Στα «Ενθέματα» της «Αυγής» σήμερα Κυριακή 30 του Ιούνη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata 

Kείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, της Συντακτικής Ομάδας των Ενθεμάτων, Ιωάννας Νόρη, Δήμητρας Σιατίτσα, Μαρία Ιβάντσεβα, Γιάννη Θανασέκου, Ματθαίου Τσιμιτάκη, Κωστή Καρπόζηλου, Γιάννη Ζαϊμάκη, Κρίτωνα Ηλιόπουλου.

Habeas Corpus. H υπόθεση Κώστα Σακκά. Tης Συντακτικής Ομάδας των Ενθεμάτων. Τρία είναι τα θεμελιώδη, εκ των ων ουκ άνευ, γνωρίσματα ενός κράτους δικαίου όσον αφορά τη δικαιοσύνη. Πρώτον, η ισότητα απέναντι στον νόμο: ο νόμος (τυπικά τουλάχιστον) ισχύει για όλους με τον ίδιο τρόπο: είτε είσαι πλούσιος είτε πένης, βασιλεύς ή στρατιώτης, δεξιός, αριστεροδέξιος ή αναρχικός. Δεύτερον, το τεκμήριο της αθωότητας: το δικαστήριο είναι το μόνο που έχει την εξουσία να δικάσει και να καταδικάσει, πολλώ δε μάλλον να στερήσει την ελευθερία· γι' αυτό και στην προφυλάκιση μπαίνουν ανώτατα όρια. Τρίτον, η δικαιοσύνη απονέμεται σε εύλογο διάστημα, και όχι σε «τρία τέρμινα», κατά το δοκούν των κρατούντων. Και τα τρία δηλαδή γνωρίσματα που έχουν θριαμβευτικά τσαλαπατηθεί στην υπόθεση του αναρχικού Κώστα Σακκά.

ΔΗΜΑΡ: η έξοδος. Τι σημαίνει πολιτικά η έξοδος της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λόγους μόνο να χαίρεται για την εξέλιξη αυτή. Σκέψεις του Στρατή Μπουρνάζου, ο οποίος καταλήγει: “Μένει βέβαια να δούμε πώς θα πορευτεί η ΔΗΜΑΡ. Θα επικρατήσει, λ.χ., η γραμμή «καλώς μετείχαμε στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» (όπως έγραφε προχθές ο Ανδρέας Παπαδόπουλος) ή μια γραμμή αυτοκριτικής και αμφισβήτησης, λόγω και έργω, της κυβερνητικής πολιτείας της ΔΗΜΑΡ;”. Και όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ: “Το κρίσιμο, για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το τι κάνει ο ίδιος. Όσο και αν η έξοδος της ΔΗΜΑΡ αποτελεί σοβαρή πολιτική εξέλιξη, δεν μπορεί να αποτελέσει την πυξίδα βάσει της οποίας θα προσανατολίσει --είτε θετικά είτε αρνητικά-- ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική του”.

Πότε “αρρωστήσαμε” με ομοφυλοφιλία; Η Ιωάννα Νόρη μας θυμίζει τις εποχές (όχι πολύ παλιές, το 1952), όταν ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος θεωρούσε την ομοφυλοφιλία “ασθένεια”, τις κινητοποιήσεις των γκέι ακτιβιστών ενάντια σε αυτό και την περίφημη ομιλία του “Dr H. Anonymous” για το ζήτημα, το 1972.

Για το δικαίωμα στην κατοικία. Η Δήμητρα Σιατίτσα κράτησε σημειώσεις στη συνέλευση κινημάτων για την κατοικία, στο Alter-Summit και μας τις παρουσιάζει. “Βασική δυσκολία, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία όπου μέχρι σήμερα οι λύσεις ήταν εξατομικευμένες και δεν υπήρξε μαζικό κίνημα κατοικίας, είναι να γίνει αντιληπτό ότι το πρόβλημα της κατοικίας είναι συλλογικό και να ξεπεραστούν τα συναισθήματα ντροπής και φόβου στην προοπτική απώλειας της στέγης. Παντού, το σύστημα στοχοποιεί αστέγους, υπερχρεωμένους, νοικοκυριά και άτομα που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους ως ενόχους για την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι το ζήτημα μας αφορά όλους και όλες, ότι οι λύσεις δεν πρέπει να περιορίζονται στους πιο εξαθλιωμένους, σε μια πολιτική «διαχείρισης της μιζέριας»”.

Βουλγαρία: Ένας φαύλος κύκλος; Η κοινωνιολόγος Μαρία Ιβάντσεβα γράφει για τα αίτια και τον χαρακτήρα των διαδηλώσεων του καλοκαιριού στη γειτονική χώρα: το αίτημα της ηθικής και της καταγγελίας της διαφθοράς κυριαρχεί. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και στο ακροδεξιό κόμμα ΑΤΑΚΑ (το οποίο τάχθηκε κατά των διαδηλώσεων), και τοποθετείται ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, υπέρ του κοινωνικού κράτους και υπέρ της εξόδου της χώρας από ΕΕ και ΝΑΤΟ.

