Στερνό κατευόδιο απ’ όλες τις γενεές στο σήμαντρο των αγώνων των πέτρινων χρόνων, που σίγησε

Ακριβώς όπως επιθυμούσε. Μία πλάκα λιτά και απέριττα να σημαίνει το πέρασμά του από τη ζωή.

Από την γενιά της ΕΠΟΝ, των Λαμπράκηδων έως αυτή της  μεταπολίτευσης σύσσωμοι έδωσαν αγωνιστικό παρών στην ταφή του αγωνιστή  Πέτρου Κομματά

Τελευταίο αντίο από τους συγγενείς.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ

Καλό κατευόδιο σήμερα το απόγευμα είπε σύσσωμη η πατραϊκή κοινωνία στον αγωνιστή της Αριστεράς, στον πολεμιστή των πέτρινων χρόνων μετά την λήξη του Εμφυλίου, αλλά και στον θεμελιωτή του μνημείου ενότητας που με την καθοριστική συμβολή του αναγέρθηκε στη θέση Σκοποβολή του Γηροκομειού.

Ο Πέτρος Κομματάς που έφυγε τη ζωή, κλείνοντας τον βιολογικό του κύκλο,  στα 83 του χρόνια, από σήμερα πέρασε στο Πάνθεον των αγωνιστών της Ιστορίας. Μία εγχάρακτη μαρμάρινη επιγραφή, ακουμπισμένη στην πλάκα του ταφικού μνημείου της 4^ης Κατηγορίας, σηματοδοτεί το πέρασμά του από την ζωή, όπως ακριβώς το είχε ορίσει στην πολιτική του διαθήκη:

«Εδώ βρίσκεται ο Πέτρος Ιωάννου Κομματάς (Κορωναίος) που έφυγε από τη ζωή κλείνοντας το βιολογικό του κύκλο στις 31-03-2014».

Ο πατέρας του ερχόμενος στο Μονοδένδρι Πατρών, πριν περίπου εννέα δεκαετίες, από την Κορώνη, όπου είχε πρωτοεγκατασταθεί στην Ελλάδα, γέννησε  τον γιο του Πέτρο στις 21 Οκτώβρη του 1931 και του κληροδότησε το πατρικό προσωνύμιο, «ο Κορωναίος». Κατά κόσμον Πέτρος Κομματάς, έτσι ήταν γνωστός στη γύρα της μαναβικής!

Γιαυτό αν και έζησε ολόκληρη ζωή στην Πάτρα, ο αγωνιστής δεν έπαυε να νοιώθει αγάπη για το τότε παραλιακό χωριό που γεννήθηκε.

Η πρώτη του πολιτική δράση ξεκινά από την ένταξή του σε εφηβική ηλικία στην Δημοκρατική Σοσιαλιστική Νεολαία του Γ. Παπανδρέου στην Πάτρα. Λίγο μετά, όπως θυμάται ο συνομήλικός του και μέλος του ΔΣ της ίδιας Νεολαίας, κάποιο πρωί γύρω στο 1950-51, «μας είπε εγώ φεύγω, πάω στην Αριστερά». Προσπάθησαν να τον μεταπείσουν.  Όμως ο Πέτρος είχε ανοίξει τα δικά του φτερά και ο χώρος της Νεολαίας των τότε Παπανδρεϊκών του φάνηκε αρκετά ασφυκτικός, ιδιαίτερα όταν άρχισαν οι συζητήσεις για στροφή συντηρητική. Άλλωστε η ΕΔΑ είχε εισβάλει στην πολιτική ζωή του τόπου με εκκωφαντικό θόρυβο. Εντάχθηκε εκεί, μέχρι το 1967, που η χούντα των δεξιών συνταγματαρχών έκοψε βίαια το νήμα της ομαλής εξέλιξης της πολιτικής ζωής και βρέθηκε ο σε ηλικία 28 χρόνων στο ξερονήσι και στις φυλακές. Ας μη συνεχίσω. Τα γράψαμε αυτά.       

