Στα «Ενθέματα» της εφημεριδας "Αυγή" σήμερα Κυριακή 14 Ιουλίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata 

 

Kείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Σ.Ο. Ενθεμάτων, Μαρίνας Πρεντουλή, Δημήτρη Χριστόπουλου, Γιάννη Σταφίδα, Μικαέλ Λεβύ, Κώστα Αθανασίου, Μαρίας Πετρίτση, Γιάννη Σκλαβούνου, Δημήτρη Θ. Ζάχου, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

 

Το αλυσοπρίονο. Και το συνέδριο. Έχουν εκπαιδευτεί τα ΜΑΤ στη χρήση αλυσοπρίονου; Ποια η σχέση Προπυλαίων και Τάε Κβο Ντο; Είναι το αλυσοπρίονο λυσιτελές μέσο επίλυσης των διαφορών; Ποια η σχέση αλυσοπρίονου και συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Στρατής Μπουρνάζος απαντάει σε τέσσερα καίρια ερωτήματα και καταλήγει: Ή εμείς ή αυτοί!

20 Ιουλίου. Στην Καλαμάτα! Η Χρυσή Αυγή θέλει να κάνει φεστιβάλ στην Καλαμάτα. Οι αριστεροί και αντιφασίστες της πόλης προσπαθούν να το ματαιώσουν. Η Συντακτική Ομάδα των Ενθεμάτων εξηγεί γιατί το ζήτημα δεν αφορά μόνο τους Καλαματιανούς, αλλά όλους τους αντιφασίστες, και γιατί το άλλο Σάββατο 20 του Ιούλη πρέπει να είμαστε στην Καλαμάτα, στην αντιφασιστική πορεία.

Ο Τζάνγκο και η πολιτική της βίας. «Είναι ο Django ένα ακόμα κινηματογραφικό προϊόν της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας; Οι σκηνές βίας της ταινίας συνάδουν και προάγουν την κουλτούρα της βίας που επικρατεί στην Αμερική; Η τελευταία ταινία του Ταραντίνο Django, Unchained (Τζάνγκο, ο τιμωρός), προκάλεσε σειρά συζητήσεων γύρω από αυτά τα θέματα, όπως και σε σχέση με την ιστορική πιστότητα της ταινίας όσον αφορά το καθεστώς της δουλείας στην Αμερική του 19ου αιώνα». Η Μαρίνα Πρεντουλή, ξεκινώντας από τον Django, μας μιλάει για την κινηματογραφική βία και τη διάκρισή της σε «τελετουργική», «συμβολική», και «υπερ-ρεαλιστική» (hyper-real) βία.

Τραβέρσο στην κρίση. Η αντιφώνηση του Δημήτρη Χριστόπουλου, στην παρουσίαση του βιβλίου του Στο ρίσκο της κρίσης: «Από την αρχή των Μνημονίων, η λογική των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν “πάμε με τον άνεμο, κερδίζοντας χρόνο”. Η στρατηγική αποδείχθηκε καταστροφική. Κανένας καπετάνιος στον καιρό δεν πάει πρίμα. Πάει αργά, λοξά, κόντρα στον καιρό. Ούτε νταϊλίκια, απερισκεψίες και στραβοτιμονιές, διότι διαλύεσαι --αυτό το λέω κοιτώντας αριστερά--, ούτε όμως “με τον καιρό”. Διότι ο καιρός σε πνίγει. Αυτό είναι το τραβέρσο: “η θέση του πλοίου κατά την οποία πλέει με μειωμένη ταχύτητα, καθώς δέχεται τον άνεμο ή το κύμα μπροστά λοξά”. Το τραβέρσο μπορεί να σώσει. Όχι σίγουρα, αλλά πιθανώς. Χωρίς τραβέρσο όμως πνιγόμαστε με βεβαιότητα. Κάποιοι ήδη έχουν πνιγεί. Όπως εδώ. Για ένα τέτοιο τραβέρσο επιχειρηματολογεί το βιβλίο».

