«Γιε μου, πού πας;» «Μάνα, πάω με τα καράβια...»

Σκίτσο του Στάθη.

Η Ελλάδα ξεπουλάει και κάτι ακόμα πιο πολύτιμο: τους νέους της...

Σήμερα, απ’ την Ελλάδα τα καράβια σαλπάρουν για τη Γερμανία. Πάλι! Όπως μετά τον πόλεμο. Χωρίς τον Καζαντζίδη να τραγουδάει σκυφτός κάτω απ’ τις τσιμινιέρες για τους καϋμούς της ξενητειάς. Χωρίς τους γλάρους να στολίζουν τον ουρανό σαν τα μαντιλάκια του αποχαιρετισμού, στα χέρια των μανάδων.

Όπως όμως κι αν φεύγει αυτή η γενιά («πεζά» ενδεχομένως, δημιουργώντας όμως πάλι την πρώτη ύλη για μία νέα ποίηση του ξεριζωμού), φεύγει προς την ξένη μέσα σε μία ομίχλη το ίδιο ταξική, ίσως και χειρότερη.

Διότι τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 οι μετανάστες έφευγαν προς χώρες που έχτιζαν και χτίζονταν. Τώρα, οι χώρες υποδοχής πάσχουν οι περισσότερες απ’ την ίδια απροσδιοριστία περί το εγγύς μέλλον που κατατρύχει κι εμάς.

Φθηνά εργατικά χέρια οι Ελληνες για την Εσπερία εκείνων των δεκαετιών, αλλά και με κάποιες ελπίδες: να καζαντίσουν και να επιστρέψουν! νόστος ηδύς. Φθηνά εργατικά χέρια και σήμερα εκ νέου οι Ελληνες στη Δύση, αλλά με τους ντόπιους πιο ανασφαλείς - αν μας κοιτούσαν οι περισσότεροι με «μισό μάτι» το ’60, τώρα μας κοιτούν χωρίς να βλέπουν ούτε την ανάγκη μας ούτε την απελπισία μας.

Και κατά τούτο μοιάζουν οι Ελληνες που φεύγουν μετανάστες προς τη Δύση με τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα απ’ την Ανατολή.

Χώρες που χάνουν πολέμους, οικονομικούς και στρατιωτικούς, είναι οι χώρες που βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν στο άγνωστο με «βάρκα την ελπίδα» - τι πιο απελπισμένο;

Απ’ αυτούς τους νεαρούς μετανάστες ένα ποσοστό θα τα καταφέρει, νεοδαμώδεις ή έστω παρίες, κάποιοι θα επιβιώσουν· ορισμένοι μάλιστα και θα «πετύχουν» - θα γίνουν μέτοικοι! πλούσιοι μπίζνεσμαν ή αναγνωρισμένοι επιστήμονες. Αλλά πάντως, ένα δυναμικό που η πατρίδα θα το στερηθεί.

Ορισμένοι άλλοι, ίσως οι περισσότεροι, θα καραβοτσακιστούν - θα «αποτύχουν» κατά το γιαποειδώς λεγόμενο. Ισως να ξεπέσουν στο γκέτο, λούμπεν κι αποσυνάγωγοι, απ’ όλα έχει ο μπαχτσές στις Γκόθαμ Σίτυ. Αυτών των παιδιών της το δυναμικό θα το έχει στερηθεί η πατρίδα ακόμα περισσότερο.

Ποια πατρίδα όμως; αυτή που είναι αιχμάλωτη στα χέρα των Δυνατών.

Εκείνων που, όταν προστατεύουν απεργοσπάστες, μιλούν για το «ιερό δικαίωμα στην εργασία» κι εννοούν τον «ιταμό εξαναγκασμό στη σκλαβιά».

Διότι «ιερό» είναι το δικαίωμα στην εργασία, όταν η εργασία κοσμεί τον άνθρωπο. Με το οχτάωρο, την αξιοπρεπή αμοιβή, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, τη σχόλη, τη μόρφωση, την άριστη ασφάλιση, τη γενναία σύνταξη.

Αντιθέτως, η «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας που έφερε την τυραννία της ευέλικτης απασχόλησης, την καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος, την εξαθλίωση της καθημερινής ζωής των πολλών και των απλών, την αποεκπαίδευση και την αμορφωσιά, δεν είναι παρά ο «ανίερος» νόμος του ισχυρότερου, ο νόμος της ζούγκλας και του φασισμού.

Αυτήν «τη στιγμή» το 54% των νέων ηλικίας γύρω των 25 ετών είναι άνεργοι. Περισσότεροι απ’ τους μισούς.

Οι κυβερνήσεις των κομμάτων που τώρα προσπαθούν να «σώσουν» τη χώρα απ’ τα έργα τους, δημιούργησαν μια «χαμένη γενιά».

Οταν λέμε «άνεργοι», δεν εννοούμε αυτή τη στιγμή. Οι άνεργοι δεν πρόκειται να βρουν δουλειά αύριο το πρωί. Και όσοι βρουν, όταν βρουν, θα ξεκινήσουν με 500 κι 600 ευρώ.

Ωσπου να τα κάνουν 800 ή 1.000, αν τα κάνουν ποτέ, αν δεν ξαναβρεθούν στην ανεργία, θα έχουν χάσει τα νειάτα τους. Κι όχι μόνον. Μέσα στην ανέχεια ούτε οικογένεια κάνεις, ούτε παιδιά.

Ποιοι θα γίνουν αύριο οι «πολλώ κάρρονες»; ποιοι «δεν θα παραδώσουν πατρίδα μικρότερη απ’ όση την έλαβαν»;

Γελούσε ο μακαρίτης Οζάλ κι έλεγε: «μην σας ανησυχούν οι Ελληνες, το πρόβλημα θα λυθεί με το δημογραφικό»...

Λένε σήμερα πολλοί -κι έχουν δίκιο- ότι στην Ελλάδα του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου και του κ. Κουβέλη δεν έχει μείνει τίποτε πάρεξ η πώληση των πηγών ενεργείας και των φυσικών πόρων που διαθέτει.

Όντως! Η Ελλάδα της Τρόικας της Ελεεινής Μορφής ξεπουλάει πηγές ενέργειας και φυσικούς πόρους.

Ξεπουλάει όμως και κάτι ακόμα πιο πολύτιμο: τους νέους της...

Είτε μετανάστες στην αλλοδαπή, είτε άνεργοι στην ημεδαπή, μόνον ύστερα από χαμένον πόλεμο χάνονται τόσοι πολλοί και τόσον καλοί...

________________________

Μαζί με τις καλύτερες ευχές μου στις Μαρίες τους Παναγιώτηδες.

Το παραπάνω κείμενο είναι του Στάθη από τον "eνικό". Το αλίευσε ο Γιάννης Λύχρος και σας το παρουσιάζω με τις ευχές του