H κατουρημένη ποδιά του Spiegel

Θαν. Καρτερός.

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

       (από την avgi.gr)

Ο Σίμος Κεδίκογλου δεν βάζει γλώσσα μέσα τον τελευταίο καιρό. Κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι, θα πείτε, δουλειά του είναι να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα και να μπαλώνει τα τρύπια. Να λέει για παράδειγμα ότι οι όποιες αλλαγές -τις περικοπές εννοεί, είδατε τακτ;- θα γίνουν με τον δικαιότερο τρόπο. Ή ότι κατανοεί τη δεινή θέση πολλών συμπολιτών μας. Ή ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά -για την εφεδρεία, τον 13ο-14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει αύριο από όσα ο Σαμαράς δεσμεύτηκε χθες ότι δεν θα κάνει.

Εντάξει, δεν τρέχει και τίποτε σε τέτοιους καιρούς απάτης. Είχαν δεσμευτεί ότι δεν θα κόψουν συντάξεις και μισθούς -ε, δεν τα κόβουν, τα αλλάζουν. Είχαν πει ότι έχουν έτοιμα και κοστολογημένα τα ισοδύναμα, τώρα έχασαν τα χαρτιά τους. Είχαν πει ότι δεν θα κάνουν οριζόντιες περικοπές -τώρα διαβεβαιώνουν ότι θα κάνουν, αλλά θα είναι κάθετες και δαντελωτές. Και με όλα αυτά βγάζει το πολιτικό ψωμί του ο Κεδίκογλου, ντύνει με λεξούλες την αγριότητα, σερβίρει με φούμαρα την απάτη. Και του μένει και χρόνος να δίνει και μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Επιτυχέστατος εν ολίγοις ο Σίμος. Και τόσο επαρκής, συνεπής, ακόμα και ευτυχής μπορούμε να πούμε, για όσα διαπράττει η κυβέρνησή του και παπαριάζει ο ίδιος, ώστε να έχει το ηθικό και πολιτικό ανάστημα να συμβουλεύει την αντιπολίτευση. Πρέπει να προβληματιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είπε προχτές, για το δημοσίευμα του Spiegel. Εκείνο το δημοσίευμα, ξέρετε, που εμφάνισε τον Τσίπρα ως έναν από τους πλέον επικίνδυνους πολιτικούς της Ευρώπης. Τοποθετώντας τον πρώτο σε ένα κατάλογο επικινδύνων, με ακροδεξιούς και φασίστες να ακολουθούν και δίνοντας στον Κεδίκογλου τη δυνατότητα να αποδείξει πόσο σοβαρά παίρνει τη δουλειά του. Και πόσο αξιοποιεί στην προπαγάνδα του ακόμα και έντυπα που μέχρι χθες σκυλόβριζαν τον προϊστάμενό του.

Έχει όμως και σ’ ένα πράγμα δίκιο. Πρέπει να προβληματιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλοι μας, με ποιους έχουμε να κάνουμε. Πόσο εμπαθείς και βλάκες γίνονται στην προσπάθειά τους να μας δώσουν να φάμε αυτό που δεν τρώγεται με τίποτε. Τι εννοούν όταν μιλούν για εθνική συνευθύνη. Και με πόση ευκολία, σχεδόν χαρά, ξεχνούν τα πάντα για να φιλήσουν την κατουρημένη ποδιά του κάθε Spiegel.