Πολλή πλάκα, πολύς σαρκασμός, πολλή σάτιρα, πολύς χαβαλές ξέσπασε με την αναγγελία της καθόδου του Σταύρου Θεοδωράκη στην πολιτική. Λίγο το εφετζίδικο του πράγματος -το Ποτάμι!!!-, λίγο το τηλεοπτικό βιογραφικό του δράστη, λίγο η εκσυγχρονιστική του κοψιά, ώθησαν πολλούς να αντιμετωπίσουν την πρωτοβουλία με όρους ιλαρότητας. Σε στιλ ο κόσμος καίγεται κι ο Σταύρος χτενίζεται. 

Το πρώτο λοιπόν καθήκον που "η ζωή" βάζει μπροστά στον νεόκοπο πολιτικό είναι να πείσει όχι να τον ψηφίσουν, αλλά να τον πάρουν στα σοβαρά. Να καταλάβουν ότι είναι έτοιμος όχι για άλλη μια εκπομπή, αλλά για προτάσεις, για δράση, για πρωτοβουλίες και -γιατί όχι;- για θυσίες εν ονόματι όσων προτίθεται να αντιπροσωπεύσει. Διότι διαφορετικά, και μόνο με το μισό χαμόγελο της τηλεοπτικής περσόνας δεν πρόκειται φυσικά να πάει μακριά.


Δυστυχώς, η ούτως ειπείν ιδρυτική διακήρυξη του Ποταμιού του δεν συνομολογεί ότι έχει συνειδητοποιήσει τι ερήμους ετοιμάζεται να διαβεί. Φιλοδοξεί εκεί να εμφανιστεί ως ένας κοινός άνθρωπος με κοινό νου, ένα είδος πιο φρέσκου Τζήμερου. Και επισημαίνει διάφορες κακοδαιμονίες που αποδεικνύουν την ανεπάρκεια των πολιτικών, αλλά αφήνει στο απυρόβλητο, παρ' όλο το φλύαρο του κειμένου, τα βασανιστικά, τα μεγάλα, τα ασήκωτα, τα τραγικά, και γι' αυτό καθόλου γλυκανάλατα και καθ' όλα συγκρουσιακά.

Παρά το γεγονός, ας πούμε, ότι επισημαίνει το παράλογο να μην υπάρχουν το πρωί αρκετά λεωφορεία για να πηγαίνουν οι άνθρωποι στις δουλειές τους ή ότι υπάρχουν νέοι που πηγαίνουν για σπουδές στην Αλβανία, του διαφεύγει το λογικό ότι δεν υπάρχουν αρκετές δουλειές για να πηγαίνουν οι άνθρωποι το πρωί κι ότι εκτός από τις σταγόνες που αποφασίζουν να σπουδάσουν στην Αλβανία, υπάρχει ένα ολόκληρο ποτάμι από νέους που έχουν ήδη σπουδάσει εδώ και παίρνουν των ομματιών τους για να μπορέσουν να ζήσουν.

Κάποιοι, που θέλουν να τον πάρουν στα σοβαρά, θα πρέπει να περιμένουν τις επόμενες κινήσεις του - να δουν αν θα γελάσουν κι αυτοί. Αν είναι όμως να επαναλαμβάνει κι ο Σταύρος με ύφος τηλεοπτικό, σοβαροφανές και αδιάβροχο όσα συγκινούν τον Μάνο, τον Τζήμερο, τους "58" και τους κατά Κραουνάκη νεοφιλελέδες, τότε δεν έχει κανένα μέλλον. Γιατί στην όχθη που διάλεξε υπάρχει όχι μόνο αφθονία από βαρόνους, αλλά και συνωστισμός από μπουφόνους...

(Του Θαν. Καρτερού, από την ΑΥΓΗ)