Ο Πλούτος του Θεάτρου

Χαριτίνη Καρλιαύτη.

Της ΧΑΡΙΤΙΝΗΣ ΚΑΡΛΙΑΥΤΗ

Μέλους ΔΣ του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας

Στο τέλος κάθε χρονιάς συνήθως γίνεται ανασκόπηση των πεπραγμένων και μάλιστα στο θέατρο πολύ συχνά βλέπαμε αναφορές για επιτυχημένες ή αποτυχημένες παραστάσεις, στηριγμένες αποκλειστικά στον αριθμό των εισιτηρίων ή στους επώνυμους πρωταγωνιστές.  Έναν life style δηλαδή απολογισμό που για πολλά χρόνια διέπνεε τον χώρο του θεάτρου και ο οποίος διαστρέβλωνε την ουσία, του παραγόμενου πολιτιστικού έργου, που καλείται από την φύση του να παίξει το θέατρο.

Παρόλα αυτά ενώ ήδη έχουμε φτάσει στην αρχή της νέας χρονιάς αντί αυτού, παρακολουθώ ότι  υπάρχουν πολλά άρθρα για την προσέγγιση του Τσεζαρις Γκραουζίνις στο έργο του Αριστοφάνη. Άρθρα από γνώστες του θεάτρου, άρθρα αντικειμενικά, άρθρα από θετικά προσκείμενους, άρθρα από αρνητικά διακείμενους, άρθρα από ημιμαθείς. Εν ολίγοις  άρθρα που έχουν όλες τις αποχρώσεις. Άρθρα που μεταφέρουν την θεατρική παράσταση στην πόλη και προσπαθούν να μεταδώσουν την αύρα της. Να χρωματίσουν τις αναμνήσεις που αφήνει αυτή στους θεατές ή να προϊδεάσουν τους μελλοντικούς.

Άρθρα δηλαδή που κάνουν αυτό που πραγματικά ήθελε ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Να μην περιορίσει την παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ σε παραστάσεις που παραμένουν στατικές στο μου αρέσει ή όχι, αλλά να αποτελέσουν αφορμή για μία ζωντανή συζήτηση στην πόλη.  Ο πλούτος σε καιρό κρίσης. Ο Αριστοφάνης σε κλειστό χώρο. Νέοι ηθοποιοί με όρεξη για καλλιτεχνική δημιουργία, σκηνοθέτης με γνώση, σεβασμό και καλλιτεχνική ωριμότητα

Η παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη έδωσε φως και πάλι στον τυφλωμένο πλούτο του θεάτρου. Ένας πλούτος που ήρθε στην επιφάνεια και έδωσε την δυνατότητα το θέατρο καθημερινά να είναι γεμάτο με σχολεία, οι νέες εγκαταστάσεις του στο Μπάρρυ  γεμάτες με πολίτες που παρακολουθούν σεμινάρια θεάτρου, μαθήματα υποκριτικής και παιδιά που παίζουν θεατρικά παιχνίδια.

Και η ανάδειξη αυτού του πλούτου δεν είναι ούτε τυχαία και μακάρι  ούτε πρόσκαιρη. Είναι προϊόν συνειδητής πολιτικής πράξης που έγινε με την επιλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή. Διότι την ανάδειξη αυτού του πλούτου, είχε τονίσει ως στόχο του ο Θεοδωρής Αμπατζής όταν έθεσε υποψηφιότητα για την θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή.   Βέβαια κάτι που ενώ φαντάζει τόσο απλό γίνεται πραγματικά σύνθετο και δύσκολο στην εξειδίκευσή του. Θέλει γνώση, δουλειά και προσήλωση σε καλά καθορισμένους στόχους που μέχρι τώρα ο Αμπατζής δείχνει να τους πετυχαίνει.

Στο τέλος του 2012 δεν είναι δυνατόν να μην θυμηθεί κανείς το τέλος του 2011. Αφορμή γιαυτή την σκέψη ήταν μία μικρή αναφορά του Π. Ψωμά στο facebook που αναφέρει: «Ακριβώς ένα χρόνο πριν -28/12/11- κάποιοι αντιδρούσαν, τόσο «θεατρικά»,  στην αντικατάσταση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Ευτυχώς για την πόλη, αυτή η δικαίωση ήρθε στ΄ αλήθεια νωρίς!».

Και είναι πράγματι σπάνιο, η δικαίωση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μιας πολιτικής επιλογής η οποία πολεμήθηκε με ένταση και με κάθε τρόπο.

Σημασία όμως τώρα, έχει η εκμετάλλευση στον μέγιστο βαθμό του πλούτου του θεάτρου και αυτού του καινούργιου αέρα που πνέει στο χώρο του, να βοηθήσει πραγματικά την πόλη. Και αυτή την στιγμή το θέατρο και γενικά ο πολιτισμός είναι ίσως από τα λίγα πράγματα που μπορούν να στηρίξουν τους πολίτες της στις δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι. Ο χρόνος θα το δείξει.