Ο Πολιτισμός της Ανάπτυξης και η Ανάπτυξη του Πολιτισμού

Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

 βουλευτή Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Καθ' όλα τα προηγούμενα χρόνια, αν και όλες οι πολιτικές ηγεσίες όμνυαν στο όνομα της βαριά πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας, την ίδια ώρα οι ίδιες ηγεσίες και κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα για να αναιρέσουν τις δηλώσεις τους. Αν εξαιρέσουμε την λαμπρή δράση της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, το Υπουργείο Πολιτισμού αναλάμβαναν σταθερά άνθρωποι που είτε ήταν απροκάλυπτα άσχετοι με τον Πολιτισμό, είτε υποδύονταν τους σχετικούς.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την περίπτωση Ζαχόπουλου, την περίοδο που δίνονταν χρήματα σε ανύπαρκτα ΔΗΠΕΘΕ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον κ. Γερουλάνο που αρνήθηκε να δεχτεί να δει το Σπύρο Ευαγγελάτο όταν αποφάσιζε να κλείσει το ''Αμφιθέατρο''. Τώρα δε, ο Πολιτισμός ασφυκτιά, στριμωγμένος και υποβαθμισμένος σε έναν υπερτροφικό Υπερυπουργείο. 

Πότε θα ενδιαφερθούν οι πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί θεσμοί για τις δυνατότητες που παρέχει μία πόλη σαν την Πάτρα, με 40.000 φοιτητές και σπουδαστές, με ένα τμήμα θεατρολογίας και ένα ΔΗΠΕΘΕ που έχει αρχίσει να επιβάλλει μία καινούρια άποψη στον τομέα του, με ένα παραλιακό μέτωπο που θα μπορούσε να μεταμορφώσει την Αχαΐα στην πιο πλούσια περιοχή του Δυτικού τομέα της ανατολικής μεσογείου, με έναν θαλάσσιο τουρισμό από το Διακοφτό μέχρι του Λάππα και με έναν χειμερινό που μπορεί να αναδειχθεί στους κορυφαίους της Ανατολικής Ευρώπης, με τρία αρχαία θέατρα- τα δύο αναξιοποίητα- στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας, με το παρατημένο χρυσωρυχείο του καρναβαλιού που μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο και ποιοτικότερο λαϊκό γεγονός τέτοιου είδους στην Ευρώπη, αντί να ανταγωνίζεται την Ξάνθη και το Μοσχάτο; 

Αντ' αυτών, οι Αυτοδιοικητικές Αρχές της Αχαΐας και της Δυτικής Ελλάδας, προσδεδεμένες σκληρά και ιδεολογικά πάνω στο άρμα της άποψης που θέλει την περιοχή να περιορίζεται στο ρόλο της Ψωροκώσταινας, αρνούμενες να εγκαταλείψουν το σπορ της γραφειοκρατίας, αδρανώντας μπρος στην υποδομιακή εγκατάλειψη του Νομού, βουλιάζοντας πολιτιστικά την περιοχή στην πολιτιστική υποκουλτούρα, στο φτηνό θέαμα και στις ευκαιριακές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, επιβεβαιώνουν και εντείνουν το αίσθημα εγκατάλειψης και αμφισβήτησης προσδοκιών που έτσι κι αλλιώς βιώνει η νεολαία και οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. 

Ο παλιός πολιτικός κόσμος έχει σαν όραμα την καταστροφή και την εξάρτηση της ελληνικής κοινωνίας. Εμείς εκτός από όραμα ανασυγκρότησης και εθνικής αξιοπρέπειας, έχουμε και σχέδιο που , μεταξύ άλλων, στηρίζεται στις υπαρκτές δυνάμεις γνώσης και Πολιτισμού, δυνάμεις που αρνούνται να ακολουθήσουν το πολιτικό σύστημα στην ακατάσχετη κατρακύλα του. 

Εμείς όταν αναφερόμαστε στην ανεκτίμητη πολιτιστική προίκα της χώρας την εννοούμε ανθισμένη, μεταμορφωμένη σε μια αστείρευτη πηγή διεθνούς προστιθέμενης αξίας, χωρίς προσωποπαγείς επιχορηγήσεις, εγκαταλείποντας την κατασκευή υπερτιμημένων καλλιτεχνών που μονοπωλούν το σανίδι με κρατικό χρήμα. 

Ο Πολιτισμός, για εμάς, δεν είναι μόνο μάρμαρα. Αντίθετα, είναι ένα βίωμα που εναρμονίζεται με τη μοίρα, όχι μόνο των καλλιτεχνών, αλλά συνολικά της νεολαίας, της προόδου, της Ελλάδας. 

Ελπίζουμε, λοιπόν, σε αυτή μας την προσπάθεια, να έχουμε τον Πολιτισμό και την Τέχνη μαζί μας, όχι σαν πολιτικό και προσωπικό βιλαέτι αλλά σαν σταθερό συνομιλητή, σαν φορέα εποικοδομητικής συνεισφοράς στην συνολική ανασυγκρότησή της χώρας. 

Γιατί, όπως λέει κι ο Μπρεχτ, ''έρχεται ο καιρός που και η τέχνη πρέπει να αποφασίσει''.