38 χρόνια από το φασιστικό έγκλημα στην Κύπρο

“ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όταν μιλούν για το Κυπριακό αναφέρονται μόνο στην τουρκική εισβολή και κατοχή, αλλά δεν θέλουν να θυμόμαστε το έγκλημα των Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων φασιστών εις βάρος του κυπριακού λαού, το οποίο έγινε με σύνθημα την «ένωση» της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: Την ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού,,

Πάνος Τριγάζης.

Του ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ(*)

(από την avgi.gr)

Ο Ιούλιος μήνας είναι ο μήνας της κυπριακής τραγωδίας, της οποίας η πρώτη πράξη ήταν το προδοτικό πραξικόπημα της φασιστικής χούντας του Ιωαννίδη και της ΕΟΚΑ Β' στις 15 Ιουλίου 1974, με στόχο την εξόντωση του Προέδρου Μακαρίου και την ανατροπή της συνταγματικής νομιμότητας στην Κύπρο. Ένα πραξικόπημα, το οποίο εκμεταλλεύτηκαν οι στρατοκράτες της Άγκυρας για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους για στρατιωτική εισβολή στο νησί στις 20 Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και αγνοουμένους, πάνω από 200 χιλιάδες πρόσφυγες και κατοχή του 37% του εδάφους του νησιού.

Ορισμένες δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όταν μιλούν για το Κυπριακό αναφέρονται μόνο στην τουρκική εισβολή και κατοχή, αλλά δεν θέλουν να θυμόμαστε το έγκλημα των Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων φασιστών εις βάρος του κυπριακού λαού, το οποίο έγινε με σύνθημα την «ένωση» της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: την ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού.

Ιστορικά έχει πλέον αποδειχθεί ότι το χουντικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή αποτελούσαν μέρος του ίδιου ιμπεριαλιστικού σχεδίου για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως ανεξάρτητης χώρας, ενεργού μέλους του Κινήματος των αδεσμεύτων χωρών. Διότι η πολιτική Μακαρίου, τον οποίο ο Χένρι Κίσινγκερ είχε χαρακτηρίσει «Κάστρο της Μεσογείου», δεν εξυπηρετούσε την τότε πολιτική του Ψυχρού Πολέμου και δεν ευνοούσε τη μετατροπή της Κύπρου σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Μ. Ανατολή.

Όμως, παρά το διπλό έγκλημα εις βάρος της, η Κυπριακή Δημοκρατία στάθηκε όρθια και σημείωσε σημαντική οικονομική και κοινωνική πρόοδο μετά το 1974 και το 2004 κατέστη ικανή να ενταχθεί ως πλήρες και ισότιμο μέλος στην Ε.Ε., παρά την ντε φάκτο διχοτόμησή της.

Στα 38 χρόνια που μεσολάβησαν, έγιναν πολλές προσπάθειες για τη λύση του Κυπριακού, αλλά δεν καρποφόρησαν. Προσέκρουσαν στην πολιτική της Άγκυρας για «δύο κράτη» στην Κύπρο και στο γεγονός ότι η μεταψυχροπολεμική λεγόμενη «νέα τάξη πραγμάτων» δεν ευνόησε τη δίκαιη λύση του Κυπριακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Προσέκρουσαν, όμως, και στο γεγονός ότι συγκεκριμένες δυνάμεις στην Κύπρο, συμπεριλαμβανομένης και της Εκκλησίας, δεν αποδέχτηκαν και δεν αποδέχονται ούτε σήμερα τον στόχο μιας λύσης δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας, αρνούμενες ότι η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί κοινή πατρίδα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στων οποίων την ειρηνική συνύπαρξη μπορεί να θεμελιωθεί η λύση του Κυπριακού και η επανένωση του νησιού. Οι δυνάμεις αυτές θέλουν να ξεχνούν ότι ο Πρόεδρος Μακάριος είχε αποδεχθεί τη διζωνική - δικοινοτική ομοσπονδιακή λύση με τη συμφωνία «υψηλού επιπέδου» Μακαρίου - Ντενκτάς το 1977, όπως και ο Πρόεδρος Κυπριανού με τη συμφωνία Κυπριανού - Ντενκτάς το 1979. Στη βάση αυτή μπορεί να εξηγηθεί και η σφοδρή πολεμική που ασκείται στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας κατά της πολιτικής Χριστόφια για «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους».

Σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία ασκεί την εξάμηνη προεδρία του συμβουλίου της Ε.Ε. και ταυτόχρονα προσπαθεί να αντισταθεί στις κερδοσκοπικές επιθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου, τις οποίες ήδη υφίσταται η Ελλάδα εδώ και δυόμισι χρόνια. Οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις με το PSI, «πήραν στον λαιμό τους» και τις κυπριακές τράπεζες, με αποτέλεσμα η Κυπριακή Δημοκρατία να βρεθεί στην ανάγκη να προσφύγει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, τον οποίον η κυβέρνηση Χριστόφια ήθελε να αποφύγει.

Ας ευχηθούμε στην Κύπρο μια επιτυχημένη ευρωπαϊκή προεδρία, αλλά και επιτυχημένο αγώνα στην προσπάθειά της να αποφύγει μνημονιακές πολιτικές σαν αυτές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα, με καταστροφικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό.

Την ίδια ώρα, το «Δεν Ξεχνώ» του 1974 παραμένει σταθερή και απαράγραπτη δέσμευση αγώνα κατά του φασισμού και αλληλεγγύης στους αγώνες του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, για τον τερματισμό της κατοχής και την επανένωση του νησιού.

Για μια Κύπρο ενωμένη και ανεξάρτητη, γέφυρα ειρήνης της Ευρώπης με τους λαούς της Μ. Ανατολής.

(*) Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

και υπεύθυνος εξωτερικής πολιτικής του κόμματος