Μονάχα κόντρα στον καιρό ανοίγεις τα πανιά

Τα ταξίδια μας ήταν συνήθως μακρινά.
Χωρίς πολλές αποσκευές και μ’ οδηγό τα άστρα.

Νύχτες ατέλειωτες με εισιτήρια φτηνά,
σ’ όποιο λιμάνι φτάναμε, ψηλά,
βλέπαμε κάστρα…

--ο--

Πάντα όμως η θάλασσα έτσι ήτανε καρδιά.
Φοβέριζε όλα τα σκαριά,

μη βγουν και ταξιδέψουν,
τούς φώναζε ο άνεμος πως θα τούς τυραννά,
πως όλες οι φουρτούνες θα ’ρθούν να τους γυρέψουν…

--ο--

«Μόνο μέσα στις λίμνες θα βρεις τη σιγουριά»,
λέγανε οι λιμνοφύλακες που ζούσαν στα ρηχά...

παροπλισμένα σκαριά σε ιδιωτικές αποβάθρες,
ανελκυσμένα ναυάγια

στης ιστορίας τους χάρτες...

--ο--

Κάποιοι τους ακούσανε και γίνανε κοντά τους,
ιέρειες αναμνήσεων, καλόγεροι σε βράχους.

Τί παραμύθια να σου πουν, τί να σου τραγουδήσουν,
όταν ο κόσμος γλένταγε,

σου έλεγαν: «κοιμήσου»..

--ο--

Κάποιοι αποφασίσαμε να βγούμε στ’ ανοιχτά,
μια βάρκα, ένα χαμόγελο, ρίξαμε στα βαθιά,

κι ένα μονάχα θα σου πω:
...Σταγόνες είν’ τα κύματα και κρύβουν μυστικά,
Μονάχα κόντρα στον καιρό ανοίγεις τα πανιά…

Χρ. Τσαντής Αύγουστος 2009