“Σήμερα, για την Αριστερά, η διεκδίκηση της δημοκρατίας έχει επαναστατικό χαρακτήρα”. Συνέντευξη. Ο καθηγητής πολιτικής κοινωνιολογίας Γιάννης Θανασέκος, διευθυντής για πολλά χρόνια του Ιδρύματος Άουσβιτς και διεθνούς κύρους ειδικός για ζητήματα μνήμης και μελέτης του ναζισμού, μας μιλάει για την Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα και την Ευρώπη και την αντιφασιστική εκπαίδευση. Και μας εξηγεί πώς ο “νεοφιλελευθερισμός εγκαθιδρύει μια κατάσταση άτυπης “έκτακτης ανάγκης”, που πλήττει ανεπανόρθωτα τη δημοκρατία: “Η επανακατάκτηση της δημοκρατίας αποτελεί μια έμπρακτη απάντηση στην ακροδεξιά και τον νεοναζισμό. Για την Αριστερά, είναι ένα από τα πρώτα καθήκοντα. Η θεωρητική και πρακτική κριτική της τυπικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν αναιρεί το γεγονός ότι συνιστά μια ιστορική κατάκτηση, που σήμερα βρίσκεται εν κινδύνω, και έτσι η υπεράσπισή της αποκτά επαναστατικό χαρακτήρα”.

#occupyert: Να κοινωνικοποιήσουμε τα ΜΜΕ. Με αφετηρία την κατειλημμένη ΕΡΤ και την κάλυψη από πλευράς της των γεγονότων της Τουρκίας (που άργησε, αλλά έγινε, εν πολλοίς λόγω της “πίεσης” των χρηστών των social media), o Ματθαίος Τσιμιτάκης ανοίγει το μεγάλο θέμα πώς η δημόσια ραδιοτηλεόραση μπορεί να ανοίξει στην κοινωνία – και στην “κοινωνία του διαδικτύου”: “ Η δημόσια ραδιοτηλεόραση πρέπει να περάσει το ιστορικό κατώφλι της κοινωνικοποίησης της: οι τελευταίες εβδομάδες στην ΕΡΤ έδειξαν ότι είναι εφικτό. Η σύγκλιση των επιμέρους τεχνολογιών δίνει αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα. Η παράδοση στην αγορά είναι ήδη ένας αυταρχικός αναχρονισμός”.

Κόκκινες σημαίες στο Πάρκο Ζουκότι. Left Forum, Πλατεία Ταξίμ και Αστόρια. Ο Κωστής Καρπόζηλος, από τη Νέα Υόρκη, μας μεταφέρει το κλίμα μιας διαδήλωσης τουρκοαμερικάνων και ελληνοαμερικάνων στο Ζουκότι Παρκ, όπου οι κόκκινες τουρκικές σημαίες ενώθηκαν με τις γαλάζιες ελληνικές. Και, επίσης για το Left Forum, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της αμερικανικής Αριστεράς, που διεξήχθη λίγα τετράγωνα παραπέρα. “Το παράδειγμα της ελληνικής Αριστερής Κίνησης Νέας Υόρκης --που έγινε δεκτή πανηγυρικά από τους συγκεντρωμένους του Σαββάτου-- συνιστά μια οικεία ένδειξη αυτής της κινητικότητας. Το ενδιαφέρον για την ελληνική κρίση και η νέα μεταναστευτική εκροή συναντήθηκαν με τις διεργασίες του κινήματος Occupy, με αποτέλεσμα σήμερα στην Αστόρια, την κατεξοχήν ελληνοαμερικανική γειτονιά, η τοπική πρωτοβουλία Occupy Astoria να αποτελεί σημείο συνάντησης ελλήνων, ελληνοαμερικανών και αμερικανών ριζοσπαστών”.

Δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Ενάντια στο πολιτισμικό φαστφούντ του νεοφιλελεύθερου μεταμοντερνισμού. Ο Γιάννης Ζαϊμάκης γράφει: “Πίσω από τους ατυχείς πολιτικούς τακτικισμούς της κυβέρνησης για την ΕΡΤ μπορούμε να αναγνωρίσουμε την προσδοκία μιας νεοφιλελεύθερης θεραπείας-σοκ, που διεκδικεί τον έλεγχο των μέσων πολιτιστικής παραγωγής και των εργασιακών σχέσεων στο χώρο των ΜΜΕ, καθώς και την εδραίωση ενός κλίματος γενικευμένης εργασιακής ανασφάλειας”.

Η ουτοπία στους δρόμους της Βραζιλίας. Ο Κρίτων Ηλιόπουλος γράφει για τον χαρακτήρα, τα αίτια, την πορεία και το “μετά” της εξέγερσης στη Βραζιλία: “Το σύνθημα «Ο λαός ξύπνησε» θύμισε σε πολλούς το παλιότερο «Ο γίγαντας ξύπνησε» που ακούγονταν στις πολυπληθέστατες διαδηλώσεις «Για την Οικογένεια, με το Θεό και Ελευθερία» που έφεραν τη στρατιωτική δικτατορία το 1964. Όμως τώρα η μαζική απαίτηση είναι μάλλον για περισσότερη δημοκρατία. Μολονότι «χωρίς πρόγραμμα», το κίνημα αντιτίθεται στον έλεγχο της ζωής των πολλών από ελάχιστους και οι νέοι που βγήκαν να συγκρουστούν με τη φοβερή στρατιωτική αστυνομία νιώθουν την ανάγκη να αποφασίζουν οι ίδιοι για τη ζωή τους. Έπεται συνέχεια”.