Ο Ρηγάς της νιότης μας ξαναχτύπησε το βιβλίο «Άλλες στάσεις ζωής – Δοκίμια πολιτικής σκέψης»

Από το Παρίσι με αγάπη ο Νίκος Ηλιόπουλος με τα δοκίμιά του αγγίζει πλευρές της ελληνικής κοινωνίας σε εποχή μνημονιακής κρίσης

Ένας σύντροφος από τα παλιά, γνώριμος στην Πάτρα της εποχής της ΕΚΟΝ «Ρήγας Φεραίος» και καθοδηγητής της, ο Νίκος Ηλιόπουλος, που βρίσκεται στο Παρίσι, κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον βιβλίο, των εκδόσεων «Νησίδες», με επίκαιρα δοκίμια για την κρίση και τα παρελκόμενά της, υπό τον τίτλο «Άλλες στάσεις ζωής – Δοκίμια πολιτικής σκέψης».

Την εκλεκτή πραμάτεια του πνευματικού μόχθου, του Νίκου Ηλιόπουλου μου την γνωστοποίησε ο Πατρινός λογοτέχνης Βασίλης Χριστόπουλος, μαζί με τους αναστάσιμους χαιρετισμούς του, τους οποίους ανταποδίδω με την ευχή να είναι το τελευταίο Πάσχα της πολιτικής πανώλης που κατατρώει τη χώρα μας και να ευχηθώ στον συγγραφέα «καλοτάξιδο το νέο, δεύτερο στη σειρά, πόνημά του». 

Μετά δεκατέσσερα χρόνια πλήρους πολιτικής στράτευσης στην Ελλάδα (1972-1986), ο Νίκος Ηλιόπουλος ζει και εργάζεται από το 1986 στο Παρίσι. Είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στη δημιουργία μιας επίκαιρης πολιτικής σκέψης και πράξης και έχει γράψει το βιβλίο «Νέοι δρόμοι για τη δημοκρατική πολιτική σκέψη Κριτική παρουσίαση του πολιτικού στοχασμού του Κορνήλιου Καστοριάδη», εκδόσεις Θεμέλιο, 2005.    

  

Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:

«Τα δοκίμια αυτού του βιβλίου επιχειρούν να αγγίξουν τα ουσιαστικά ζητήματα της νεοελληνικής κοινωνίας, που παραμένουν πολιτικά με όλη τη σημασία της λέξης. Πολιτικά σημαίνει, εκτός πολλών άλλων, ότι όσο και αν η σκέψη προσπαθεί να τα συλλάβει και να τα διατυπώσει, άλλο τόσο δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς τη συμβολή όλων των πολιτών και του καθενός χωριστά. Η πολιτική σκέψη είναι πρώτα και κύρια υπόθεση προσωπικής γνώμης.

Ο διάλογος μπορεί να αποτελέσει όμως το έναυσμα για να δημιουργηθεί η ορθή πολιτική πράξη που θα αντιμετωπίσει συλλογικά πια τα κρίσιμα ζητήματα και θα δώσει τη δυνατότητα στον καθένα να συνδέσει την πολιτική πράξη με ατομικές στάσεις. Το κύριο ζήτημα είναι το πολιτικό καθεστώς και η καθεστωτική πολιτική, που εντάσσεται τελικά στους κόλπους του, εγκλωβίζοντας ζωντανές δυνάμεις στη φρούδα ελπίδα μιας αλλαγής από τα πάνω και από τα έξω.

Από τα πάνω, δηλαδή με την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, εύκολο πράγμα χάρη στα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα. Από τα έξω, με πολλές έννοιες, μεταξύ των οποίων η πρώτη είναι η απόκρυψη των ενδογενών αιτιών και η δεύτερη η αυταπάτη ότι μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν ακόμα και αν κανείς δεν αλλάζει νοοτροπία και καθημερινή πρακτική.

Η καθεστωτική πολιτική έχει τρία κύρια χαρακτηριστικά. Ασφυκτικά περιορισμένη θεματική, που περιφρονεί τα ουσιαστικά ζητήματα της κοινωνίας. Ασφυκτικά περιορισμένες και φοβερά ελεγχόμενες μορφές συλλογικής δράσης, που καταδικάζουν τις κινητοποιήσεις στην ήττα και την απογοήτευση.

Και, το πιο σημαντικό, χωρίζει απόλυτα τη συλλογική δράση, αναγκαία για να αλλάξει η κοινωνική πραγματικότητα, από την αντίστοιχη ατομική στάση ζωής που είναι εξίσου αναγκαία για να αλλάζουν οι νοοτροπίες που θα αλλάζουν την πραγματικότητα. Η συλλογική και η ατομική αυτονομία γίνονται έτσι επίκαιρες όσο ποτέ.

Αν δεν θέλουμε να είμαστε ατομικά ετερόνομοι, δεν είναι δυνατό να περιμένουμε τον άλλο, τον έτερο, να αλλάξει τη ζωή μας, στην επίκαιρη καθημερινότητά της. Αν δεν θέλουμε να είμαστε συλλογικά ετερόνομοι, δεν είναι δυνατό να περιμένουμε να αλλάξει άλλο από αυτό που η ίδια η πραγματικότητα απαιτεί: απόρριψη της καθεστωτικής πολιτικής των ψηφοφόρων για να δημιουργηθεί η πολιτική των ελεύθερων πολιτών. Καθώς είμαστε πολλοί και είναι πολλές οι πτυχές της κοινής μας ζωής, άλλες στάσεις ζωής, πέρα από τη μία και πεπατημένη, θα συνοδεύουν αυτή τη δημοκρατική πολιτική της αυτονομίας».