Από τα σκουπίδια... στην έξωση!

Από το Αρχείο της Εταιρείας Συλλογής Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΣΔΙΑ ν. Αχαΐας). Πλούσια η συνεισφορά των ΕΔΙΑ σε όλη την Ελλάδα. (Φωτογραφία ανέκδοτη).

Του ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ

Φυσικά και δεν είναι τυχαία η επιλογή Ανδρεουλάκου στη θέση του Βασιλικού Επιτρόπου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Η απάντηση Δένδια (“να δούμε τη μετέπειτα πορεία του”...) στην καταγγελία ότι ο γενικός του γραμματέας είναι (σ’ αυτά δεν χωράνε αόριστοι χαρακτηρισμοί) χουντικός, μόνον ως αποδοχή των πεπραγμένων της χούντας μπορεί να θεωρηθεί και η αλλαγή ύφους στη δημόσια ζωή, η στροφή προς την αυταρχική δεξιά και τη φασίζουσα εκδοχή της είναι γεγονός.

Ως εκ τούτου, κάποιοι ευαίσθητοι στις πολιτικές αλλαγές δημόσιοι υπάλληλοι, έλαβαν το μήνυμα.

Για δείτε πώς καταλήγει το έγγραφο κυρίας που ένιωσε ότι απέκτησε εξουσία. Έγγραφο που απευθύνεται στην “Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ) 1940-'74 Κ.-Δ. Μακεδονίας” και στο “Σύνδεσμο Εκδοτών Β. Ελλάδας (ΣΕΚΒΕ)”:

(...) “Σε διαφορετική περίπτωση θα προβούμε στις νόμιμες ενέργειες (Πρωτόκολλο καθορισμού αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης, Πρωτόκολλο Διοικητικής Αποβολής και Μηνυτήρια Αναφορά στον Εισαγγελέα κ.λπ. (...)”.

Το υπογράφει κάποια “αναπληρώτρια προϊσταμένη Σεβαστιανή Λευθεριώτη, αρχιτέκτων μηχανικός ΑΠΘ”.

Η κυρία, που την πληρώνουμε όσοι φορολογούμαστε, δεν αποκλείεται, αντί για τον εισαγγελέα να έστελνε και πάλι στο Βασιλικό Επίτροπο της “εσωτερικής τρόικας” τον πρόεδρο της (ΕΔΙΑ) 1940-‘74 Κ.-Δ. Μακεδονίας, Τριαντάφυλλο Μηταφίδη, ισοβίτη επί χούντας!

Αυτό δείχνει το ιταμό ύφος με το οποίο απαιτεί από τους  δύο μη κερδοσκοπικούς κοινωνικούς φορείς να εγκαταλείψουν το διατηρητέο όπου συστεγάζονται, στην οδό Θεοφίλου 13, στην Άνω Πόλη. Άρα, προς τι η Προγραμματική Σύμβαση “παραχώρησης χρήσης” που συνυπέγραψε το 1998 ο τότε υπουργός Πολιτισμού Ε. Βενιζέλος;

Το κτήριο, όπως και αρκετά άλλα στον ίδιο δρόμο, ανήκει σε μια ομάδα μικρών διώροφων κατοικιών της Άνω Πόλης που επισκευάστηκαν όταν η Θεσσαλονίκη ήταν “Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης” και... θα παραχωρούνταν στη συνέχεια στον δήμο ή σε άλλους κοινωφελείς φορείς, ώστε να μην έχουν την ίδια μοίρα με τα φαραωνικά ολυμπιακά έργα.

Έτσι και έγινε -εν μέρει- στην πράξη, όχι όμως τυπικά. Το κτήριο δόθηκε στους φορείς, που έδωσαν πολλά χρήματα για συντήρηση έκτοτε, αλλά η κυριότητά του περιήλθε στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, όπου και σιτίζεται η υπογράφουσα την απειλητική επιστολή.

Δεν απαιτώ η κάθε “αναπληρώτρια προϊσταμένη” να γνωρίζει τη σύγχρονη ιστορία της Θεσσαλονίκης. Ούτε να παρανομήσει, αλλά να μάθει το αυτονόητο: ότι δημόσια περιουσία είναι η ιστορία και ο πολιτισμός αυτής της χώρας και όχι μόνο τα εγκαταλειμμένα στην τύχη τους ακίνητα του Δημοσίου. Ας αφήσει λοιπόν κατά μέρος το χωροφυλακίστικο ύφος και τη μικρομέγαλη υπεροψία της.

Στην ΕΔΙΑ φυλάσσονται ντοκουμέντα και πολύτιμα τεκμήρια από την αντιφασιστική και την αντιδικτατορική αντίσταση. Και, ασχέτως αν κάποιοι αριστεροί και αντιστασιακοί τελευταία “σφυρίζουν”, εκεί βρίσκονται και τα ματωμένα ρούχα των δολοφονημένων (από τους ασφαλίτες και τους τραμπούκους) βουλευτών της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργη Τσαρουχά. Τα ρούχα αυτά σώθηκαν λίγο προτού πεταχτούν στα σκουπίδια κατά τη διάρκεια εργασιών... καθαρισμού του Δικαστικού Μεγάρου.

Η ΕΔΙΑ, σε συνεργασία με το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ και με την υλική στήριξη των δήμων Θεσσαλονίκης, Θέρμης καθώς και ορισμένων οργανισμών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, οργάνωσε πέρυσι στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης μεγάλη έκθεση με τα ματωμένα “ρούχα της ειρήνης” μαζί με άλλα ντοκουμέντα από την εκκόλαψη του φιδιού της “εθνικής Επαναστάσεως”, κατά τον κ. Ανδρεουλάκο.

Ας έρθουν λοιπόν αυτοί (που προφανώς και ήδη κανόνισαν σε ποιους θα πουληθούν έναντι πινακίου φακής τα μικρά σπιτάκια της Άνω Πόλης) για να πετάξουν οριστικά στα σκουπίδια την ιστορική μνήμη και την πνευματική δημιουργία που μόλις και μετά βίας επιβιώνει στην πόλη μας.

Εκτός κι αν οι διοικούντες τον δήμο Θεσσαλονίκης όσο και οι κεντροαριστεροί (;) συνέταιροι της κυβέρνησης πιέσουν ώστε αντί να επαναληφθεί το έγκλημα με το κάψιμο των φακέλων, το 1989, ικανοποιηθεί το αίτημα των δύο φορέων να παραχωρηθεί οριστικά το διατηρητέο “κατά χρήση” στον δήμο Θεσσαλονίκης.

(Από την ιστοσελίδα avgi.gr)