Στα «Ενθέματα» της ΑΥΓΗΣ σήμερα Κυριακή των Βαΐων, 13 του Απρίλη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Σταύρου Παναγιωτίδη, Γιώργου Παπανάγνου, Κώστα Αθανασίου, Τάκη Γέρου, Δημήτρη Μπαλαμπανίδη, Παναγιώτη Νούτσου, Ανθής Βιδεμάιερ

Στην καρδιά στου σκότους.  Ο Στρατής Μπουρνάζος εξηγεί γιατί ο βασανισμός και η δολοφονία του Ίλια Καρέλι, από κρατικούς υπαλλήλους, στον –υποτίθεται πιο προστατευμένο χώρο–, τη φυλακή, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα στίγματα του ελληνικού κράτους της μεταπολίτευσης. Και συνεχίζει: «Πέφτουμε από τα σύννεφα με αυτό που έγινε; Όχι, αλλά δεν μας αφήνει αδιάφορους. Ξέρουμε ότι βασανιστήρια γίνονται στις ελληνικές φυλακές, ότι ο ρατσισμός και η αγριότητα φωλιάζουν στο σωφρονιστικό μας σύστημα. Αλλά είναι άλλο να τα υποψιάζεσαι και να τα ξέρεις,  και άλλο να αποκαλύπτονται ξεκάθαρα, να συμπυκνώνονται και να οδηγούν σε μια άγρια δολοφονία. Δεν μπορούμε να καμωνόμαστε τους ανήξερους, αλλά ούτε να  εθιζόμαστε στην απάθεια, επειδή ξέρουμε».

Οι «ναρκομανείς», τα ΚΑΠΗ και ο Γ. Μπουτάρης. Δημοτικές εκλογές και αστικός χώρος.  Ο Δημήτρης Μπαλαμπανίδης εξηγεί γιατί οι πρόσφατες δηλώσεις Μπουτάρης με τους γέροντες των ΚΑΠΗ σε ρόλο παιδονόμων είναι παρωχημένες, αυταρχικές και αντιδημοκρατικές, και διόλου «ρηξικέλευθες» όπως γράφτηκε. Και μας προβάλλει ένα ριζικά διαφορετικό παράδειγμα, από το 18ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Παρισιού, όπου οι τοξικοεξαρτημένοι: «Οι υπάλληλοι της Κοινωνικής Υπηρεσίας του μετρό εκπαιδεύονται έναν χρόνο γύρω από το ζήτημα της τοξικοεξάρτησης, της απεξάρτησης και της κοινωνικής επανένταξης. Στη συνέχεια, ειδικοί θα συνοδεύουν τους υπαλλήλους στις αποβάθρες, πολλές μέρες της εβδομάδας, προκειμένου να “δημιουργήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης” με τους χρήστες και να τους οδηγήσουν προς την έξοδο του μετρό, όχι για να τους παραδώσουν στην αστυνομία αλλά για να τους φροντίσουν οι ειδικοί στα προγράμματα απεξάρτησης.

Free (press) νεοφιλελευθερισμός και λαϊφστάιλ. Με αφορμή την Αthens Voice. O Tάκης Γέρος αναλύει ένα πρόσφατο τεύχος της Αthens Voice και  τον νεοφιλελευθερισμό που ξεχειλίζει από τις σελίδες της. Μας μιλάει για την επίδρασή της στους νέους και καταλήγει: «Το λαϊφστάιλ θα έπρεπε να αποτελέσει σοβαρότερο μέλημα μιας αριστερής κριτικής ενασχόλησης, και μάλιστα όχι μονάχα ως πεδίο εφαρμογής των εργαλείων της σύγχρονης θεωρίας. Έχω  κατά νου τις ενδιαφέρουσες ιδέες που είχε αναπτύξει ο Ανδρέας Καρίτζης σε ένα άρθρο του στα “Ενθέματα”, αναφορικά με την ανεπάρκεια της ορθολογικής επιχειρηματολογίας, την οποία κατά κανόνα χρησιμοποιεί ο αριστερός λόγος για να αντιμετωπίσει τη δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής. Όπως εξηγούσε, δίπλα σε μια τέτοιου τύπου επιχειρηματολογία, δεν θα έπρεπε να φοβηθούμε την προσπάθεια εμπέδωσης μιας ευρείας νεολαιίστικης αντιφασιστικής κουλτούρας, στην οποία ο αντιφασισμός θα γινόταν ακόμη και  “μόδα”».

