Ποιες προϋποθέσεις, για ποια δημόσια ραδιοτηλεόραση;

       Του ΑΚΡΙΤΑ ΚΑΪΔΑΤΖΗ

(από το http://www.chronosmag.eu)

Η δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν υπάρχει στο κενό.

Δεν είναι αποκομμένη από την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι αποκομμένη από το ελληνικό μιντιακό σύστημα. Αντίθετα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. 

Είναι επομένως μάταιη, αν όχι υποκριτική, οποιαδήποτε συζήτηση για το μέλλον της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, αν παραβλέπει τα μείζονα προβλήματα του ελληνικού μιντιακού συστήματος και ιδίως της (αμαρτωλής) ραδιοτηλεοπτικής αγοράς. Τα προβλήματα είναι γνωστά:

– Ένα συνονθύλευμα ραδιοτηλεοπτικών σταθμών που γεννήθηκαν, αναπτύχθηκαν και γιγαντώθηκαν σε συνθήκες πλήρους ανομίας. Κανείς (πλην των ραδιοφώνων της Αττικής) δεν διαθέτει άδεια – κι όμως όλοι θεωρούνται νόμιμοι! Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει εδώ και καιρό ότι «η επ’ αόριστον ανοχή της λειτουργίας τηλεοπτικών σταθμών που ιδρύθηκαν και λειτούργησαν παρανόμως αντίκειται προς το Σύνταγμα» (απόφαση Σ.τ.Ε. 3578/2010 της Ολομέλειας και άλλες που ακολούθησαν).

– Μια πλήρως απαξιωμένη και απονομιμοποιημένη ρυθμιστική αρχή. Οι συνεχείς «παρατάσεις» της θητείας των μελών του Ε.Σ.Ρ., πολλά χρόνια μετά τη λήξη της θητείας για την οποία ορίστηκαν, κρατά την –υποτίθεται, ανεξάρτητη– αρχή σε μια ιδιότυπη κατάσταση ομηρίας, σε ένα limbo, μονίμως μεταβατική και διαρκώς υπό αντικατάσταση. Και εδώ, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει προ πολλού ότι το Ε.Σ.Ρ. δεν διαθέτει, στις συνθήκες αυτές, νόμιμη συγκρότηση και επομένως είναι άκυρες οι αποφάσεις του (αποφάσεις Σ.τ.Ε. 4025/2011, 2010/2012 κ.ά.).

– Τέλος, μια πολιτική εξουσία που αδιαφορεί εμφανώς –ενίοτε, κατά τρόπο κραυγαλέο– για τη νομιμότητα. Η Ε.Ρ.Τ. έκλεισε με κυβερνητική απόφαση κατά τρόπο βίαιο και εν μιά νυκτί. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι η δημόσια ραδιοτηλεόραση συνιστά δημόσια υπηρεσία που οφείλει να παρέχεται διαρκώς (απόφαση Σ.τ.Ε. 236/2013 της Επιτροπής Αναστολών). Τέσσερις μήνες μετά, εξακολουθούμε να μην έχουμε δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Ο νομοθέτης του Ν. 4173/2013 για τη Ν.Ε.Ρ.Ι.Τ. υποκρίνεται πως αγνοεί αυτή την κατάσταση. Ούτε μισή μεταβατική διάταξη δεν καταδέχθηκε να διαθέσει για το μαύρο στην Ε.Ρ.Τ., δηλαδή το μαύρο στη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Κι όμως, διατείνεται πως θέλει μια άλλη, καλύτερη (φευ!), δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Ο Νόμος 4173/2013 φτιάχτηκε στο κενό, αφορά μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα και όχι την πραγματικότητα του ελληνικού μιντιακού συστήματος. Γι’ αυτόν τον λόγο, δυστυχώς, είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για μια ιδεατή και ιδανική δημόσια ραδιοτηλεόραση του αύριο, αν (κάνουμε ότι) δεν βλέπουμε μπροστά μας το μαύρο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο του σήμερα