Ο Πέτρος με την πολυκύμαντη και αγωνιστική δράση του, καθιερώθηκε στα σκληρά χρόνια της προδικτατορικής Ελλάδας, τότε που οργίαζε το παρακράτος της ΕΡΕτζίδικης Δεξιάς, ως ο «Πέτρος ο ψηλός». Ξεπερνώντας τα δύο μέτρα σε ύψος, όπως ο ίδιος μου έχει πει σε ανύποπτο χρόνο, για το πανύψηλο  δένδρο των Κομματαίων, «ήταν δύσκολο να κρυφτώ κι έτσι το μάτι των ασφαλιτών έπεφτε αμέσως επάνω μου». Κι αυτό είχε τις άμεσες αρνητικές συνέπειες.

Στην συνέχεια μέσα από την δράση του στα κοινά, επάνω του έπεσε το μάτι όλης της Πάτρας! Έγινε αντιληπτό το πέρασμά του από το σύνολο της κοινωνίας, μηδέ εξαιρουμένων και αυτών που τον βρήκαν εμπόδιο σε όσα απεργάζονταν.

Καταξιωμένος πέρασε στο επόμενο στάδιο του βιολογικού του κύκλου.

«Σε όλη μου τη ζωή σεβάστικα την διαφορετηκότητα του κάθε ανθρώπου ως προς τις πολιτικές του πεπιθήσης, & το πολιτικό του πιστεύο…» ήταν η παρακαταθήκη που άφησε στο γιο του Γιάννη.

Ο Πέτρος Κομματάς δεν ήθελε «λουλούδια επάνο του». «Δε θέλω να μου σταυρόσουν & μου δέσουν τα χέρια…. Δεν θέλω να ακολουθήσουν την σωρό μου κλιρηκοί και να παραυρεθούν στην ταφή. Δε θέλω αποχαιρετισμούς προ της ταφής μου, από κόμματα, Αυτοδιοίκιση, μαζικούς φοροίς, ιδιότες» γράφει στην πολιτική του διαθήκη που είχε ξεκινήσει να συντάσσει στις 13-10-2004 και την ολοκλήρωσε στις 19 του επομένου μήνα, όπου και την ενεχείρισε στον δικηγόρο Β. Λαδά για να παραδοθεί στον γιο του Γιάννη μετά τον θάνατό του.

«Θέμα πρώτο. Τη θέλω να γίνυ οταν πλεον θα είμαι νεκρος. Να αναλαβη ένα γραφειο τελετών για την κυδεία μου. Η κυδεία μου, δέυτερης κατηγωρίας να είναι. Να μεταφέρουν τη σωρό στο Νεκροτομείο-ψυγείο. Δεν θέλω να βάλουν επάνο μου λουλούδια, δεν θέλω να μου σταυρόσουν & μου δέσουν τα χέρια. Από κει που θα έχουν τη σωρό θέλω να με πάνε κατευθείας στο μνήμα».

«Σε όλη μου τη ζωή σεβάστικα την διαφορετηκότητα του κάθε ανθρώπου ως προς τις πολιτικές του πεπιθήσης, & το πολιτικό του πιστεύο…».

Και απαιτούσε σεβασμό στην επιθυμία του.

Ως προς αυτό το σημείο, η ύπαρξη δύο νεκρικών στεφάνων, μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο. «Έξις, δευτέρα φύσις» λέει η λαϊκή ρήση και από αυτή την ανθρώπινη αδυναμία δεν ξέφυγε συγκεκριμένος πολιτικός χώρος!    

«Κατά προτίμηση η ταφή να γύνει στη Αγια Λεξώτησα & εάν δεν είναι εφικτο οπου γη», γράφει ο εκλιπών με διάθεση διεθνιστική.

Δίπλα ακριβώς στο κενοτάφιο, πάνω σε μεταλλική βάση τοποθετημένο το φέρετρο, χωρίς καπάκι, ο Πέτρος Κομματάς σκεπασμένος με την ελληνική σημαία των «Πέτρινων Χρόνων» που πάνω της είχε κόκκινα αποτυπώματα της λέξης «ΟΧΙ», δέχθηκε την θώπευση  των βλεμμάτων, των φίλων και των συναγωνιστών, που βρέθηκαν στην στερνή ώρα για να του απευθύνουν το ύστατο χαίρε.