Η Λειψία διαβάζει. Η Ανθή Βηδενμάιερ βρέθηκε στην έκθεση βιβλίου της Λειψίας, στα μέσα του Μάρτη. Μας γράφει για τις «αναγνώσεις» που οργανώθηκαν, τα περίπτερα, τα βιβλία και τους συγγραφείς. Και καταλήγει: «Κι ύστερα από δυο πολιτικές ομιλίες σε δυτικό και ανατολικό στυλ, στο μπαρόκ Χρηματιστήριο χαμηλώνουν τα φώτα κι έρχονται μουσικοί και ηθοποιοί, για να απαγγείλουν ερωτικά ποιήματα ενός άλλου που “δεν βολεύτηκε”, του Αυστριακού Έριχ Φριντ, με αυτοσχεδιασμούς στο πιάνο και την κιθάρα. Τα παράθυρα ανοικτά, για να ακούγονται οι στίχοι του ως έξω, και πίσω από μια φλαμουριά η πανσέληνος σκύβει για να ακούσει: εσύ / εσύ / εσύ κι εγώ / ξανά και ξανά / και ξανά... Η Λειψία διαβάζει».

 «Ακόμα και τα λιόδεντρα αιμορραγούν». Ο Κώστας Αθανασίου, στη μόνιμη στήλη «Αντικλίμακα», γράφει για τον Τζακ Έντουαρντς, παλαίμαχου αγωνιστή των Διεθνών Ταξιαρχιών Τζακ Έντουαρντς, που πέθανε τον Ιανουάριο του 2011: «Η El País, σπεύδει να επαναλάβει τη φράση-κλισέ: “Ο Τζακ Έντουαρντς ρίσκαρε τα πάντα για να πολεμήσει σε έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός του”. Ένας άνθρωπος, λοιπόν, που ρίσκαρε τα πάντα στο όνομα της διεθνιστικής και επαναστατικής αλληλεγγύης, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο. Όλοι αυτοί οι αγωνιστές επέλεξαν να πάνε να πολεμήσουν σ’ αυτόν τον πόλεμο γιατί ήξεραν, γιατί ήταν βαθιά βέβαιοι για ένα πολύ απλό πράγμα: ότι ο πόλεμος αυτός ήταν δικός τους».

Oι μεταφραστικές επιλογές του Κώστα Φιλίνη: Γράφει ο Παναγιώτης Νούτσος: «Από την οπτική της ιστορίας των κοινωνικών και πολιτικών ιδεών, ο Κώστας Φιλίνης θα μπορούσε να αποτιμηθεί ως αξιοζήλευτος μεταφραστής ομόλογων κειμένων, τα οποία δημοσιεύονται στα ελληνικά και σε εξαιρετικά κατάλληλες χρονικές στιγμές». Και μας μιλάει για τις μεταφράσεις του Ζακ Γκυγιωμώ, του Γκράμσι, του Πουλαντζά, του Μαρξ και του Ένγκελς, που έκανε ο Φιλίνης.  

Το ΕΑΜ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλτουσέρ: μια αστάθμητη συνάντηση. Γράφει ο Σταύρος Παναγιωτίδης: «Το ΕΑΜ έβαλε τη διαχωριστική γραμμή πάνω στον πατριωτισμό, η ΕΔΑ στη δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ στα μνημόνια. Με βάση τα δίπολα ξεκινάς να διεξάγεις τον αγώνα για την ηγεμονία, εξειδικεύοντάς τα στη συνέχεια. Η θεωρία και η ιστορία μας δείχνουν λοιπόν έναν δρόμο. Αλλά είναι σκοτεινός και δεν θα φωτίσει ποτέ αν δεν τον περπατήσουμε. Και μόλις το κάνουμε, θα καταλάβουμε πως τελικά τον ανοίγουμε εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κρατώντας όμως στα χέρια μας μια καλή πυξίδα».

Το ποτάμι… της Κεντροαριστεράς. Ο Γιώργος Παπανάγνου γράφει για το Ποτάμι, την Κεντροαριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ: «Καταρχάς, ο υπερπολλαπλασιαμός των σχημάτων που αναφέρονται στην Κεντροαριστερά δεν είναι τυχαίος. Είναι άμεση συνάρτηση της σχετικής πενίας πειστικών προτάσεων και σημαινόντων ικανών να δώσουν ένα ουσιαστικό όραμα για τη χώρα. Η αρχηγοκεντρική, «απολιτική» θέση του πιο πρόσφατου εγχειρήματος δεν ξεφεύγει από αυτή τη λογική. Το «Ποτάμι» εκφράζει έναν κενό αντισυστημισμό, από τον οποίο λείπει –πέρα από πειστικές θέσεις– και η πιο ρηξικέλευθη «συμμετοχική δημοκρατία» που διακρίνουμε σε τέτοια κινήματα (π.χ. Μπέπε Γκρίλο)».