Απλώνεται η κηλίδα της ανεργίας

Στο 1,8 εκατ. πολίτες ανέρχεται ο αριθμός όσων, κατά το β' τρίμηνο φέτος, ήταν άνεργοι ή σχεδόν άνεργοι (υποαπασχολούμενοι για 300 ευρώ μηνιαίως) ή έσπευσαν να βγουν σε σύνταξη, φοβούμενοι ότι θα κλείσει η δουλειά τους ή δεν θα προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν ικανοποιητικά, καθώς το Μνημόνιο γκρεμίζει το συνταξιοδοτικό. 

Αν στην γκρίζα ζώνη της ανεργίας προστεθεί ο αριθμός των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών οι οποίοι διαβιούν λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας, τότε προκύπτει το ανάγλυφο των τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων στην εποχή του Μνημονίου.

Το αναιμικό και εύθραυστο πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού δεν μπορεί να κρύψει τα θηριώδη πλεονάσματα κοινωνικής δυστυχίας. Κι ακόμη δεν έχουν έρθει οι νέοι φόροι! Από την Πρωτοχρονιά μπαίνει εισιτήριο στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, ενώ εμπεδώνεται το καθεστώς των ακριβών φαρμάκων, αυτών που είναι εκτός συνταγογράφησης και με καθιερωμένη την αυξημένη συμμετοχή των ασφαλισμένων.

Η κυβερνητική προσήλωση στο Μνημόνιο παράγει ολοένα και μεγαλύτερη ανεργία. Ακόμη κι αν επιτευχθεί η περιβόητη σταθεροποίηση, θα πρόκειται για "άνεργη ανάπτυξη". Αυτό το μέλλον οδηγεί μια ολόκληρη γενιά στο περιθώριο της κοινωνίας. Δημιουργεί πολιτισμικό κενό ανάμεσα στις γενιές, αφού οι νέοι δεν θα στερούνται μόνο στοιχειώδη οικονομική αυτοδυναμία, αλλά και στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό...

Η προοπτική της ύφεσης αλλά και της άνεργης ανάπτυξης έχει αναγκάσει την Eurostat να καθιερώσει, εκτός του συμβατικού, και άλλους δείκτες μέτρησης της ανεργίας, όπως αυτόν με την ψευτο-απασχόληση των 300 ευρώ μηνιαίως, καθώς και εκείνον τον δείκτη που καταγράφει τη δυνατότητα ή την αδυναμία να αναζητήσουν δουλειά οι άνεργοι.

Ανεργία, φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός υφαίνουν ένα μεγάλο πλέγμα διακρίσεων και ανισοτήτων, που θα μεγαλώνει ενόσω παραμένει η πολιτική της ακραίας λιτότητας. Κι αυτή η προοπτική δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, που βογκάει από τα Μνημόνια και τους εκβιαστές των δανειστών. 

Ολοένα και περισσότεροι λαοί της Ευρώπης παγιδεύονται στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού. Γι' αυτό η απάντηση των λαών, παρά τις εθνικές ιδιαιτερότητες, έχει ως πρόταγμα την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στην Ευρώπη. Αυτό το στοίχημα θα κριθεί, σε πρώτο βαθμό, με τις επικείμενες ευρωεκλογές, αλλά και τις βουλευτικές εκλογές, αρχής γενομένης από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

(Από το κύριο άρθρο της ΑΥΓΗΣ)