Άρθρα και σχόλια από το αριστερό blog

Το άδικο νόμος, η αντίσταση εκτός νόμου;

Γιώργος Κρεασίδης, Παναγιώτης Μαυροειδής

Αν η αριστερά δεν θέτει  ζήτημα δημοκρατίας, δεν θέτει ζήτημα κράτους, συνεπώς δεν είναι επαναστατική. Τις μέρες αυτές είδαμε ζωντανό και απαίσιο το πρώτο κόμμα της αστικής τάξης, το κράτος της (και το παρακράτος της), ως  βασικής μορφής οργάνωσης της βίας. Η αντίσταση σε αυτή τη βία, μα και  ο στόχος  της επανάστασης, δηλαδή η

νικηφόρα πάλη για την κατάργηση της βίας, αποτελούν όχι απλώς δικαιώματα, αλλά υποχρεωτικό δρόμο επιβίωσης του κόσμου και πρώτιστο καθήκον των κομμουνιστών και των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων. Το πρόταγμα, της επαναστατικής ανατροπής της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δεν αποτελεί ένα αναγκαίο κακό μέσο για ένα ευγενή σκοπό, αλλά αποτελεί ουσία του δημοκρατισμού μιας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής.

Μια ξένη μόνη απέναντι σε όλο το χωριό (πολιτικός φασισμός και κοινωνικός εκφασισμός)

Σημειώσεις

Όλη η κοινωνία άρχισε ξαφνικά να μιλάει για το φασισμό. Όχι ακριβώς για αυτό, αλλά για την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι καθόλου το ίδιο.  Ο φασισμός της Χρυσής Αυγής έχει αρχηγούς το Μιχαλολιάκο και τη συμμορία  του. Ο εκφασισμός έχει όμως πολλούς περισσότερους και πολύ πιο ευυπόληπτους, καθημερινούς και αποδεκτούς πατεράδες. Μη ρωτήσει κανείς αν υπήρχαν χρυσαυγίτες στο συγκεκριμένο χωριό. Ασφαλώς και θα υπήρχαν. Αλλά να μην ξεκινήσουμε και να μη περιοριστούμε στο φίδι που βγήκε. Ούτε στο αυγό που το γέννησε. Ας ψάξουμε και τη φωλιά. Και τα πολλά, πάμπολλα φτερά που έκλωσαν την τερατογένεση.

Σιωπηλοί πόλεμοι (Οι μέρες αφηγούνται - 17 Οκτώβρη)

Eduardo Galeano

Για τους φτωχούς, γνωρίζουμε τα πάντα: πού δεν δουλεύουν, τι δεν τρώνε, πόσο δεν ζυγίζουν, πόσο ύψος δεν έχουν, τι στε­ρούνται, τι δεν σκέφτονται, σε τι δεν πιστεύουν. Μας απομένει μόνο να μάθουμε γιατί είναι φτωχοί. Μήπως γιατί μας ντύνει η γύμνια τους και μας θρέφει η πείνα τους;

Πεθαίνοντας για τις τράπεζες και το κεφάλαιο

Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος

Στο παρόν άρθρο περιγράψαμε πως το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε το κόστος να καλύψει τα χρέη και τις ζημιές των ελληνικών τραπεζών που στην ουσία είναι χρέη και ζημιές του κεφαλαίου. Το ελληνικό αστικό κράτος ανέλαβε το καθήκον να μεταφέρει τις ζημιές και τα χρέη του κεφαλαίου στην εργασία. Εκμεταλλεύτηκε ταυτόχρονα την ευκαιρία για να διαμορφώσει τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέπουν τη συνέχιση της διαδικασίας της συσσώρευσης για το ελληνικό κεφάλαιο δίνοντάς του μια νέα και υποδεέστερη θέση στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας.

(Πηγή: aristeroblog@gmail.com)