρομή θα έχουμε δει άραγε κάποιο εξελιγμένο και φτηνό μέσο μεταφορας; Δυστυχώς αυτή η φανταστική διαδρομή θα εφαιρνε στο μυαλό μας τους στοίχους του τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου Η παράγκα :

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις

όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα

παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα

κι εσύ μιλάς σαν πτώμα

Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια

κουλούρια ζητάει και λαχεία

κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία

αιτήσεις για τη Γερμανία

Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες

εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες

Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί

την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί.

Αν κάνουμε λοιπόν πως δε βλέπουμε όλα αυτά θα βρίσκονται εκεί. Θα συνεχίζουν να εκδίδονται πάρα τη θέληση τους οι γυναίκες στην 3 ναύαρχων και τα κτήρια θα περιμένουν άδεια.  Έχουμε την επιλογή να κάνουμε και εμείς τη στρουθοκαμηλο. Να κλείσουμε τα μάτια μας, να κρύψουμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι μας. Όμως ο φόβος για το αύριο δε θα φύγει . Θα είναι εκεί για να στοιχειώνει τα βράδια μας . Και το αστείο με τους πολλούς υποψήφιους δε θα διώξει τα φαντάσματα της καθημερινοτητας μας. Για να είμαστε ειλικρινής αυτός που φτεει δεν είναι οι πολλοί υποψήφιοι. Είμαστε εμείς που επιτρέπουμε να φτάσει η ζωή μας να γίνει επιβίωση.

Εδώ έρχεται η δεύτερη επιλογή. Συμμετέχουμε στις εκλογές όχι γιατί είμαστε σίγουροι για την επιλογή μας αλλά γιατί φοβόμαστε το αύριο. Αλλά ταυτόχρονα συνειδοτοποιουμε ότι ο φόβος μας θα γίνει πραγματικότητα αν επιλέξουμε να κλείσουμε τα μάτια. Προτιμούμε να τα ανοίξουμε για να δούμε το σήμερα αλλά να ονειρευτουμε ένα άλλο αύριο. Επιλέγουμε να αντιμετώπισουμε το φόβο με την ελπίδα.  Μια ελπίδα που δεν προέρχεται από την υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας αλλά από τη γνώση ότι υπάρχουν πολίτες που προβληματιζουν και αγωνίζονται. Και με όλους αυτούς θέλουμε να οικοδομησουμε μια διαφορετική πατρα, μια πατρα που δε θα εκδίδονται με το ζόρι γυναίκες στο κέντρο της πόλης, που τα άδεια κτήρια θα γίνονται δομές αλληλεγγύης και στέγασης , μια πατρα που οι πλατείες θα γεμίζουν κόσμο, το λιμάνι θα είναι ελεύθερο και ο πολιτισμός κοινωνικό αγαθό και όχι προνόμιο των λίγων.

Καταλαβαινουμε ότι όλα αυτά μπορεί να σας ακούγονται μεγαλεπήβολα ή αστεία . Δύσκολα η ανεφικτα. Όπως δύσκολα και ανεφικτα μπορεί να μας φαίνονταν όλα αυτά που έγιναν την τελευταία διετία το 2004. Μπορεί να θεωρείται ότι μας λείπει η εμπειρία.  Σε τέτοιες καταστάσεις αυτό που μετράει είναι η θέληση . Όχι μόνο η δική μας αλλά όλου του κόσμου που πλειτετε. Όλες και όλοι έχουμε τις επιλογές μας. Μπορείτε να πάρετε τις εκλογές σαν αστείο και να διακωμωδειτε τις επιλογές των άλλων. Αλλά να ξέρουμε ότι το αποτύπωμα που αφήνει ο καθένας και η κάθε μία μας στην ιστορία δεν έχει να κάνει με τις επιλογές των άλλων αλλά με αυτές του ίδιου του του εαυτού. Σε κάθε περίπτωση θα προτιμούσα όταν κυκλοφορώ στην πόλη να σκέφτομαι ( τουλάχιστον για αρχή ) την μπαλάντα του κυρ μεντιου του Βάρναλη .

(*) Ο Χριστοδούλου Παναγιώτης είναι  μέλος του Συντονιστικού των τοπικών της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Πάτρας και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την ΡΑΠ Πάτρα Ανθρώπινη Πόλη.