Αποφυλάκιση Σακκά. Το αυτονόητο που δεν ήταν αυτονόητο. Ο Γιάννης Σταφίδας αποτιμάει την απόφαση για την αποφυλάκιση Σακκά. Ήταν μια νίκη, αλλά για ποιους; Για τον ίδιο, για το κίνημα, για τη δημοκρατία; Και ποιοι συντέλεσαν σε αυτή;

Η θεολογία της απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική. Ο Μικαέλ Λεβί και ο Κώστας Αθανασίου γράφουν για τη θεολογία της απελευθέρωσης, «την πιο σημαντική και γόνιμη συνάντηση μεταξύ Αριστεράς και χριστιανισμού, όπως εκφράστηκε στο ρεύμα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, ειδικά στη Λατινική Αμερική, και η οποία προήλθε από μια πραγματική ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων και ανθρώπων πιστών στον χριστιανισμό και από τη μετακίνησή τους προς το χώρο της Αριστεράς».

Εμιγκρέδες της Ρουμανίας. «Ένα μεσημέρι ο καινούριος ρουμάνος συνάδελφος μπήκε στο γραφείο της. “Γιατί δεν βγαίνεις ποτέ έξω εσύ; Όλο γράφεις, γράφεις. Και τι γράφεις;” μίλησε αγγλικά. Σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε. Καλοσυνάτο πρόσωπο, καθαρό. Τριαντακάτι, γκρι κοστούμι και γαλάζιο πουκάμισο με ένα ανοιχτό κουμπί. Χωρίς γραβάτα». Γράφει η Μαρία Πετρίτση.

Ο ΣΚΑΪ, ο Τράγκας και οι κριτικοί. Ο Γιάννης Σκλαβούνος εξηγεί την απόφαση του τηλεοπτικού ΣΚΑΪ να δώσει μόνιμο βήμα στον Γιώργο Τράγκα: «Σκληρά και στείρα αντιμνημονιακός, με έντονο εθνικιστικό περιεχόμενο, λαϊκιστικός, συνθηματολογικός, αστήριχτος και με βασικό χαρακτηριστικό του την ακατάσχετη συνωμοσιολογία. [...] Σε πολιτικό επίπεδο, αυτός ο χώρος εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό από τον Πάνο Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αλλά και τη Χρυσή Αυγή».

Από τον κοινωνικό αυτοματισμό στο αλληλοφάγωμα. Γράφει ο Δημήτρης Θ. Ζάχος: «Μόνον με αλληλεγγύη είναι δυνατό να αποτρέψουμε την περεταίρω επιδείνωση των όρων της διαβίωσής μας και μόνον με κοινή αγωνιστική δράση θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στην επέλαση της αγοραιοποίησης και στην ισοπέδωση του κράτους πρόνοιας και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη κοινωνία».

Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου για τον Ρομπέρτο Μπολάνιο: «Πολλές φορές βλέπω στα όνειρά μου τον Ρομπέρτο Μπολάνιο, πως τον συναντώ στην πλατεία Μαδρίτης (στην αρχή της Μιχαλακοπούλου), να έρχεται ντυμένος στα μαύρα σαν κοτσύφι, ενώ εγώ κάθομαι και τον περιμένω σ’ ένα παγκάκι, και μετά βλέπω τα βιβλία του, τα βιβλία του που έχουν εκδοθεί και τα βιβλία του που δεν έχουν εκδοθεί και πρόκειται να εκδοθούν σύντομα, αλλά κι αυτά που είναι ακόμα βαθιά χωμένα μέσα στα συρτάρια του και θ’ αργήσουν να εκδοθούν, αν και στην πραγματικότητα το μόνο που βλέπω είναι τα εξώφυλλά τους, που είναι σαν σκοτεινές προσόψεις μέσα στη νύχτα, οι οποίες διακόπτονται από μια φωτεινή κάθετη ρίγα, μια στενή λουρίδα σαν τη Χιλή [...]».