Η γενιά των Λαμπράκηδων και των νεολαίων της προδικτατορικής ΕΔΑ έδωσε αγωνιστικό παρών, όπως τότε που ο Πέτρος Κομματάς, μαζί με τον αείμνηστο Κώστα Καρπή,  τον Κώστα Σόμπολα, τον Γιάννη Βελλόπουλο, έστησαν στην Πάτρα, την «Δημοκρατική Κίνηση Νέων  Γρηγόρης Λαμπράκης», αμέσως μετά την δολοφονία του ειρηνιστή γιατρού της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, της ΕΔΑ, του Γρηγόρη Λαμπράκη το Μάιο του 1963.  

ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες, όπως η Γιώτα Ζέβλα, παρά τα γεράματά τους ήσαν  δίπλα στο σήμαντρο της Αριστεράς της συντροφικότητας.

Αλλά και από την νεώτερη γενιά, πολίτες σήμερα σε ώριμη ηλικία ήταν παρόντες, ανεξαρτήτως πολιτικής ένταξης. Δεδικαίωτο οι νεκροί.

Ο Φώτης Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ, ο Κ.Ε. του κόμματος Νίκος Τσούκαλης, ο βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλης Χατζηλάμπρου με τον υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη Κώστα Γαβρηλίδη, ο δήμαρχος Γ. Δημαράς, ο π. δήμαρχος Α. Καράβολας, ο αντιπεριφερειάρχης Κ. Καρπέτας, ο περιφερειακός σύμβουλος Χρ. Σταυρόπουλος, ο αντιδήμαρχος Πατρέων Γεωγακόπουλος,  ο πρώην δήμαρχος Μεσσάτιδας Θαν. Κολλιτσίδας, η υποψ. δήμαρχος Πατρέων Βίβιαν Σαμούρη μετά του συζύγου της, ο σύμβουλος ανατολικού Διαμερίσματος Δημ. Βούλγαρης, ο π. πρόεδρος του Καρναβαλικού Οργανισμού Πατρέων Ηλίας Γρηγόρης, η πρόεδρος του Εκπολ. Συλλόγου Γηροκομειού Ντίνα Παπάκου, ο Γ. Κανέλλης και ο Γ. Βασιλακόπουλος από την ΟΙΚΙΠΑ, ο Γ. Βιδάλης, αντιπροσωπεία της ΝΕ Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γραμμ. της ΔΗΜΑΡ Αχαΐας Κ. Βουκελάτος με αντιπροσωπεία του κόμματος, εκπρόσωποι του Συλλόγου Εξορισθέντων Φυλακισθέντων 1945-1974, εκπρόσωπος της Εταιρεία Συλλογής Διάσωσης Ιστορικών Αρχείου 1940-1974.

Ακόμη, άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών, της πατραϊκής κοινωνίας, όπως οι συγγραφείς Λ. Μαργαρίτης, Β. Χριστόπουλος, ο ποιητής Β. Λαδάς, ο γλύπτης Στάθης Λεοντής, ο ζωγράφος Λευτέρης Παπαλεξάτος, ο ζωγράφος-ποιητής Γιάννης Λειβαθινός, που αφιέρωσε στον αείμνηστο ποίημα του επικολλημένο πάνω σε σελίδα του λευκώματος της Ν. Α. Αχαΐας και της Εταιρείας Συλλογής Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων ν. Αχαΐας, που εκδόθηκε στα 40 χρόνια από την επιβολή του πραξικοπήματος, όπως και πολλοί άλοι που δεν κατέστη δυνατόν να εντοπίσει ο φακός του Istologioυ G. Mosxou., ήσαν όλοι εκεί.

Ο αείμνηστος Πέτρος ήσυχα γεννήθηκε και απλά έφυγε  από τη ζωή. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει…