Για ποιους λόγους η «διαθεσιμότητα» ισοδυναμεί με απόλυση;

Φωτογραφία αρχείου.

Απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα ότι οι διαθεσιμότητα / κινητικότητα δεν συνιστά απόλυση προτάσσουμε την κοινή λογική και το τι ακριβώς ψήφισαν στο μνημόνιο-3

(α) Κοινή Λογική. Όταν σε όλα τα Υπουργεία τα προτεινόμενα οργανογράμματα προβλέπουν μείωση των δομών και των οργανικών θέσεων από 30% έως 60%, όταν σχεδιάζονται και υλοποιούνται συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολείων, ΑΕΙ,  ΤΕΙ, νοσοκομείων, κέντρων υγείας, εφοριών κ.λπ. είναι πρακτικά αδύνατο να απορροφηθεί η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων που θα μπουν σε διαθεσιμότητα. Μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός υπαλλήλων θα μπορέσει απορροφηθεί, αφού όταν μειώνονται οι οργανικές θέσεις παντού είναι πρακτικά αδύνατο να απορροφηθούν οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές από τις αναδιοργανώσεις-μειώσεις οργανικών θέσεων που έχουν εγκριθεί: στο υπουργείο Εργασίας: μείωση κατά 37%, στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης: η μείωση φθάνει το 58%, στο υπουργείο Δικαιοσύνης: μείωση κατά 28%.

(β) Τι έχουν ψηφίσει στον Μνημόνιο-3; Εκεί, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε τα εξής:   

Η Κυβέρνηση θα τοποθετήσει 25.000 κυβερνητικούς υπαλλήλους στο σχέδιο κινητικότητας το 2013, εκ των οποίων τους μισούς έως τα μέσα του 2013. Το κυβερνητικό σχέδιο κινητικότητας, με βάση το οποίο το μετακινούμενο προσωπικό μπορεί να παραμείνει έως ένα χρόνο με μειωμένο μισθό (υποκαθιστώντας τις αποζημιώσεις απολύσεων), ενώ βρίσκεται στην διαδικασία αναζήτησης νέας εργασίας και επανεκπαίδευσης, θα βοηθήσει την μετάβαση μεταξύ θέσεων εργασίας, προς τον ιδιωτικό τομέα εάν είναι αναγκαίο.

Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι: (ι) το προσωπικό που μετακινείται στο «σχέδιο κινητικότητας» έχει απολυθεί και γι’ αυτό και λαμβάνει τον μειωμένο μισθό που υποκαθιστά την «αποζημίωση απολύσεων», (ιι) το προσωπικό αυτό (ως απολυμένο που είναι) «βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης νέας εργασίας και επανεκπαίδευσης», (ιιι) το προσωπικό αυτό, «εάν είναι αναγκαίο», δηλαδή εάν δεν βρει εργασίας στον δημόσιο τομέα (που είναι το πιθανότερο να συμβεί εξαιτίας των προαναφερθέντων μειώσεων στις θέσεις), ρητά και κατηγορηματικά αναφέρεται ότι  θα μεταβεί «προς τον ιδιωτικό τομέα».

Εάν αυτό δεν είναι απόλυση, τότε τι είναι;

Γιατί είμαστε ενάντια στις απολύσεις στον δημόσιο τομέα;

(α) Οι απολύσεις οξύνουν την ανθρωπιστική κρίση.

Η ανεργία έχει φτάσει σε εφιαλτικά επίπεδα. Η επίσημη τον Νοέμβριο 2012 ήταν 27% (πάνω από 1,3 εκαττομ. άτομα). Συγκλίνουσες εκτιμήσεις (ΚΕΠΕ, ΙΝΕ-ΓΣΕΕ)  για το 2013 υπολογίζουν την επίσημη ανεργία πάνω από 30% και την πραγματική σε ύψος που θα προσεγγίζει τα 2 εκατομ. άτομα. Οι σχεδιαζόμενες απολύσεις στο δημόσιο θα επιδεινώσουν αυτή την απαράδεκτη κοινωνική κατάσταση τόσο άμεσα όσο κυρίως έμμεσα αφού θα μειωθεί κι άλλο η ζήτηση με αποτέλεσμα ακόμη περισσότερα λουκέτα σε αυτά που θα προκαλέσουν τα υπόλοιπα υφεσιακά μνημονιακά μέτρα του 2013. Επιπλέον, θα χαθεί ένας σημαντικός πόρος που συμβάλει στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια, και που το επόμενο διάστημα αναμένεται να οξυνθεί.

