Το ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η αβεβαιότητα των δανειστών και εταίρων

Χωρίς λόγια.

“Δεν θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες εκτός και εάν προκληθούμε”. Η θέση αυτή, την οποία διατύπωσε, σε συνέντευξή του στο "Βήμα", ο Γ. Δραγασάκης, τροφοδότησε συζήτηση και κριτική. Περιέργως, περισσότεροι ήταν αυτοί που διείδαν “υποχωρητικότητα” παρά αυτοί που διαπίστωσαν πως ακόμα και ο πιο “χαμηλών τόνων” από την ηγετική ομάδα προειδοποιεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει την κοινωνία να πάει σαν το σκυλί στο αμπέλι.

Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα βασίζει τη διαπραγματευτική της ισχύ στην εξουσιοδότηση του λαού να καταργήσει το Μνημόνιο και να καταλήξει σε μια βιώσιμη συμφωνία. Το βιώσιμο π.χ. θα μπορούσε να είναι ότι, αφού συμφωνηθεί ένα ρεαλιστικό "κούρεμα", δηλαδή η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους -αυτό θα έπρεπε να αρκεί στους δανειστές-, από 'κει και πέρα το πώς και πού θα βρεθούν τα λεφτά και τι είδους ανάπτυξη θα έχει η Ελλάδα να είναι αποκλειστικώς εσωτερικό ζήτημα.

Το ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η αβεβαιότητα των δανειστών και εταίρων για το τι θα σήμαινε για την υπόλοιπη Ευρώπη μια άγρια σύγκρουση με μια δημοκρατική ελληνική κυβέρνηση, για το μέχρι πού είναι διατεθειμένος να το τραβήξει. Αυτό, με τη σειρά του, έχει να κάνει και με την κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα, αλλά και με την ύπαρξη μερίδας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που θα έβλεπε και το λεγόμενο Plan B. Το οποίο όμως είναι χρήσιμο μόνον ως Plan B. Αν το δρομολογήσεις ως Plan A, πέραν των προβλημάτων ταξικού χαρακτήρα (εθνικοί ανταγωνισμοί Ευρωπαίων εργαζόμενων, αντίληψη ανάδελφου έθνους), χάνεις το διαπραγματευτικό χαρτί και, ως ρητορική, γίνεσαι κάτι σαν Ανεξάρτητος Έλλην.

Ας υποτεθεί, λοιπόν, ότι επιτυγχάνεται μια συμφωνία για τη δανειακή σύμβαση. Από 'κει και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δει τι θα γίνει στο εσωτερικο της χώρας. Πώς και από πού θα βρεθούν τα χρήματα και, κυρίως, με ποιον τρόπο θα πρέπει να δουλεύει η Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεροληπτεί υπέρ των φτωχών και θεωρεί ότι στην Ελλάδα υπάρχει συσσωρευμένος και άδικα κατανεμημένος πλούτος. Αλλά, δυστυχώς, το να κάνουμε ένα ντου και να τα πάρουμε από τους πλούσιους, παρ' ότι δίκαιο και αναγκαίο, δεν είναι επαρκές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πείσει τον λαό ότι το εσωτερικό κομμάτι του πολέμου είναι σπουδαιότερο από το εξωτερικό και ότι, πολύ πριν υπάρξει η τρόικα, η Ελλάδα ήταν μια καπιταλιστική χώρα με διαφθορά, εξοπλιστικά, χρηματιστήρια, Ολυμπιακούς Αγώνες, διαπλοκή, αναιμικούς δημοκρατικούς θεσμούς, ότι δηλαδή “δεν είμαστε όλοι δικοί μας”.

Η βίαιη καταστροφή ή, σε κάθε περίπτωση, η ματαίωση που υφίσταται η μεσαία τάξη διευκολύνει ωριμάνσεις και συνειδητοποιήσεις που μέχρι πρότινος δεν ήταν στον ορίζοντα. Και αυτό ακόμα θα είναι ένα τιτάνιο εγχείρημα, καθώς οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα μεγάλα θέματα είναι από μειοψηφικές έως οικτρά μειοψηφικές (δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοποιήσεις, συνδικαλισμός, ρόλος του κράτους, μετανάστες, εξωτερική πολιτική, αξιοπιστία θεσμών). Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν έχει ευρεία πλειοψηφία, πρέπει λοιπόν να επιτύχει ηγεμονία των προτάσεών του.

(Πηγή avgi.gr)