(β) Οι απολύσεις όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τα υπαρκτά προβλήματα του δημόσιου, αλλά, απεναντίας, τα επιδεινώνουν, διότι ο πραγματικός τους στόχος είναι η αποδυνάμωση του δημόσιου τομέα χάριν ιδιωτικών συμφερόντων.

Το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου δεν είναι ότι είναι «υπέρογκο». Αυτό δεν προκύπτει ούτε από τον συνολικό αριθμό εργαζόμενων εκεί ούτε από το ύψος των δημόσιων δαπανών, αφού και τα δύο αυτά μεγέθη κινούνται στα επίπεδα των μέσω όρων της Ευρώπης, παρόλο που η γεωγραφική δομή της Ελλάδας (πχ τα νησιά) θα δικαιολογούσαν ακόμη και υψηλότερα επίπεδα. Το πρόβλημα του δημοσίου είναι ο αναποτελεσματικός τρόπος οργάνωσής του (αυτό το παραδέχονται μέχρι και εκθέσεις του ΙΟΒΕ). Οι μνημονιακές απολύσεις, επομένως, δεν έχουν στόχο την βελτίωση του δημόσιου τομέα αλλά την αποδυνάμωσή του χάριν ιδιωτικών συμφερόντων. Οι πολιτικές δυνάμεις όταν δημιουργούσαν τον σημερινό αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα δεν έκαναν «λάθος», αλλά εξυπηρετούσαν επιμέρους ιδιωτικά συμφέροντα. Το ίδιο πράττουν και σήμερα με τις σχεδιαζόμενες απολύσεις (και άρα την περαιτέρω αποδυνάμωση του δημόσιου τομέα).   

(γ) Οι απολύσεις αποδυναμώνουν τον δημόσιο τομέα  σε μια περίοδο που, ακριβώς εξαιτίας της πολυεπίπεδης κρίσης ο τομέας αυτός θα έπρεπε να ισχυροποιείται.  

Χωρίς ισχυρό δημόσιο τομέα η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που δημιούργησαν τα μνημόνια είναι αδύνατη. Η ελληνική κοινωνία σήμερα έχει περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της (με εξαίρεση ίσως μεταπολεμικές περιόδους) ανάγκη από ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας και κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας των ανέργων, από ισχυρό δημόσιο σύστημα παιδείας, από επαρκώς στελεχωμένο και αποτελεσματικό σύστημα δημόσιας διοίκησης, από ισχυρούς Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, από ισχυρές δημόσιες τράπεζες και άλλες δημόσιες επιχειρήσεις (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση κλπ) τα οποία θα είναι ικανά αφενός να αντιμετωπίζουν με επάρκεια τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα και αφετέρου θα συμβάλουν ενεργά στις αναγκαίες προσπάθειες ανάκαμψης και ανάπτυξης της οικονομίας. 

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής: η συντελούμενη σήμερα εξαιτίας του μνημονίου διάλυση δημόσιων υποδομών είναι τέτοιας έκτασης, πχ σε πάρα πολλά νησιά, ώστε υπονομεύεται άμεσα η δυνατότητα παροχής στοιχειωδών τουριστικών υπηρεσιών, δηλαδή υπονομεύεται μια σημαντική πλουτοπαραγωγική δυνατότητα. Αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς αλλά και κάτοικοι των περιοχών αυτών που δεν ανήκουν στο χώρο μας.